ՀԱՅ ԶԻՆՎՈՐԻ ՍԽՐԱՆՔԸ

Հրթիռահրետակոծությունից տուժած շինությունների մռայլ համապատկերի վրա ինքնաձիգներով զինված ու  զինամթերք տեղափոխող զինվորների եռուզեռը քիչ էր տարբերվում հերթափոխի մեկնելու սովորական ընթացքից:

Նախքան զինվորական մեքենայում նստած իր զինակիցներին միանալը, շարքային Արսեն Խաչատրյանը հասցրեց հակիրճ ներկայացնել ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը տեղի ունեցած մարտի որոշ մանրամասներ… Սովորականի  պես մարտական հերթապահություն իրականացնելիս են եղել, երբ նկատել են հակառակորդի դիվերսիոն-հետախուզական խմբի առաջխաղացումը: Ինը կտրիճներ անմիջապես զբաղեցնելով իրենց խրամաբջիջները` համերաշխ կրակով դիմավորում են հակառակորդի գերակշիռ ուժերին: Թշնամու հանկարծակի գրոհը ետ է մղվում: Ոսոխը սկսում է ականանետ գործադրել: Դիրքապահ զինվորները պատսպարվում են թաքստոցներում, իսկ երկու գնդացրորդները կրակադիրքեր են զբաղեցնում աջ եւ ձախ թեւերում: Դասակի հրամանատար, ավագ լեյտենանտ Մերուժան Ստեփանյանը, որը սառնասրտորեն ղեկավարել էր իր դասակի մարտը, դուրս է գալիս առաջնագծի` շրջադիտարկման համար հարմար տեղ եւ նկատում, որ թշնամու հետեւակը նոր գրոհի է անցել: Խավարի մեջ նորից հնչում է «Մարտի՛» հրամանը: Ժամկետային զինծառայողները կրկին զբաղեցնելով իրենց դիրքերը՝ արիաբար ետ են մղում թշնամու մեծաքանակ ուժերի հերթական գրոհը: Հատկապես խիզախաբար են մարտնչում շարքայիններ Հրայր Բաղդասարյանն ու Վիկտոր Յուզիխովիչը: Մարտիկները թշնամուն մեծ կորուստներ են պատճառում: Ոսոխը մարտադաշտ է հանում օդուժի մարտական ուղղաթիռ, որը չի վրիպում շարքային Հրայր Բաղդասարյանի աչքից: Նա, առանց վայրկյան իսկ կորցնելու,  նշան է բռնում եւ խոցում ուղղաթիռը: Այս հաջողությունից նրա զինակիցներն ավելի ոգեւորված են սկսում կռվել, սակայն երկարատեւ մարտի ընթացքում մեր մարտիկների զինապաշարը սպառվում է: Թշնամին ներթափանցում է մեր դիրք, մտնում խրամատները: Դիրքապահները մերձամարտի են բռնվում: Ինը կորյուններ արիաբար մարտնչում են ադրբեջանցի շնագայլերի ոհմակի դեմ: Զինվորներից երկուսը նռնակներ են նետում թշնամու վրա` ապահովելով մյուսների  նահանջը դեպի հողահանդակներ: Այս խառն իրավիճակում մարտակարգը խախտվում է, իսկ Արսեն Խաչատրյանը, կորցնելով կապը զինակիցների հետ, վազեվազ հասնում է այնտեղ, որտեղ զինակիցները պետք է լինեին: Ավաղ, նրանք արդեն զոհվել էին: Թշնամին սրբապիղծ ու անասնական գործողություններ էր կատարել անգամ դիակների նկատմամբ… Հեռանալիս Արսենը վիրավոր յուրային է նկատում ու մարտադաշտից հանում… Որոշ ժամանակ անց երկրորդին է նկատում, որի վիճակը շատ ծանր էր: Գրկելով նրան՝ դուրս է բերում վտանգավոր գոտուց:

Ստորաբաժանման հրամանատար, փոխգնդապետ Արթուր Դարբինյանը մտնում է զորանոց եւ հայտարարում. «Ի՛մ արծիվներ, ես գնում եմ կորցրած դիրքն ազատագրելու, ո՞վ է ինձ հետ գալիս»: Վարանող չի լինում. բոլորը մի մարդու պես կանգնում են հրամանատարի կողքին ու միասին հակագրոհով ազատագրում կորցրած դիրքը…

Մ. ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ