Ինձ` որպես զինվորական լրագրողի, միշտ էլ դժվարությամբ է հաջողվել հարցազրույց վերցնել զորամասի առաջին դեմքից` հրամանատարից։ Հերթական գործուղման ժամանակ, երբ տեղեկացա, որ գնդապետ Ռ.Բեգլարյանի հրամանատարությամբ մեր երկրի հարավային դարպասը անառիկ պահող զորամասի գումարտակներից մեկը մարտական պատրաստության ծրագրով մարտավարական զորավարժություն է անցկացնում, և հրամանատարն ինքը պատրաստվում է մեկնել դիրքեր` անձամբ հսկելու զորավարժության ընթացքը, ցանկություն հայտնեցի նրա հետ մեկնելու։ Զորավարժության ավարտից հետո, վերադարձի ճանապարհին, երբ հրամանատարը կանգնեց մի փոքր շունչ առնելու, խնդրեցի պատասխանել մի քանի հարցերի։

Արցախյան ազատամարտը մեկ անգամ ևս ի ցույց դրեց մեր ժողովրդի լավագույն հատկանիշներից մեկը` օրհասի պահին միավորվելու եւ, մոռանալով ինչպես անձնական, այնպես էլ կուսակցական ու գաղափարական բոլոր մեծ ու փոքր տարաձայնությունները, թշնամուն հակահարված տալու պատրաստակամությունը։ Եվ երբ անցյալ դարավերջին Ադրբեջանը արագ հաջողության հասնելու մտադրությամբ լայնամասշտաբ գործողություններ սկսեց անկախության ձգտող Լեռնային Ղարաբաղի դեմ, չէր էլ մտածում, որ Արցախի իրենց եղբայրների կողքին մեկ մարդու պես կկանգնեն ու նրանց արդարացի պատերազմին կմասնակցեն ի սփյուռս աշխարհի ցրված հազարավոր հայեր։ Նրանց թվում էին նաև խորհրդային բանակում ծառայող հայազգի բազմաթիվ սպաներ, որոնք, անսալով հայրենիքի կանչին, թողեցին իրենց պաշտոններն ու բարձր աշխատավարձը և առանց դույզն-ինչ երկմտելու շտապեցին Հայաստան, հետո էլ` Արցախ։

ՀՀ զինված ուժերում ֆիզիկական պատրաստության դերը բարձրացնելու, զորամասերում ռազմակիրառական մարզաձևերը մասսայականացնելու, մարզաբազաները կատարելագործելու, զորքերում առողջ ապրելակերպ քարոզելու և մարզական շարժման մեջ մեծ թվով զինծառայողներ ներգրավելու նպատակով ՀՀ պաշտպանության նախարարի` 2012թ հունիսի 20-ի հրամանով յուրաքանչյուր տարվա հունիս ամսվա վերջին կիրակի օրը ՀՀ զինված ուժերում սահմանվել է ՌԱԶՄԱԿԱՆ ՍՊՈՐՏԻ օր, որը տոնականորեն նշվում է զինված ուժերի բոլոր ստորաբաժանումներում մարզական միջոցառումների տեսքով: Յուրաքանչյուր տարի այս տոնը մեծ հանդիսությամբ նշվում է նաև ՊՆ վարչական համալիրում, որին մասնակցում է ՊՆ կենտրոնական ապարատի ողջ անձնակազմը:

ՊԲ թիկունքը մարտունակ է՝ հագեցած իր առջեւ դրված խնդիրները կատարելու համար անհրաժեշտ տեխնիկական միջոցներով, ինչպես նաեւ համալրված է արհեստավարժ անձնակազմով, ուստի և պատրաստ է կատարելու վերադաս հրամանատարության ցանկացած ցուցում:

Արցախյան ազատամարտի ժամանակ, երբ լռեցվեցին Քարվաճառի ադրբեջանական կրակակետերը, և հսկողության տակ վերցվեց ռազմավարական կարեւոր նշանակության տարածքը, թշնամին մյուս ռազմաճակատներում անցավ հակահարձակման և ռազմական ինքնաթիռներով երկրորդ անգամ ռմբակոծեց Կապանը, առաջինը տեղի էր ունեցել 1992թ. դեկտեմբերին: Ռումբերից մեկն ընկել էր հացի հերթ կանգնած մարդկանց վրա. շատ էին զոհերը, վիրավորները: Կապանցիներից նրանք, ովքեր տեղաշարժվելու միջոցներ էին ունեցել, հասել էին Երևան: Այդ օրերին մայրաքաղաք էր եկել նաև բանաստեղծ Վաչիկ Եփրեմյանը, որ թերթերից մեկում իրեն յուրահատուկ հումորով գրեց. «…Ով կարողացավ` փախավ, ով մնաց, իրեն հռչակեց հայրենասեր», իսկ նորաստեղծ պաշտպանության նախարարության ղեկավար կազմի հետ ընդհանուր լեզու չգտնող փոխգնդապետ Դնեպրիկ Բաղդասարյանը մտավ «Հայ զինվորի» խմբագրություն ու բղավեց. «…դուք ի՞նչ լրատվություն եք, Կապան գոյություն չունի…»:

Գնդապետ Ա. Սմբատյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի հրետանային ստորաբաժանումները վերջերս ճամբարային հավաք անցկացրին նախանշված տեղանքում: Հավաքի նպատակը անձնակազմի մասնագիտական ունակությունների ամրապնդումն էր, զինծառայողների տեսական և գործնական գիտելիքների կատարելագործումը, ինչպես նաև ուսումնական փուլի ընթացքում յուրաքանչյուր զինվորի ու սպայի գործողությունների արդյունավետության ստուգումը: Տագնապ ազդանշանը ստանալուն պես ստորաբաժանումները ռազմերթ կատարեցին դեպի կենտրոնացման շրջան, ապա տեղակայվեցին վրանային ավանում:

Մայոր Աղավնի Գեւորգյանը կենտրոնական պոլիկլինիկայի պետի բժշկական գծով տեղակալն է։ Ծնվել է Երեւանում, սովորել Պարույր Սեւակի անվան միջնակարգ դպրոցում։ Մինչեւ այժմ էլ խնամքով պահպանում է Պարույր Սեւակից ընծայագրով ստացած «Մարդը ափի մեջ» ժողովածուն։ Անցյալ դարի 70-ական թվականներին մայրաքաղաքի N123 միջնակարգ դպրոցը մշտապես հյուրընկալում էր հայ գրականության, մշակույթի մեծերին՝ Պարույր Սեւակին, Համո Սահյանին, Վահագն Դավթյանին, Շիրազին, Վլադիմիր Աբաջյանին, Սուսաննա Գաբրիելյանին եւ շատ այլ գործիչների, իսկ բոլոր այդ միջոցառումներին իր ակտիվությամբ, արվեստի, մասնավորապես` պոեզիայի նկատմամբ ունեցած բացառիկ սիրով առանձնակի շունչ ու հոգի էր հաղորդում դպրոցի գերազանցիկ աշակերտուհի Աղավնի Գեւորգյանը։