Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

#11 (1080) 26.03.2015 – 01.04.2015

ԱՆՄԱՀՈՒԹՅԱՆ ՍՈՒՐԲ ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՎ

Մարտի 21-ին Քաշաթաղի շրջանի Աղաձոր գյուղում ՓԱՌՔՈՎ հայրենի հողին հանձնեցինք մարտի 19-ին իրենց կյանքի գնով հայրենի սահմաններն անառիկ պահած քաջորդիներից Հակոբ Խաչատրյանին: Աղաձորում հանգստարանի հիմք դրվեց արծիվ-քաջորդու Սուրբ մարմնով: Հակոբենց ընտանիքը 2010 թվականին է բնակություն հաստատել Աղաձորում: Հակոբը սովորել է գյուղի միջնակարգ դպրոցում: Առանձնակի սեր ուներ պատմություն առարկայի հանդեպ, և պատահական չէ, որ միջնակարգն ավարտելուց հետո ընդունվեց Երևանի Խ. Աբովյանի անվ. մանկավարժական համալսարանի պատմության ֆակուլտետ: Սովորելուն զուգահեռ մարզվում էր ձյուդոյով. «Լավ մարզվեմ, որ բանակում չխեղճանամ»: 2014թ. ամռանը զորակոչվեց հայոց բանակ…

«ԱՄԵՆ ԶՈՀԻ ՀՈՂԸ ԴՆԵԼՈՎ՝ ՄԵՐ ԱՐՄԱՏԸ ԽՈՐԱՆՈՒՄ Է...»

Գարուն է: Ամարասի ձորակը լցվել է խոտ ու ծաղկի անուշահոտությամբ: Վանքը լայնարձակ դաշտերին խաղաղություն է սփռել: Անցել են քսան երկար ու ձիգ տարիներ: Ամարասի վանքը՝ սրտում ամբարած հազար վերք ու փամփուշտ, դիտողին հուշում է՝ այստեղով երբևէ պատերազմի ուրվականն է անցել: Այստեղ՝ Ամարասի ձորակում, Սոս գյուղի Հակոբյանների ընտանիքում, մի գարնան առավոտ ծնվեց Հայկը: Ո՞ւմ մտքով կանցներ, որ մի օր ձնծաղկի ալպիական անուշահոտը կփոխվեր դառը վառոդահոտի, որ Ամարասի կոչնակը մարտի պիտի կանչեր սոսեցի երիտասարդներին, ու հետո պիտի գարուններ գային առանց սիրելի որդու, առանց հարազատ մարտական ընկերոջ, առանց սիրած տղայի, առանց եղբոր…