Հայկական բանակի հրթիռային զորքերն իրենց ամբողջ ծավալով մարտական գործողությունների երբեք չեն մասնակցել: Եվ փառք Աստծո: Ռազմավարական նշանակության եւ ճշգրտության հրթիռային զենքերի կրակը ազդանշան է՝ պատերազմը թեւակոխել է ավերիչ փուլ:

ՀՀ ՊՆ «Բաղրամյան» զորավարժարանում հոկտեմբերի 8-ից 13-ը անցկացվեց ՀՀ ԶՈՒ և ՌԴ ԶՈՒ զորքերի (ուժերի) միացյալ խմբավորման մարտավարական զորավարժությունը՝ մարտական հրաձգությամբ: Հայ-ռուսական միացյալ խմբավորման ստորաբաժանումների մարտավարական համատեղ զորավարժության նպատակը համահավաք գնդի և գումարտակների հրամանատարների գործնական ունակությունները կատարելագործելն էր, ստորաբաժանումների ղեկավարման, մարտական պատրաստականության աստիճանի բերման և պաշտպանական մարտ վարելու ժամանակ անձնակազմի գործողությունների ներդաշնակումն ապահովելը:

Մուտք ենք գործում առաջին հայացքից ոչնչով աչքի չընկնող զորամաս: Շտաբի շենքում, ինչպես եւ պայմանավորվել էինք, մեզ ընդունեց հրթիռային զորամասի շտաբի պետ, փոխգնդապետ Նարեկ Պետրոսյանը: Նրա ուղեկցությամբ շրջեցինք զորամասի տարածքով:

Հրետանին այսօր մեր զորքի կրակային խոցման ամենագլխավոր ուժն ու միջոցն է: Հայկական զինված ուժերի հրթիռահրետանային զորքերը թրծվել են Արցախյան պատերազմում: Ռազմի դաշտում ամենաօրհասական պահերին հրետանին ասել է իր հատու խոսքը` մեր օգտին շրջելով պատերազմական գործողությունների ընթացքը, ինչպես առանձին ճակատներում, այնպես եւ ամբողջ մարտական գործողությունների դաշտում:

«Երեք օր է՝ չեն կրակել»,-ասում է պաշտպանական շրջանի հրամանատարի տեղակալ, փոխգնդապետ Էմիլ Օհանյանը: Մտահոգ ու տագնապած է ասում: «Որ կրակում են, հանգիստ ենք: Էսպես ոնց որ իրենց մտածածը թաքցնեն»:

Սահմանամերձ Կուտական գյուղում ենք: Լեռների փեշերին ծվարած այս համայնքում դժվար է գյուղացու առօրյան. ամեն օր հողի, բնության հետ կռիվ է տալիս, բերք ու բարիք ստեղծում, որ ապրի, մի մասն էլ քաղաքացուն հասցնի: Բնակլիմայական բարդ պայմաններում ապրող և արարող գյուղացիները չեն բողոքում դժվարություններից, լուռ իրենց գործին են:

Զրույց ՀՀ ԶՈՒ սպառազինության վարչության զրահատանկային ծառայության պետ, գնդապետ ԱՐԹՈՒՐ ՂԱԶԱՐՅԱՆԻ հետ