Մայոր ԳԱՐԻԿ ԱՐՄԵՆԱԿՅԱՆԻ հիշատակին

Ես չեմ կարող մահախոսական գրել քեզ համար, որովհետեւ հերթապահ բառեր շարելու համար պիտի սիրտդ անհաղորդ լինի: Հոգիդ պիտի չզգա, որպեսզի կարողանաս կենսագրական թվեր-փաստերի անհույզ տողերը եզրափակել «նրա հիշատակը վառ կմնա» միլիոն անգամ ասված նախադասությամբ:…Իսկ դու իմ ընկերն ես, մյուս բոլոր ընկերներիս նման, որոնց ամեն օր տեսնում եմ խմբագրությունում երկար տարիներ ի վեր ու երբեք չեմ մտածում, թե որքան տեղ են զբաղեցնում նրանք իմ սրտի մեջ ու իմ կյանքում: Իսկ քո տեղն այսօր դատարկ է, ու բոլորս մի տեսակ շվարած ենք, որովհետեւ այդ դատարկությունն անսպասելիորեն այնքան մեծ է, ու կապարի պես ծանր լռություն է իջել խմբագրության վրա: Պակասել է քո գույնը մեր հավաքական լուսանկարից, դու` քո առավելություններով ու թերություններով, քո ճիշտ ու սխալով…Մենք հավաքվել ենք քո համակարգչի մոտ, շրջապատել ենք քո սեղանն ու փորձում ենք լցնել քո բացակայությունը հիշողություններով, քո ներկայության պատրանքը պարգեւել մեզ: Ռոբերտը հիշում է, թե ինչպես մեկ օր առաջ իրեն օգնել ես նորոգելու մեքենայի անիվը: Վահեն պատմում է, որ հերթապահ եղած ժամանակ սիրտդ պաղպաղակ է ուզել, մեր պաղպաղակները կերել ես ու հաջորդ օրն առավոտյան չորս պաղպաղակ ես դրել տեղը` երկուսի փոխարեն: Իսկ ես ցույց եմ տալիս քո բերած շիշը: Ես սառնարանից վերցրել էի քո բաժին ջուրը, դու սկզբում դժգոհեցիր` հիմա ես ինչ եմ խմելու մեքենայի մեջ (շոգ էր, նկարահանման էիր գնում), հետո ինչպես հատուկ է քո բարի սրտին, հետ եկար մի շիշ ձեռքիդ ու ասացիր` հո չնեղացա՞ր, այս շշով ամեն օր քեզ համար ջուր կդնեմ սառնարանի մեջ, որ ուրիշի ջուրը չվերցնես: Դու պարզապես իմ ընկերն էիր, ու ինձ լրիվ մեկ է, թե դու քանի անգամ ես դիրքեր բարձրացել, քանի լուսանկար ես նկարել թշնամու նշանառության տակ, ու քանի աստղ կա ուսադիրիդ վրա: Ես հիշում եմ, որ ընդամենը երկու օր առաջ միասին գնացինք հոսպիտալ` այցելելու թշնամու դիվերսիայից վիրավորված սարկավագին: Դա քո վերջին աշխատանքն էր` վերջին լուսանկարդ: Հիշում եմ, թե ինչպես ինձ տուն ճանապարհելիս չթողեցիր պատահական տաքսի նստեմ, վտանգավոր է` ասացիր, ինքդ «սերվիսի» տաքսի կանգնեցրիր, ասացիր` Դավիթաշեն կտանես մեր քրոջը: Այն ամենը, ինչ երեկ մանրուք էր թվում, հիմա այնքան կարեւոր է դարձել ու գնահատելի: Հիշում եմ` երբ միասին հատում էինք փողոցը, դու անցնում էիր մեքենաների կողմը, միշտ այդպես էիր անում: Ու անասելի տխրում եմ այն մտքից, որ էլ ֆոտոշոփ չես անելու քրքրված բլոկնոտս, չես ասելու` բեր սա հանձնենք Մատենադարան, քեզ համար նորը առնենք: Իմ կատակին ի պատասխան, չես դժգոհելու` Գայանե ջան, ես դիետոլոգ չեմ, որ քեզ նիհարացնեմ, ոնց կաս, այնպես էլ լուսանկարում եմ:

Դու մեր օրվա մի մասնիկն էիր, մեր կյանքի մի գույնը, որի պակասը զգալու ենք միշտ: Մեր բազմաձայն ժխորում (երբ հավաքված ենք իրար գլխի) որոնելու ենք քո ձայնը, կարոտելու ենք քո կատակներին… Քո աշխատասենյակում` Գնելի, Բագրատի կողքին մի բան պակաս է լինելու միշտ: Որովհետեւ դու մեր ընկերն ես, որն այլեւս մեզ հետ չէ:

Թող հոգիդ լույսերի մեջ լինի:

Գ. ՊՈՂՈՍՅԱՆ