#14 (1334) 8.04.2020 – 14.04.2020
Սիրելի՛ զորահրամանատարներ և զորականներ Հայոց բանակի
Այս օրերին պարտադրված մեկուսացման պատճառով, ցավոք, չենք կարող այցելել «Եռաբլուր»՝ հարգանքի տուրք մատուցելու մեր նահատակների անմահ հիշատակին:
Գնդապետ Վազգեն Հակոբյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում ենք, որի ստորաբաժանումները մարտական հերթապահություն են իրականացնում մեր երկրի հարավային սահմանի երկայնքով: Շրջում ենք զորամասում, հետևում ծառայողական անցուդարձին:
Հոգնած էր: Ոտքերը հազիվ էին շարժվում: Տղաներն առաջ էին ընկել: Ինքը քայլում էր հետևից: Չէր քայլում, գլորվում էր: Սա ուրիշ հոգնություն էր: Արդեն 2 օր էր անցել գրոհից, բայց միտքը չէր անջատվում, ուղեղը չէր հանգստանում:
Հայկական բանակի համազգեստը, որ կրում են սիրով ու հպարտությամբ, ավելի է ընդգծում նրանց կանացիությունն ու հմայքը։
Խորհրդային Միության մինչև վերջերս ողջ հայազգի հերոսը՝ Աշոտ Հաբեթի Ամատունին, երկար (շուրջ մեկ դար) և բովանդակալից կյանք ապրեց եւ մահկանացուն կնքեց հեռավոր Սիմֆերոպոլում, որտեղ հաստատվել էին որդիներն ու կայացել որպես սիրված բարերարներ, հայանպաստ բոլոր ձեռնարկումների նախաձեռնողներ ու իրականացնողներ՝ գործարարությամբ վաստակած միջոցները առատաձեռն ներդնելով դրանցում:
Ծնվել է 1901թ. օգոստոսի 15-ին Ժըրչի գյուղում (Կարսի շրջան, Արեւելյան Հայաստան, այժմ՝ Թուրքիա): Հմայակ Գրիգորի Բաբայանը Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից է, խորհրդային զորավար, գեներալ-մայոր:
