Ըստ «Զինվորի մայր» ՀԿ-ի նախագահ Գրետա Միրզոյանի` Հայաստանի ռազմական կրթօջախներում սովորող ապագա սպաները պետք է գիտակցեն, որ իրենց քայլերով հասարակության մեջ ձեւավորում են հայոց բանակի մասին կարծիք ու պատասխանատվություն են ստանձնում նույն այդ հասարակության առջեւ. «Ամենակարեւորն այսօր այն է, որ կարողանանք մեր սպայակազմը հասցնել մի մակարդակի, որպեսզի ասենք՝ մեր սպան իսկական սպա է, եւ որպեսզի յուրաքանչյուր մարդ գիտակցի՝ ազգային բանակի սպան հասարակության ամենասիրված մարդկանցից է»:

Սարգիս Մեսրոպյանը հայկական բանակի զինվոր է։ Նա պաշտպանում է այն սահմանը, որտեղ 17 տարի առաջ զոհվեց հայրը՝ Կարեն Մեսրոպյանը։ Սարգիսը շուտով կզորացրվի, նա տուն կվերադառնա հայրենիքի հանդեպ զինվորական պարտքը կատարածի վաստակած հանգստությամբ։ «Ամեն օր, ամեն ժամ սահմանին կանգնած հիշել եմ, որ հայրս այս բարձունքի ազատագրության համար է զոհվել։ Ամեն օր, ամեն ժամ ես ապրել եմ հպարտության, ցավի, վրեժի ու խիզախության անմոռաց պահեր։ Արցախի հողը սրբություն է ինձ համար, որովհետեւ այդ հողին հորս արյունն է խառնվել։

Ազգային բանակի կազմավորման առաջին շրջանում, 1992թ. մայիսի 5-ին, առաջին պաշտպանության նախարար Վազգեն Սարգսյանի ստորագրած հրամանով, սկսեցին ձեւավորվել ռազմական ոստիկանության կենտրոնական եւ տարածքային (կայազորային) ստորաբաժանումները։ Արցախյան պատերազմի եւ բանակաշինության հետագա տարիներին ռազմական ոստիկանությունը ծավալուն աշխատանք կատարեց բանակում ծառայողական կարգապահությունն ամրապնդելու, զինծառայողների փոխհարաբերությունները կարգավորելու եւ բազմաթիվ այլ հարցերում։

«Զրույց զինվորի հետ» գրքի հերոսուհու համար երջանկություն է, երբ վարդի բուրմունքի պես ձուլվում է հայրենիքի շաղ ու շողին: Արցախ երկիրը մի դրախտավայր է, որտեղ արարվում է սերը: Զինվորն է կանգնած սահմանին. նա պահպանում է հող հայրենին: Հայրենիքի կամքը ապառաժ քար է, «քարը մետաքս է, ազնիվ ոսկի…»: Քարե վահանով հայրենիքը պաշտպանում է իր զավակին: Իսկ զավակը, որ զինվոր է, քարե նետով խոցում է թշնամուն:
«Զրույց զինվորի հետ» գիրքը Անուշ Հարությունյանի չորրորդ գիրքն է, որը ինքնահաստատման ճշմարիտ վկայություն է:

Հակոբ Վարդովյանը՝ Գյուլլյու Հակոբը, Օսմանյան կայսրության մեջ թուրքական թատրոնի հիմնադիրն է համարվում։ 1868-ին ստեղծել է մեծ թատերախումբ՝ «Վարդովյան թատրոնը»։ Այն Մերձավոր Արեւելքի ամենամեծ եւ կայուն ծրագրով գործող թատերախումբն էր։

Զինվորական նամակները, որ ստացվել են ռազմաճակատից, Հայրենական մեծ պատերազմի տարեգրության մի մասն են։ Դրանցում մահվան դեմ հանդիման կանգնած մարտիկի ապրումներն են, նրա հավատը հաղթանակի նկատմամբ, հարազատների, հայրենի եզերքի կարոտը։ Յուրօրինակ վավերագրեր լինելով՝ դրանք խնամքով պահվում են ազգային արխիվներում, թանգարաններում, ընտանեկան պահոցներում, հրատարակվում եւ ճանաչողական ու դաստիարակչական մեծ դեր են խաղում հատկապես երիտասարդ սերունդների կյանքում։

Առօրյա հոգս ու վազքի մեջ մեր կողքին ապրում են նրանք՝ հող հայրենիի համար զոհված մեր հերոս նահատակների ծնողներն ու այրիները, եղբայրներն ու քույրերը, երեխաներն ու սիրած աղջիկները։ Անցնում է ժամանակը, եւ ժամանակի հետ նրանց հայացքները բարձրանում են շիրմաթմբերից, նայում աշխարհին ու մարդկանց, գնում են պատմության հեռավոր խորքերն ու ապագան։ Գնում, փնտրում, գտնում են իրենց հարազատին, եւ անմեկնելի մի զրույց է կայանում նրանց միջեւ… Նրանցից մեկն էլ ԼՂՀ «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի, ՀՀ «Արիության» մեդալների ասպետ Գագիկ Գրիգորի Գրիգորյանն է, ում անունը արդեն դարձել է պատմություն, իսկ կյանքը՝ գեղեցիկ ու անկեղծ մի ասք, ինչպես իր ապրած կյանքն է։