Հայերեն | На русском | In English
Երբ ծնվեց թոռնիկս՝ Վահեն, աշխարհն ասես ինձ տվեցին: Ուրախությունից տեղս չէի գտնում: Շտապեցի աղջկաս մոտ՝ աչքալուսանքի: Տխուր էր աղջիկս, արցունքները հազիվ էր զսպում. ամուսինն այդ ժամանակ ծառայում էր բանակում. Արցախյան պատերազմի տարիներն էին…
Թոռնիկս մեծացավ մեր աչքի առաջ: Աշխույժ էր ու ժիր, չափազանց բարի:
18 տարին ակնթարթի պես անցավ, ու Վահեն գնաց հայրենիքին պարտքը տալու:
Խնջույք արեցինք, ամբողջ գյուղը հավաքվել էր:
Ծառայում էր Վահեն, իր նման զինվոր տղերքի հետ պաշտպանում հայրենի hողը: Ինչպես հոր, այնպես էլ որդու ծառայության ժամանակ երկիրը խաղաղ չէր:
…Հոսպիտալում փակ կոպերով պառկած էր Վահեն: Չէի հավատում՝ թռի-վռի, միշտ աշխույժ-անդադրում, ժիր թոռնիկս այդպես անշարժ պառկի՞…
Արցունքներս հեղեղի պես հոսում էին: Քանի ժամ, օր ու շաբաթ այդ վիճակում էր… Ուղիղ մեկ ամիս անց նոր միայն «քնից» արթնացավ… Տեր Աստված, շնորհակալ եմ: Շնորհակալ եմ նաեւ հոսպիտալի բոլոր բժիշկներին:
Ինչի՞ համար են այս պատերազմները, գալիս խաթարում են մարդկային կյանքի բնական ընթացքը, ցավ, վիշտ ու տառապանք են պատճառում:
Կյանքը մեկ անգամ է տրվում, ու բոլորն էլ ուզում են ապրել….18-20 տարեկան մեր զինվոր երեխեքը ուզում են ապրել հանուն ծնողի, հանուն սիրած էակի, հանուն…
Ապրել են ուզում, բայց եւ կռվում են ինքնամոռաց, անձնվիրաբար:
Ամեն մեկս մեր զավակների, մեր թոռների հետ մեծ հույսեր ենք կապում, հազար երազ հյուսում ու հրաշալի ապագա ցանկանում: Ուզում եմ՝ աշխարհը խաղաղ լինի…
Ամենակարող Տեր, խնդրում եմ՝ խաղաղության մեջ իրականացրու մեր երիտասարդների հազարագույն երազանքները:
Սիրուհի Գրիգորյան
բուժքույր
