Ելնելով ժամանակի պահանջներից` 1992թ. Հայաստանի Հանրապետության կառավարության որոշմամբ հանրապետական աերոակումբը և «Արզնի» օդանավակայանը փոխանցվեցին պաշտպանության նախարարության ենթակայությանը, որը պաշտպանության նախարարի հրամանի համաձայն` 1993թ. ապրիլի 1-ին վերակազմավորվեց որպես ՀՀ ՊՆ ռազմաավիացիոն կենտրոն և դարձավ ՀՀ առաջին ռազմամասնագիտական հաստատությունը:

«Հայաստան, երկիր դրախտավայր»… Հիացել-սիրել-երկրպագել է բանաստեղծը, հերոսության չի կոչել, չի ճամարտակել հայրենասիրության մասին, այս քարքարոտ-դժվար հողը պահելու պատգամ չի տվել սերունդներին։ Երկիր դրախտավայր՝ ասել է, ու մենք հասկացել ենք, որ մեր բաժինն այստեղ է, այս փոքրիկ, քարակոփ, ժլատ հողի վրա, այստեղ է մեր դրախտը, մեր տունը, մեր արմատը։

Հերթական զորակոչն է: Հայ երիտասարդները գնում են ծառայության, ու ամեն զինվորով Հայոց հողն ավելի է ամրանում, հայրենիքը դառնում առավել պաշտպանված ու անառիկ:

Ճոպանուղի բառը լսելիս թերեւս շատերի մտապատկերում բացվեն անհավանական տպավորիչ բնապատկերներ թռչնի թռիչքի բարձրությունից, ոմանք էլ գուցե անմիջապես պատկերացնեն զբոսանք երկնային մայրուղիով դեպի պատմական հարստություններ:

Մոնթրէալի Սուրբ Յակոբ Ազգային վարժարանի «Սարաֆեան» նախակրթարանի հինգերորդ կարգի աշակերտները նոր տարուան առաջին օրերուն յիշեցին մեր հայրենիքը պաշտպանող հայ զինուորներին եւ անոնց գրեցին հետեւեալ նամակները:

Քաշաթաղում զորակոչ է: Մեծուփոքրով՝ պաշտոնյա ու ազատամարտիկ, զինկոմ ու ուսուցիչ, բանակ են ճանապարհում զինվորների նոր հերթափոխը: Եկել են տարբեր գյուղերից՝ Լեռնահովիտից ու Բերձորից, Նորաշենիկից ու Արտաշավիից, Կերենիից ու Գրհամից:

Զինվորի ծնողների համար ամենասպասված պահն է: Երկու տարի պատվով ծառայելուց հետո տղաներն ստանում են իրենց զինվորական գրքույկները, զորացրվում և տուն վերադառնում: Զորամասի հրամանատարը շարքի առաջ սեղմում է նրանց ձեռքը, շնորհակալություն հայտնում բարեխիղճ ծառայության համար: