1996-ին էր Նաիրայի մորաքրոջ որդին՝ Վահանը, զոհվել Թալիշի պաշտպանության համար մղված մարտերից մեկում։ Վահանն ու Նաիրան միասին էին մեծացել։ Տարիներ անց Նաիրան կրտսեր որդուն անվանակոչեց ի պատիվ Վահանի։ Վահանը վերածնվեց Վահեի տեսքով։ Նույն Թալիշում 2016 թ. ապրիլյան մարտական գործողություններին էր մասնակցում ավագ որդին՝ Գեորգին։ Ընտանիքում անհանգիստ էին բոլորը։ Իսկ Վահեն այդ օրերին ժամ առ ժամ էր մեծանում, այդ օրերի ընթացքում Վահեն ապրեց իր կյանքի ամենաբուռն հույզերն ու զգացումները, որոնք երևի նույն ուժգնությամբ մեկ էլ հետո՝ պատերազմի դաշտում էր վերապրել։

Օրեր առաջ լույս աշխարհ եկած փոքրիկ Լուսեն մերօրյա հերոս Տարոն Գիվարգիզյանի կրտսեր քույրն է։ Նորածին հրաշքը որդեկորույս ընտանիքի վերածնված լույսն ու հույսն է։

44-օրյա պատերազմի ամենաթեժ կետերում՝ Ջրականում, Հադրութում, Վարանդայում թշնամու դեմ մարտնչած Հարություն Ֆահրադյանը Արագածոտնի մարզի Թալին քաղաքից էր։ Նախնական կրթությունն ստացել է Թալինի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում, ապա՝ 2015 թվականին ընդունվել է Թալինի տարածաշրջանային պետական քոլեջի ծրագրավորման բաժին։

Նրանք՝ Վահեն, Վլադիմիրը, Ժորան, Յուրին, Էդգարը, եղբայրներ՝ Արմենն ու Ռուբենը, յուրաքանչյուրն իր պատմությունն ունի, որ հյուսվեց 44-օրյա պատերազմում։ Հայրենիքի պաշտպանի երդմանը հավատարիմ այս տղաները հերոսացան Մոնթեի ազատագրած բարձունքը պաշտպանելիս:

Անիկ մայրիկը արցունքները սրբելով ու քթի տակ փաղաքշական խոսքեր մրմնջալով, մետաղյա ամանով ջուրը ձեռքին, մոտեցավ որդու ընկերների օգնությամբ դիրքերից իրեն հասած ծաղիկներին, դողդողալով, դանդաղ ջրեց, հետո խալաթի գրպանից հանեց խնամքով ծալված շորի կտորն ու սկսեց ծաղիկների տերևների վրայի փոշին առնել:

Դեկտեմբերի 4-ին լրացավ Արցախյան ազատամարտի մասնակից, մոտոհրաձգային գնդի հրամանատար Ռուբեն Գևորգյանի ծննդյան 65-ամյակը։ 1994 թ. մարտի 10-ին Գևորգյանը զոհվեց Հորադիզում, հուղարկավորված է «Եռաբլուրում»։ 1994 թ. հուլիսի 21-ին նրան հետմահու շնորհվեց գնդապետի կոչում և պարգևատրվեց ՀՀ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանով:

Նորոյանների գերդաստանը տեղահանվել էր Արևմտյան Հայաստանից դեռևս1915-ին։ Մշեցի մի խումբ գաղթականների հետ Անդրանիկի պապերն էլ հաստատվել էին Թալինի շրջանի Դաշտադեմ գյուղում։