#06 (1177) 15.02.2017 – 21.02.2017
Քարվաճառի բարձրաբերձ լեռների հետ իմ սիրտը կապված էր վաղուց: Այստեղ տեղի ունեցած հերոսական մարտերի մասին բազմիցս լսել էի, իսկ առաջին անգամ պատմական այս հողի վրա բախտ ունեցա կանգնելու, երբ եղբայրս էր զինվորական երդում ընդունում: Փոխվել են ժամանակները, այժմ հայոց բանակի պատվաբեր համազգեստը կրում եմ ես, եւ զինվորական երդում ընդունելու հերթն իմն է:
ՀՀ զինված ուժերում մեծ ուշադրություն է դարձվում հակահրդեհային կանոնների պահպանման, 1-ին բուժօգնության կազմակերպման, տարհանման, հրդեհի մարման գործողությունների խելամիտ իրականացման խնդիրների շուրջ անձնակազմի իրազեկվածության բարձրացմանը: Բոլոր զորամիավորումներում պարբերաբար ընթանում են նպատակային ուսուցողական միջոցառումներ, որոնց մասնակցում են նաեւ Արտակարգ իրավիճակների նախարարության համապատասխան ստորաբաժանումները:
Շրջկենտրոնից պիտի զրահատանկային զորամաս հասնեմ: Վաղ առավոտ է` դեռ մութն ու լույսը կռիվ են տալիս: Շարունակ շուրջս եմ նայում` սպիտակ «ժիգուլին» ո՞ւր է: Հրամանատարի տեղակալը նախազգուշացրել էր` «հերոսների հետ եմ ճանապարհ գնալու»: Այսքանը, փակագծերը չէր բացել, ոչ էլ անուններ էր նշել:
Հակաօդային պաշտպանության մասնագետներ պատրաստող ուսումնական զորամասում երդման արարողություն է: Շարահրապարակում խրոխտ, ձիգ ու առնական կանգնած են զինվոր տղերքը: Հայաստանի տարբեր անկյուններից հարազատ-բարեկամ եկել են մասնակցելու հանդիսավոր միջոցառմանը: Ծնողները փորձում են գտնել հարազատ դեմքեր, ծանոթ աչքեր ու դիմագծեր, սակայն դժվարանում են. համազգեստ հագած տղաներն այնքան նման են իրար:
Առավոտ կանուխ արթնանալ, անկողինը հարդարել, ճաշարան գնալ, սեփական հագուստն արդուկել և այլն. նորակոչիկի համար անսովոր ու անհաղթահարելի թվացող այս փոփոխությունները շաբաթներ անց դառնում են առօրյայի անբաժան մասը:
«Հայ զինվորի» առաջիկա համարներում կտպագրենք Սփյուռքի հայկական կրթօջախների սաների նամակները՝ ուղղված առաջնագծում ծառայող զինվորներին: Նամակները ներկայացնում ենք առանց խմբագրման:
Դիրքերում կապույտ երկնքի ֆոնին աղավնիների խաղաղ ճախրանքը դիտելիս թվում էր՝ ոչ թե մարտական հենակետում եմ, այլ բնության մի գեղեցիկ անկյունում: Կատուն խեթ աչքով չէր նայում աղավնիներին, իսկ շունն ու կատուն, իրար թիկունք տված, տաքանում էին: Ի՜նչ հաշտ ու խաղաղ ընտանիք… Տեսնելով կենդանիներով հմայված հայացքս՝ սերժանտ Աղեկյանը ներկայացրեց իրենց փոքրիկ «տնտեսությունը»:
