Ավագ լեյտենանտ Սուրեն Քիթոյանը փոխգնդապետ Ա. Հակոբյանի գումարտակի դասակի հրամանատարն է: Ծնվել է 1988թ. Շիրակի մարզի Կամո գյուղում, 2005թ. ավարտել է միջնակարգ դպրոցը և ընդունվել Գյումրիի պետական մանկավարժական համալսարանի պատմության ֆակուլտետը: Ավարտելով ուսումը՝ 2009թ. զորակոչվել է բանակ: Վեցամսյա սպայական դասընթացներից հետո ստանալով սպայական առաջին՝ լեյտենանտի կոչումը, ծառայության է նշանակվել այս զորամասում: Սկզբում եղել է մոտոհրաձգային դասակի հրամանատար և շուրջ երեքուկես տարի ընդգրկվել մարտական հերթապահության մեջ, իսկ այժմ ուսումնական գումարտակում զենքերի օգտագործման գաղտնիքներն է սովորեցնում երիտասարդ զինվորներին:

Զորամասերում զինծառայողների փոխհարաբերությունները կանոնակարգելու, հանրային-հասարակական աշխատանքներում, մարզամշակութային խմբակներում նրանց ներգրավելու, ծառայության ընթացքում առաջացող դժվարությունները համատեղ ուժերով հաղթահարելու, միմյանց օգնելու, ընկերային հարաբերությունների մակարդակը է՛լ ավելի բարձրացնելու, ծառայողական, կենցաղային հարցերում նկատվող թերություններն ու բացթողումները բարձրաձայնելու համար ստեղծված են այնպիսի կազմակերպություններ, ինչպիսիք են սերժանտական խորհուրդները եւ հասարակական ակտիվները: «Հայ զինվորի» խմբագրությունը, բացելով «Զինվորական հասարակական կազմակերպություններ» խորագիրը, սերժանտական խորհուրդների եւ հասարակական ակտիվների անդամներին կոչ է անում թղթակցությունների միջոցով ներկայացնել իրենց աշխատանքը, ձեռք բերված հաջողությունները, դժվարությունները, եւ եթե անհրաժեշտ է՝ անել առաջարկություններ ՀԿ-ների գործունեությունն առավել հետաքրքիր ու արդյունավետ դարձնելու ուղղությամբ:

Զորակոչի մեկնարկը տոնական հանդիսությամբ է տրվելու: Անխախտելի կարգ է` ուրախ ճանապարհում ենք, որ ուրախ էլ դիմավորենք: Հանդիսավոր այս արարողությանը մասնակցում են նաև Արցախյան պատերազմի վետերանները, որոնք իրենց ջերմ եւ սրտառուչ խոսքով էլ ավելի են ոգևորում-ոգեշնչում մեր տղաներին: Այնուհետեւ ուղևորվում ենք Դավթաշենի Սրբոց Նահատակաց եկեղեցի, որտեղ Խորեն քահանան օրհնության խոսք է ասում նորակոչիկներին:
Մեր բոլոր զինվորներին խաղաղ եւ անփորձանք ծառայություն ենք մաղթում:

…Ես հասկացա, որ հայրենիքի զինվոր լինում են ոչ թե երկու տարով, այլ ընդմիշտ, որ հայրենիքի պաշտպանության գործում բոլորն էլ անելիք ունեն, որ զինվորը երկրի համար թիվ մեկ արժեքն է, որ զենք բռնելը տղամարդու գործ է, որ լավ ընկերներ ունենալը հարստություն է, որ բանակային ընկերությունը եղբայրություն է և անմոռաց է, որ… Որ Հայրենիքը քաղցր է, ու հայրենիքը պաշտպանելը սուրբ գործ է…

Եթե ասենք, որ ազգային բանակի զորատեսակներից ամենամարտունակը հակաօդային պաշտպանության զորքերն են, հնարավոր է՝ վիրավորենք մյուս զորատեսակների, ասենք՝ մոտոհրաձգային, հրթիռահրետանային կամ էլ զրահատանկային զորքերի զինծառայողների ինքնասիրությունը: «Մենք ինչո՞վ ենք պակաս ՀՕՊ-ի տղերքից» արդարացիորեն կասեն նրանք: Ասում եմ արդարացիորեն, որովհետև մեր երկրի փորձադաշտերն այնքան մեծ չեն, որ նրանք զորավարժությունների ժամանակ կարողանան ցուցադրել իրենց ողջ ուժն ու հնարավորությունները: Այդ ամենը նրանք կարող են անել հնարավոր պատերազմի ժամանակ, իսկ ՀՕՊ զորքերը, որ ՀԱՊԿ անդամ երկրների միացյալ հակաօդային պաշտպանության մաս են կազմում, պարբերաբար մասնակցում են համագործակցության անդամ երկրների, մասնավորապես՝ Ռուսաստանի Դաշնության ընդարձակ վարժարաններում անցկացվող զորավարժություններին, որտեղ ցույց տալով հարյուր տոկոսանոց արդյունք՝ արժանանում են խստապահանջ մասնագետների հիացմունքին, ապացուցում, որ օժտված են մարտավարամասնագիտական բարձր ունակություններով և անհրաժեշտության դեպքում կարող են հուսալիորեն պաշտպանել ՀԱՊԿ անդամ երկրների հարավային սահմանները:

Ծնվել եմ 1975թ. ԼՂՀ Մարտունու շրջանի Սպիտակաշեն գյուղում: Տասնհինգ տարեկանից գյուղի կամավորական ջոկատի կազմում մասնակցել եմ մարտական գործողություններին: Դպրոցից հետո ընդունվել եմ Արցախի պետական համալսարանն ու միաժամանակ ծառայության անցել մոտոհրաձգային գումարտակում, որը Մոնթե Մելքոնյանի հրամանատարությամբ գործող բազմաթիվ ստորաբաժանումներից մեկն էր: Հետո նրան փոխարինեց Մովսես Հակոբյանը՝ ԼՂՀ ներկայիս պաշտպանության նախարարը: Ասեմ, որ ավելի քան քսան տարիների ընթացքում զբաղեցրել եմ կրտսեր ու միջին օղակի հրամանատարական բոլոր պաշտոնները՝ դասակի, վաշտի հրամանատար, գումարտակի շտաբի պետ, օպերատիվ բաժնի սպա: Հիմա երիտասարդ զինվորների նախապատրաստական (ուսումնական) գումարտակի հրամանատարն եմ:

Փոխգնդապետ Ս. Մինասյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի մարտական հենակետերից մեկում կար մատուռ, կողքին՝ հուշաքար՝ նվիրված մոտակա գյուղերի զոհերի հիշատակին:
Հենակետի պատասխանատու, ավագ սերժանտ Էդգար Ապրեսյանը ժամկետային ծառայությունից հետո արդեն երկրորդ տարին է, ինչ անցել է պայմանագրային զինծառայության: Նայելով զոհվածների հուշաքարին՝ ասում է.