#30 (1301) 7.08.2019 – 13.08.2019
Ժայռերի միջով է անցնում ճանապարհը, որ տանում է մարտական դիրք: Արևից վառված ու սևացած ապառաժների արանքում է ծվարել այն՝ որպես դրախտից պոկված մի պատառ, կանաչով ու ծաղկունքով շրջանակված մի փոքրիկ այգի:
Արթուրը զարմիկիս որդին է: Նոր է զորացրվել ու դեռ հոգով-սրտով Արցախի չքնաղ, զորավոր կենսադաշտով ողողված վայրերից մեկում է, որտեղ ընդամենը մի քանի տարի առաջ՝ 2016թ., կենաց-մահու կռիվներն էին գնում:
Գարեգին Մուրադյանը Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության Գիտությունների ակադեմիան, Հունաստանի հատուկ նշանակության զորքերի եռամսյա դասընթացները ավարտել է գերազանցությամբ, իսկ ՌԴ ԶՈՒ համազորային ակադեմիան՝ ոսկե մեդալով:
Անկեղծ ասած, ինձ դուր չի գալիս, երբ մարդկանց մականուններով են կոչում, առավել եւս՝ երբ մականունը «հաղթում է» մարդու իսկական անվանն ու նրան «դուրս մղում» գործածությունից: Բայց այս անգամ իմ ակնարկի հերոսին գտել եմ հենց մականունով:
Ներկայումս տեղի է ունենում արագորեն զարգացող մոլեկուլային կենսաբանության, գենային ինժեներիայի համատարած ներթափանցում պետության, հասարակության և անհատի կենսագործունեության բոլոր ոլորտներ: Դա մի շարք առավելությունների հետ մեկտեղ առաջ է բերում նաև ազգային անվտանգության համար նոր սպառնալիքներ:
Հայկական լեռնաշխարհի ռազմավարական նշանակությունը պատմականորեն պայմանավորված է եղել Եվրոպա-Ասիա-Աֆրիկա աշխարհամասերի միջև կապող օղակի բարենպաստ աշխարհագրական դիրքով:
