Ծննդավայրի ու մարդու կապը առեղծվածային խորն է ու բազմաբովանդակ։ Գալիս եմ շնչելու հայրենիքի օդը, անցնելու այն փողոցներով, որով անցել եմ մանկության ու պատանեկության տարիներին, տեսնելու այն վայրերը, որոնց հետ մի-մի գեղեցիկ հիշողություն, մի-մի թանկ հուշ է կապված։ Այս ամենը հարկավոր է ինձ աշխարհում ամեն բանից առավել։ Պետք է, որ ես լսեմ իմ ազգակցի՝ տաքսու վարորդի անկեղծ զրույցը, մի-երկու բառ փոխանակեմ կոշիկ նորոգողի հետ։ Զգամ այն շունչը, կոլորիտը, որը այնքան ներդաշնակ է իմ արյան ռիթմին, իմ հոգու մանրանկարին, իմ սրտի բովանդակությանը։ Հայրենիքն իմ հենման կետն է այս մեծ աշխարհում։

Արաբները, ինչպես նաեւ պարսիկներն ու հատկապես թուրքերը եւ ռուսները, պատմության ընթացքում ստեղծած լինելով մեծ կայսրություններ, օրինաչափ էին համարում պատերազմներ շահել մեծ կորուստների գնով: Թերեւս դա պայմանավորված էր կայսրությունների` մեծ թվով հպատակներ ունենալով, որոնց կայսրերը կարող էին անհրաժեշտության դեպքում ե՛ւ հարստահարել, ե՛ւ պատերազմում օգտագործել որպես թնդանոթի միս: Ռուսների պարագայում ռազմավարության այդ սկզբունքը բխում էր նաեւ մեծ տարածքներ եւ ռեսուրսներ (այդ թվում` մարդկային) ունենալուց:

Մանկությանս տարիներին իմ հեքիաթը «Սասունցի Դավիթն էր»։ Մինչեւ հայրս որոշեց հեքիաթ հորինել մեզ համար, մեր մասին։ Հեքիաթն այսպես էր կոչվում. «Լուսինե թագուհին եւ Տիգրան Զորավարը»։ Լուսինեն քույրս է, Տիգրանը՝ եղբայրս, բայց մի կարծեք, թե ես հեքիաթում չկայի։ Հեքիաթը հեքիաթ չէր լինի, եթե մեր ամբողջ ընտանիքը չմասնակցեր «տերության սահմանների պաշտպանությանն ու ներքին կյանքին»։ Հայրս ընտրել էր տերության ամենակարեւոր ոլորտները՝ ղեկավար, որը չգիտես ինչու թագուհի էր, ոչ թե թագավոր, զորավար, մշակույթ, որը ես էի ղեկավարում, այրուձիի պատասխանատու կամ, այլ բառերով ասած, զինվոր, որը հայրս էր, եւ մեր կենցաղային խնդիրները, մեր բարեկեցությունն ապահովող խոհարար, որը մայրս էր։

Սեպտեմբերի 3-ին Կարեն Դեմիրճյանի անվան մարզահամերգային համալիրում կանցկացվի բռնցքամարտի միջազգային մրցաշար՝ «Հայաստանն ընդդեմ աշխարհի» խորագրով։ Տեղի է ունենալու հինգ մրցամարտ, հինգ հայազգի մարզիկներ ուժերը չափելու են աշխարհում մեծ հեղինակություն վայելող բռնցքամարտիկների հետ։ Հայաստանը ներկայացնելու է IBO թեթեւագույն քաշային կարգի աշխարհի չեմպիոն Վիկ Դարչինյանը, մրցաշարին մասնակցելու են նաեւ պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտիկներ Ազատ Հովհաննիսյանը, Գաբրիել Տոլմաջյանը, Հովհաննես Ժամկոչյանը եւ Ագնեսա Բոժան։

Հանգստյան մի օր պաշտպանության նախարար Վազգեն Աարգսյանի մեքենան մոտենում է Սեյրան Սարոյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի դարպասներին։ Մեքենան վարում է քաղաքացիական հագուստով նախարարը։ Հերթապահ զինվորը ներկայանում է, ապա խնդրում սպասել, մինչ կզեկուցի հրամանատարին։

Հիմնադրվելով 1907թ.` սկաուտական շարժումն Անգլիայից աստիճանաբար տարածվել է Եվրոպայում, հասնելով նաև Հայաստան: Այն ՀՀ-ում նոր փուլ է թևակոխել 1991 թվականին: Որպես շարժում` ԼՂՀ-ում այն սկզբնավորվել է 2010թ. «Հայկի սերունդ» երիտասարդական հասարակական կազմակերպության կողմից, որն ստացել է Հայ Առաքելական եկեղեցու Արցախի թեմի առաջնորդ Պարգև արքեպիսկոպոս Մարտիրոսյանի օրհնությունը: Ու եթե տարբեր երկրներում շարժումը կրում է զուտ հասարակական բնույթ` հենվելով այս կամ այն կազմակերպությունների ու կուսակցությունների վրա, ապա Արցախում այն պետական աջակցություն է ստանում: Ոչ պաշտոնական տվյալներով` աշխարհում կա շուրջ 60 հազար հայ սկաուտ, իսկ Արցախում գրանցված են շուրջ 300-ը:

Օրերս օպերայի եւ բալետի ակադեմիական թատրոնում մեկնարկեց ՀՀ ԶՈՒ երիտասարդ սպաների համաբանակային առաջին կոնֆերանսը, որին մասնակցում էին ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը, պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, գիտության եւ կրթության նախարար Արմեն Աշոտյանը, ՀՀ ԳԱԱ նախագահ Ռադիկ Մարտիրոսյանը, բազմաթիվ բարձրաստիճան զինվորականներ եւ ՀՀ ԶՈՒ տարբեր ստորաբաժանումներում ծառայող երիտասարդ սպաներ։ Քննարկման թեման երիտասարդ սպայի տեղի ու դերի հստակեցումն էր, նրան ներկայացվող պահանջների սահմանումն ու հայ զինվորականի հավաքական նկարագրի ուրվագծումը։