Հոգևոր-մշակութային
Հավիտյաններից առաջ է Բանի ծնունդը Հորից՝ ըստ Դավթի սաղմոսի, ուր Հայրն ասում է Որդուն. «Նախքան Արուսյակը ծնեցի Քեզ» (Սաղմ. 109։3)։ Իսկ ժամանակի մեջ է Նրա երկրորդ ծնունդը՝ երկրի վրա, ինչպես գրված է այս սաղմոսում. «Տերն ասաց ինձ. «Իմ Որդին ես Դու, և Ես այսօր Քեզ ծնեցի»»։ Այստեղ նշվում են երկու ծնունդներն էլ. «Իմ Որդին ես Դու» խոսքը հավիտենական ծնունդն է նշանակում, իսկ «Այսօր Քեզ ծնեցի»՝ Նրա երևալը ժամանակի մեջ։
Այսօր հաճախ ենք լսում՝ «Չունենք պատերազմում հաղթած իսկական հերոսի դասական կերպար»: Մինչդեռ Արցախյան պայքարից հաղթանակով վերադարձած բազմաթիվ տղաներ, այսօր էլ ապրելով մեր կողքին, համեստորեն լռում են իրենց մասին: Այնինչ հաղթողի նրանց կերպարը, որ պիտի սերունդներ դաստիարակեր, այդպես էլ հավուր պատշաճի չարտացոլվեց ո՛չ մեր կերպարվեստում, ո՛չ էլ գրականության մեջ:
ԶՈՒ հոգևոր սպասավորությունը մեծ դպրոց է հոգևորականի համար: Եթե ծխական քահանան պետք է տնից տուն անցնի և ընտանիք առ ընտանիք քարոզի, ապա բանակում պատրաստի լսարան կա, և քրիստոնեական քարոզչության ասպարեզում մեծ արդյունքի կարելի է հասնել: Զորամասն իդեալական տեղ է հոգևորականի կայացման համար:
Այսօր առատ ձյուն սկսեց տեղալ ժամը 20:30-ի կողմերը: Ուշադրություն չդարձրեցի: Օրապահ էի եղել, հոգնած էի, քունս տանում էր: Նստել էինք լսարանում: 21:30-ի կողմերը լույսը տարան:
Տղաներից մեկն ասաց.
– Տղերք, հըլը դուրս եկեք, տեսեք՝ ի՜նչ եղանակ է:
Բոլորս երեխաների պես վազեցինք դուրս: Գնդում լույս կար միայն ճաշարանի ու նրա հարակից տարածքի ձյուների վրա: Միանգամից տխրությունն ու կարոտը պատեցին հոգիս, սկսեցի խեղդվել: Իմ ամենասիրած եղանակն էր:
Վերջերս ավարտվեց ԵՊՀ իրանագիտության ամբիոնի նախաձեռնությամբ կազմակերպված միջազգային գիտաժողովը` նվիրված Կովկասի բնիկ ժողովուրդներին, որի կազմակերպիչներից պրոֆեսոր Գառնիկ Ասատրյանը վերջերս այդ առիթով հարցազրույցով էր հանդես եկել «Հայ Զինվորի» էջերում (թիվ 44, 8-14 նոյեմբերի, էջ 7)։ Հարցազրույցը սակայն, անսպասելիորեն անվանված էր «Լեգենդ եւ իրականություն»։ Անսպասելի, քանի որ դա ավելի շատ տրամադրում է հրապարակախոսական բնույթի զրույցի, քան գիտական` կապված գիտաժողովի արդյունքների հետ։