ԵՐԱԶՆԵՐԻՑ ՀՅՈՒՍՎԱԾ ՊԱՏՇԳԱՄԲԸ

…Դու սուրճ առաջարկեցիր ու գնացիր խոհանոց: Դռան բացվածքից ես հետևում էի՝ ինչպես ես պատրաստում: Քո հագին մոխրագույն տաբատ էր ու կարմիր շապիկ, մազերդ հավաքված էին ծոծրակիդ, ու ճակատիդ երկու կողմերից բարակ մազափնջեր էին կախված: Ես զմայլվում էի քեզնով, ու տպավորությունն այնպիսին էր, ասես ամեն ինչ այդպես էլ պետք է լինի, որ դա մեր համատեղ անցկացրած բազում երեկոներից մեկն է…

Մենք վերցրինք սուրճի բաժակները, ավելի ճիշտ` ես վերցրի, դու չուզեցիր, ու դուրս եկանք պատշգամբ, որն, ինչպես պարզվեց, կախված էր անդունդի վրա, իսկ երկնքի բարձրում ճախրում էին սարյակները: Ամպամած էր, ու անձրև էր գալիս:

Ես հարցրի.

-Ինչո՞ւ է էլի անձրև գալիս:

Դու պատասխանեցիր.

-Ոչ թե էլի, այլ՝ դեռ,- ու գրկեցիր ինձ:

Ես չկարողացա պահել սուրճի բաժակն, ու այն ընկավ անդունդը: Գրկեցի քեզ ու դեմքս թաղեցի քո մազերի մեջ:

-Հաջորդ անգամ ե՞րբ գամ,- հարցրի ես:

-Երբ անձրևը դադարի, ու արև ծագի:

-Իսկ եթե չդադարի՞:

-Դու չես գտնի այստեղի ճանապարհը:

Մենք գրկախառնված լուռ ունկնդրում էինք անձրևի կաթիլների խաղը պատշգամբի ցինկե տանիքին: Այդ պահին, շնչելով մազերիդ բույրն ու զգալով սրտիդ հաճախակիացող զարկերը, ես ցանկացա ընդմիշտ մնալ անդունդի եզրին կախված այդ պատշգամբում, որտեղ միշտ երկուշաբթի երեկո է, ու միշտ անձրև է գալիս:

Բայց ես արթնացա իմ անվերջանալի կիրակիում` դեռ քնած զորանոցում: Դուրս եկա ու թրջվելով աշնանային հուսահատությամբ ներծծված սառցե անձրևից՝ քայլեցի դեպի ծխարան: Ծխելով նայում էի անձրևոտ լուսաբացին ու անհանգիստ քնից արթնացող գումարտակի պատուհաններին՝ փորձելով կրկին որևէ բան զգալ այն անձրևոտ երեկոյան երկուշաբթիից, որում ես ինչ-որ կարևոր բան եմ թողել, որում ես ասես եղել եմ իրականում, շատ վաղուց և ասես այն երեկո այնտեղ թողեցի այն, ինչը չեմ կարող վերադարձնել, մինչև չվերադառնամ այնտեղ, երբ ծագի արևը:

Մեկ ժամից բարձրանում ենք դիրքեր, կվերադառնամ արևի հետ…

Դավիթ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ
«Օմարի արծիվ» թերթի գլխավոր խմբագիր