ԾԱՌԱՅՈՒՄ ԵՆ ԱՄՊԵՐԻՑ ՎԵՐ…
Դպրոցական տարիներին, երբ ընթերցում էի հանճարեղ Թումանյանի տողերը` «Ամպերը դանդաղ ուղտերի նման` նոր են ջուր խմած ձորից բարձրանում», ինձ համար դրանք զուտ բանաստեղծական տողեր էին: Դպրոցական հասակում չէի էլ կարող ենթադրել, որ այդ պատկերավոր տողերն իրեղենացած եմ տեսնելու եւ… ամեն օր:
Երբ լուսաբացին աղջամուղջի մեջ Մռավ լեռան ձյունածածկ կատարից դիտարկում ես շրջակայքդ, շնչում անապակ օդը եւ ապշում-հիանում բնության անկրկնելի, հեքիաթային տեսարաններով՝ ձյունաճերմակ լեռնակատարներն ասես արտացոլվում են երկնքի կապույտում, ու աչքիդ առաջ ամպերի շարասյունը ուղտերի նման դանդաղ-դանդաղ բարձրանում է ձորից…
Ու այս բացառիկ շքեղ բնապատկերների ամենօրյա ականատեսը զինվորն է, որ ատամները սեղմած, զգոն կանգնած է խրամատում, անտարբեր քամու խոցող սառնաշունչ սվիններին, հոգու խորքում հպարտ, որ իրեն, հենց իրեն է վստահված այս անառիկ բերդի քարապատ պարիսպների պաշտպանությունը:
Ու ծառայության ամեն օրը զինվորին դարձնում է առավել տոկուն, առավել կոփված ու վճռական՝ լեռների նման հզոր ու տիրական…
ԱՐՄԵՆ ԲԱՐԽՈՒԴԱՐՅԱՆ
մայոր
Լուս.՝ ՆԱՐԵ ՇԱՀԻՆՅԱՆԻ
«Հանուն հայ զինվորի» ՀԿ
Խորագիր՝ #48 (1319) 18.12.2019 - 22.12.2019, Հոգևոր-մշակութային
