1994 թվականի սկզբներին Արցախյան պատերազմը թևակոխել էր դաժան ու վճռական փուլ։ Ռազմաճակատի որոշ հատվածներում բնակավայրերը մերթ ընդ մերթ ձեռքից ձեռք էին անցնում, առաջխաղացումներ էին լինում, լինում էին նաեւ ձախողումներ։ Քարվաճառի մի հատվածը առաջին ազատագրումից որոշ ժամանակ անց կրկին ընկնում է թշնամու ձեռքը։ Ադրբեջանցիները երեք բրիգադ զինուժ ու տեխնիկա են կենտրոնացնում այնտեղ՝ նպատակ փայփայելով վերածելու այն գերհզոր ռազմակայանի, որտեղից դյուրին կլիներ ոչ միայն Հայաստանի հյուսիսային մի քանի շրջանները մշտապես կրակե աքցանի մեջ պահելը, այլև Արցախին թիկունքից հարվածելը։

Սենատոր Ջոն Մակքեյնը վառ օրինակ է, թե ինչպես են Միացյալ Նահանգների պաշտոնյաները շատ հաճախ սխալ գնահատում արտաքին ճգնաժամերը՝ համարելով, թե որևէ երկրում ժողովրդավարություն հաստատելու լավագույն միջոցը ԱՄՆ-ի կողմից զանգվածային ռմբակոծություն ու ներխուժում իրականացնելն է:

Վալերի Չիթչյանը փայլուն հետք թողեց Հայաստանի զինված ուժերի ստեղծման գործում: Մարտական ընկերների հիշողության մեջ` շարքային զինվորից մինչեւ գեներալ, նա մնացել է որպես տաղանդավոր կադրային սպա: Սպայի տաղանդն իր մեջ ամփոփում է մասնագիտական կրթություն, պրոֆեսիոնալիզմ, ինքնակատարելագործման ձգտում, նոր գիտելիքների ձեռքբերում, մարդկանց հետ աշխատելու կարողություն եւ, ի վերջո, արգասավորություն` իբրեւ արդյունք այս ամենի:
Անհրաժեշտ է, որ վերոհիշյալ հատկությունները զարգացնեն մեր կուրսանտներն ու սպաները, իսկ դրան կնպաստի թեկուզ այն, որ նրանք դաստիարակվեն Վալերիի կերպարի հերոսական օրինակով:

Քարակերտցի (Բաղրամյանի շրջան) Արթուր Սարգսյանը մեր մեծ պայքարից տակավին օրեր, ամիսներ առաջ ասես զգում էր վառոդի հոտը և իրեն տեսնում էր կամավորական ջոկատներում՝ խիզախ հայորդիների կողքին, այնտեղ, որտեղ պիտի որոշվեր մայր Հայաստանի ու Արցախի ճակատագիրը։
Համառ, անկոտրում կամքի տեր, հաղթանդամ, անպարտելի ռազմիկ. այսպես կարելի է բնութագրել նրան։

Փետրվարի 17-ին լեգենդար խորհրդային հետախույզ Գևորգ Վարդանյանը կդառնար 90 տարեկան: Նա ԽՍՀՄ այն միակ հետախույզն է, որը Խորհրդային Միության հերոսի Ոսկե աստղին է արժանացել ոչ պատերազմական ժամանակահատվածում և կենդանության օրոք (ի տարբերություն իր մյուս երկու գործընկերների՝ Ռիխարդ Զորգեի և Նիկոլայ Կուզնեցովի, որոնք երկրի բարձրագույն պարգևն ստացել են պատերազմի ժամանակ և հետմահու):

Պատերազմն իր օրինաչափությունն ունի՝ ընթացքն ու ավարտը, տարբեր երեսները, և ինքն է տնօրինողը մարդկային ճակատագրերի: Շատ ավելի ծանր է, սակայն, երբ այդ չարիքին նայում ես երեխայի աչքերով…

Արցախյան ազատամարտն էլ ունեցավ պատանի տղաների` «գնդի որդիների» իր բանակը, որոնք մոռացած մանկություն, վառոդի հոտն զգացին իրենց քիմքին: Նրանք իրենց կյանքի ամենակարևոր դասը՝ արդարության համար ճշմարիտ կռիվը, սերտեցին հենց պատերազմի թոհ ու բոհում՝ մոռացած մանկության իրենց երազանքը… Եվ նրանք պատերազմն այսօր կրում են իրենց մեջ՝ իրենց հուշերում, կրում են թանկ մասունքի նման:

Արցախի հերոս, ազգային-ազատագրական պայքարի մարտիկ Պետրոս Ղեւոնդյանը հունվարի 30-ին կդառնար 50 տարեկան։ ՀՀ պաշտպանության նախարարության նախաձեռնությամբ Արամ Խաչատրյան համերգասրահում անցկացվեց հուշ-երեկո, որի ընթացքում հերոսի ընկերները, հարազատներն ու զինակիցները մեծարեցին Պետոյին` կարեւորելով նրա ներդրումն Արցախի անկախացման գործում։ Միջոցառմանը ներկա էին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, գեներալներ, սպաներ, պաշտոնատար այլ անձինք։