Երեկ ես օտար ափեր ճանապարհեցի իմ ընկերոջը։ Թեև ամբողջ օրը միասին էինք, և ասելու, խոսելու այլևս բան չէր մնացել, նա վերջին, ամենավերջին պահին դռների միջից շուռ եկավ, մի հայացք գցեց ու ձեռքը թափահարեց… Եվ ես մտածեցի. դժվար է, շատ դժվար է հայրենիքը մոռացվում, դուրս գալիս մարդ արարածի սրտից, եթե, իհարկե, երբևէ դուրս է գալիս։ Հրաժեշտի այն վերջին, ամենավերջին պահին, միևնույն է, նա շուռ է գալու ու մի վերջին հայացք է գցելու իր անցյալի, հայրենիքի վրա, որպեսզի հետո մի ամբողջ կյանք այդ հուշով, այդ վերջին պահերի պատկերը սրտում պահելով ապրի կամ ավելի շուտ՝ կարողանա ապրել…

Վերջին տասնամյակում կտրուկ ավելացել են Առաջին համաշխարհային պատերազմի ռուս-թուրքական ռազմաճակատում մարտական գործողությունների, այդ տարիներին հայ և ասորի գաղթականության վիճակի, հայերի ցեղասպանության վերաբերյալ թուրք և ադրբեջանցի պատմաբանների ուսումնասիրությունները: Ինքնին հասկանալի է, որ դրանց ճնշող մեծամասնությունը կրում է միտումնավոր խեղաթյուրման և նույնիսկ շատ հայտնի պատմական փաստերի ակնհայտ կեղծման բնույթ: Բանն այն է, որ մոտենում են երկու նշանավոր պատմական տարեդարձներ, որոնք նշվելու են գրեթե բոլոր պետություններում` Առաջին համաշխարհային պատերազմի (2014 թ.) և հայերի ցեղասպանության (2015 թ.) 100-ամյակները:

Արցախյան պատերազմի տարիներին հայկական կամավորական ջոկատների, այնուհետև կազմավորման ընթացքի մեջ գտնվող զորամասերի համար բավարար քանակով զրահատեխնիկա, տանկ ունենալը անիրականանալի երազանք էր թվում, որի իրականացման միակ աղբյուրը թշնամու բանակն էր։ Տղաները դրանք խելամտորեն կա՛մ առգրավում էին, կա՛մ էլ խփում, հետո նորոգում ու օգտագործում։

ՀՀ զինված ուժերի պատրաստության պլանի համաձայն` հունվարի 22-26-ը գեներալ-մայոր Պ. Պողոսյանի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման զորամասերից մեկի բազայի վրա անցկացվեցին հրամանատարական հավաքներ զորամիավորման զորամասերի հրամանատարների և նրանց տեղակալների հետ: Հավաքների հիմնական նպատակը հրամանատարական կազմի գիտելիքների եւ նրանց ֆունկցիոնալ պարտականությունների կատարման կատարելագործումն էր: Միջոցառումն սկսելուց առաջ անցկացվեց մասնակիցների շարային ստուգատես, որը փաստեց` բոլոր սպաները պատրաստ են տվյալ հավաքներին: Հաջորդ առավոտյան սկսվեցին ուսումնական պարապմունքները:

Զորամասի, այն էլ մարտական հերթապահություն կատարող զորամասի մասին գրելիս աշխատում եմ չգործածել զոհ, կորուստ բառերը, որովհետև նախ դրանք ցավ են պատճառում, ու հետո կա նաև սնահավատության գործոնը. բառը չօգտագործենք, որ դեպքը չլինի։ Բայց, եթե զորամասը մարտական հերթապահությունը մեկ-երկու տարի կատարում է ինչպես հարկն է, ուրեմն այնտեղ գործընթացի կազմակերպումը դրված է ավելի բարձր հիմքերի վրա։

Այս հոդվածի տպագրությամբ նպատակ ունենք հիմնավորելու, որ օղուզական խմբի հարավարևմտյան լեզվաճյուղին պատկանող ադրբեջաներենը և թուրքերենը թեպետ ցեղակից, սակայն առանձին, ինքնուրույն լեզուներ են, որոնք չի կարելի նույնացնել` ի հեճուկս համաթուրքական ծավալապաշտական նկրտումների:
Ադրբեջաներենի և թուրքերենի դասակարգման հարցը թյուրքագիտական լեզվաբանության մեջ երկար տարիներ լուծում չգտած հարցերից է։ Ներկայիս դասակարգմանը չի համապատասխանում այն իրողությունը, թե ադրբեջաներենը Կովկասի թուրքերենն է, արևելյան թուրքերեն, թաթարերեն, իսկ թուրքերենը` Անատոլիական կամ արևմտյան թուրքերեն։

1945թ. նոյեմբերի 14-ին «Դեր Կուրիեր» թերթում տպագրվեց «Շքանշան Օլգա Չեխովային» հոդվածը, որում ասվում էր. «Տարիներ շարունակ նա իր վտանգավոր խաղն էր վարում՝ չբացահայտվելով գեստապոյի կողմից։ Միայն վերջին օրերին, երբ Կարմիր բանակը կռվում էր Բեռլինի մատույցներում, ձերբակալվում է նրա վարորդը, իսկ ինքը կարողանում է ձերբակալությունից խուսափել»։ Տեղեկությունները, որ Չեխովան հետախույզ էր, բացի այդ թերթից, կան նաև այլ իրազեկ աղբյուրներում, այդ թվում Վ. Ֆրիշաուերի՝ անգլիական «people» ամսագրում տպագրված հոդվածը։ Արևմտյան մամուլում նրան անվանում էին «ռուս լրտեսուհի, որն իրեն ենթարկեց Հիտլերին», «նացիստական ռայխի թագուհի»։