ԸՆԿԵՐՆԵՐԸ

(պատկեր)

Զինվոր- Թույլ տվեք, պարոն հրամանատար, գնամ, վիրավոր ընկերոջս դուրս բերեմ մարտի դաշտից…

Հրամանատար- Չեմ ուզում քո կյանքը վտանգի ենթարկել: Իմաստ չունի, մինչև հասնես՝ նա կմեռնի:

Բայց զինվորը կրակի տարափի տակ նետվում է մարտադաշտ ու վերադառնում՝ ընկերոջ անշունչ մարմինը թիկունքին:

Հրամանատար- Տեսա՞ր, ասում էի՝ իմաստ չունի:

Զինվոր- Ո՛չ, իմաստ ուներ: Երբ տեղ հասա, ու նա ինձ տեսավ, ասաց՝ գիտեի, որ դու կգաս ետևիցս… Ասաց՝ երբ դագաղս ուսերիդ առնես, ինձ ներիր, և թող սրտիդ վրա չծանրանա… որովհետև հենց այդ միակ անգամն է, որ քեզնից բարձր կլինեմ… իսկ մնացած քո ամբողջ կյանքում ես ոտքիդ տակի հողն եմ լինելու… Իմաստ ուներ, հրամանատա՛ր…