Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

Թերթ

ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ ՊԵՏՔ Է ՈՉ ՄԻԱՅՆ ՍԻՐԵԼ, ԱՅԼԵՎ ՊԱՇՏՊԱՆԵԼ

Արփեցի Շահեն եւ Լուսինե Սարգսյանների օջախում ուրախություն է՝ զույգ որդիները՝ Մհերն ու Դավիթը, հայրենիքի հանդեպ պարտքը պատվով կատարել-վերադարձել են:

ԶՈՐԱՑ ՍՈՒՐԲ ՍՏԵՓԱՆՈՍ ԵԿԵՂԵՑԻ

«Աստծու սպառազինությամբ, մեր մեջքը գոտեպնդած ճշմարտության Ավետարանով, հագած արդարության զրահը, մեր ոտքերը ամրացրած խաղաղության Ավետարանի պատրաստությամբ… հավատի վահանով, փրկության սաղավարտով ու Հոգու սուսերով, որ Աստծու խոսքն է, որպեսզի կարողանանք չար օրում դեմ կանգնել չարին…» (հմմտ. Եփես. Զ 13-17)։

ԱՆԱԿՆԿԱԼ՝ ԶԻՆՎՈՐԱԿԱՆ ՈՃՈՎ

Ամեն զինվոր էլ, հատկապես ծառայության վերջին օրերին, մտովի արդեն պատկերացնում է իրեն զորացրվելիս:

ԼՐԱԳՐՈՂ, ՈՐԻ ՋԱՆՔԵՐՈՎ ՎԵՐՋ ԴՐՎԵՑ ՎԻԵՏՆԱՄԻ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻՆ

1920 թվականին Արևմտյան Հայաստանի Մարաշ քաղաքից Բաղդիկյանների ընտանիքն ստիպված էր հեռանալ և հաստատվել Լիբանանում։ Գաղթի ճանապարհը շատ դաժան էր։ Ընտանիքը ոտքով հաղթահարում է հազարավոր կիլոմետրեր։

ԾԱՌԱՅԵՑԻՆՔ ՊԱՏՎՈՎ

Զորացրվում են պատվո պահակային վաշտի տղաները:
Զորամասի շարահրապարակով վերջին անգամ խրոխտ ու ձիգ, հանդիսավոր երթով անցնում են՝ վաշտի երգը զիլ հնչեցնելով:

ԼԻՆԵԼՈՒ ԵՆՔ ՄԻԱԲԱՆ ՈՒ ԱՇԽԱՏԵԼՈՒ ԵՆՔ ՕՐՆԻԲՈՒՆ

Զրույց նկարիչ Գարիկ Հարությունյանի հետ

13-1-1

Զինվորական ծառայությունը այն մասնագիտություններից է, որում մարդը հաճախակի է բախվում լարված, սթրեսային իրավիճակների: Ի՞նչ է սթրեսը, ի՞նչ դրսևորումներ ունի, ինչպե՞ս հաղթահարել դրա բացասական ազդեցությունները: