Հայերեն | На русском | In English
Հնուց ի վեր հայերը պաշտամունք են ունեցել եղեգի նկատմամբ։ Հիշենք «Վահագնի ծնունդը»՝ հայոց աստվածը ծնվել է եղեգից.
Ընդ եղեգան փող ծուխ ելաներ,
Ընդ եղեգան փող բոց ելաներ,
Եվ ի բոցոյն վազեր խարտյաշ պատանեկիկ…
Եղեգնյա գրիչ է տեսել Վարուժանն իր ձեռքին.
Եղեգնյա գրչով երգեցի փառքեր,
Քեզի ընծա, իմ հայրենիք…
Այսպես՝ շատ քերթողներ։ «Եղեգան փող» արտահայտությունը հայերիս համար եղել է քերթության եւ մեղեդու խորհրդանիշ։ Եվ պատահական չէ, որ մատենագրությունը նշել է, թե որտեղ է աճել հայոց ամենալավ եղեգը՝ Բարձր Հայք նահանգի Եկեղյաց գավառում, Եփրատ գետի ձախ ափից ոչ հեռու գտնվող Անահտական լճի եզերքին։
