Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

#43 (908) 3.11.2011 – 9.11.2011

ՇՈՒԼՅԱՆ ԽԵԻ ՎԵՐՋԻՆ ՍԽՐԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆԸ

Կուների տոհմից Շուլյան Խեն 17 տարեկանից սկսում է ծառայել Լու թագավորության տիրակալներին: Այդ ուժեղ հսկան 40 տարվա իր ծառայության ընթացքում բազմաթիվ սխրանքներ է գործում, որոնք նրան համբավ են բերում ոչ միայն Լուում, այլեւ ողջ Երկնատակի կայսրությունում` Չինաստանում:
Շուլյան Խեն պատկանում էր զինվորականների շի կաստային, որոնց համար «խաղալ» բառը «կռվել» բառի հոմանիշն էր: Քաջի մահով մեռնելը մեծ երջանկություն էր ոչ միայն այդ ռազմիկի, այլեւ նրա մտերիմների համար. չէ՞ որ զոհվածն ընկնում էր մի հիասքանչ անամպ թագավորություն, իսկ նրա ազգականներն էլ իրենց ողջ երկրային կյանքի ընթացքում խորին հարգանքի էին արժանանում, իսկ հետո էլ նաեւ` երկնային թագավորությունում:

ԹՄՐԱԲԻԶՆԵՍԸ ԽԵՂԴՈՒՄ Է ԱԴՐԲԵՋԱՆԸ. ՆՈՐԻՑ ՄԵՂԱՎՈՐ Է ՂԱՐԱԲԱ՞ՂԸ

Հոկտեմբերի 17-ին Ադրբեջանի մայրաքաղաք Բաքվում թմրամիջոցների ապօրինի շրջանառությանը նվիրված միջազգային համաժողովում Ադրբեջանի մի շարք բարձրաստիճան պաշտոնյաներ` երկրի ղեկավար Իլհամ Ալիևի գլխավորությամբ, մեկը մյուսի հետևից համաժողովի օտարերկրյա մասնակիցների ուշադրությունն էին հրավիրում «օկուպացված» Լեռնային Ղարաբաղում թմրամիջոցների բիզնեսի ծաղկման «փաստի» վրա` շեշտելով, որ «ադրբեջանական հողերի օկուպացված լինելը նպաստավոր պայմաններ է ստեղծում թմրաբիզնեսի և միջազգային ահաբեկչության համար»: Զարմանալի կլիներ իհարկե, եթե համաժողովում Ադրբեջանի պաշտոնյաները չշահարկեին Լեռնային Ղարաբաղի հարցը և կոչ չանեին միջազգային հանրությանը ազդելու պաշտոնական Ստեփանակերտի վրա:

ԱԼԻԵՎԸ ՍԹԱՓՎԵՑ ՆՈԿԱՈՒՏԻՑ

Դժվար է ասել, թե Ադրբեջանի նախագահը քանի անգամ է դիտել ՀՀ անկախության 20-ամյակին նվիրված զորահանդեսի տեսագրությունը, բայց փաստ է, որ զորահանդեսից ստացած նոկաուտից նա սթափվեց միայն անցյալ շաբաթ` սեպտեմբերի 21-ից մեկ ամիս հետո: Ալիևը սեփական ժողովրդին ներկայացավ միանգամայն առույգ և սկսեց քննադատել հայերի զորահանդեսը: Ավելի ճիշտ, ոչ թե քննադատել, այլ, ինչպես ասում են, «կեղտ բռնել»: Իհարկե, միանգամայն անհիմն: Դատեք ինքներդ:

ԳՐԱԿԱՆ ՀԱՆՃԱՐՆԵՐԸ՝ ԳՈՐԾԱԿԱԼՆԵՐ

Իսկական հետախույզը նա է, ում բոլորովին էլ չես կասկածում։ Պարզվում է` որոշ գրողներ հավասարապես տիրապետել են ե՛ւ գրելու, ե՛ւ… լրտեսելու տաղանդին։ Այսինքն՝ նրանք համատեղել են լրտեսի (հետախույզի) մասնագիտությունը գրողի մասնագիտության հետ։ Գուցե ինչ-որ տեղ տրամաբանական է բացատրությունը. «Ես փնտրում եմ նոր թեմաներ եւ դրա համար էլ քիթս խցկում եմ ուր պատահի»։