Հայերեն | На русском | In English
-Ծանոթանանք:
-Շարքային Սերգեյ Սահակյան:
-Քանի՞ ամսվա ծառայող ես:
-Տասնչորս:
-Մասնագիտացո՞ւմդ:
-Բուժկետի վարորդն եմ:
-Երբվանի՞ց ես մեքենա վարում:
-9-ը տարեկան էի: Հայրս առաջին անգամ մեքենայի ղեկը ինձ վստահեց: Այդ օրվանից էլ վարում եմ ու շատ եմ սիրում վարորդի գործը:
-Ապրիլյան պատերազմի ժամանակ քանի՞ կիլոմետր հաղթահարեցիր:
-Չեմ հաշվել: Մեքենայի արագությունն եմ մտապահել` հարյուր տասը կիլոմետր…
-Հարյուր տա՞սը…
-Պաշտպանական շրջանի հրամանատարական կետում էի: Այդտեղից հասնում էի մարտադաշտի այս կամ այն հատված, տեղափոխում վիրավորներին… Փորձում էի չնկատել, որ կրակում են…
-Ստացվո՞ւմ էր:
-Եթե կռվել է պետք, կռվում ես…
-Քանի՞ զինծառայողի ես տարհանել:
-Քսանմեկ. պատերազմի ամենածանր պահն էր: Երբ սպասումը ձգվում էր, մտնում էի մարտադաշտ` վիրավորներին կամ զոհերին դուրս բերելու…
-Չէի՞ր վախենում:
-Վախենում էի: Բայց ոչ թե թափվող կրակից: Վախենում էի՝ տղաներին խփված տեսնելուց: Վախենում էի, որ առավոտյան ինքս ինձ չեմ ճանաչի…
-Փոխվեցի՞ր:
-Պատերազմի ժամանակ ես փոքր էի, իսկ հիմա մեծացել եմ… Ոնց է շերեփուկը գորտ դառնում, այ, այդպես…
-Ի՞նչ է պատերազմը:
-Երբ մարդն ինքն իրեն տանուլ է տալիս…
-Իսկ ի՞նչ է խաղաղությունը:
-Լավը դառնալու հնարավորություն:
-Պարգեւատրվել ես «Արիության համար» մեդալով…
-Զինվորը անշահախնդրորեն է կռվում: Բայց, ինչ խոսք, գնահատված լինելը ոգեւորում է:
Շուշան ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ
