Սեպտեմբերի 26-ին Արագածոտնի մարզի Վերին Բազմաբերդ գյուղում տեղի ունեցավ ազատամարտիկ Արամ Գրիգորյանի հիշատակին նվիրված հուշարձանի բացման հանդիսավոր արարողությունը՝ պաշտպանության նախարարության և Արագածոտնի մարզպետարանի ներկայացուցիչների, ինչպես նաև համագյուղացիների ներկայությամբ: Անկեղծ խոսքեր հնչեցին Արամի` որպես ազատամարտիկ զինվորականի, ծնողի, համագյուղացու, ընկերոջ մարդկային որակների և կատարած աշխատանքների մասին:

Գյուղի անունը Կիրանց է` հինավուրց ու հնաբույր մի բնակավայր, որի մասին հիշատակությունները գալիս են դեռ չորրորդ դարից: Եղել է մեծ բնակավայր և կոչվել է Կունեն, որն էլ ունեցել է իր վանքը` Կիրանց, և նույնանուն գետը` Կիրանց: Բնակավայրը ժամանակի ընթացքում տարածվել է գետի հովտով. մի նոր շեն են հիմնել Առաքելոց վանքի մոտ: Այսօր կանգուն են հինգ եկեղեցական շինություններից երկուսը:

«Հայ զինվոր» թերթի ֆեյսբուքյան էջի հազարավոր հետեւորդների անտարբեր չի թողել Թալին քաղաքից ոչ հեռու գտնվող մի գյուղի` Ներքին Բազմաբերդի բնակիչ, 99-ամյա Ազատ պապի կյանքի ոդիսականը… Նրա մասին պատմող ակնարկն արժանացել է հարյուրավոր հավանումների, ունեցել է տասնյակ «կիսումներ»: Հավանաբար պատճառներից մեկն էլ այն է, որ այդ պատմությունը մեր ժողովրդի վերջին հարյուր տարիների կյանքի արտացոլումն է…

Մեկ տարեկան երկու ամսական էի, երբ հայրս զոհվեց: Մայրիկս կամուրջ դարձավ իմ և հայրիկիս միջև: Թեև քիչ ժամանակ հասցրինք միասին անցկացնել, այնուամենայնիվ, մեր փոքրիկ ընտանիքի պատմությունը լի է հիշարժան պահերով: Անվանս ընտրությունը դրանցից մեկն է: Հայրս և մայրս որոշել էին, որ եթե աղջիկ ծնվի` հայրս կընտրի անունը, իսկ եթե տղա` մայրս: Եվ ծնվեցի ես, ու հայրս, քանի որ Ասպրամ անունը շատ էր սիրում, ինձ հենց այդպես էլ անվանակոչեց` ոգեշնչված Մուրացանի «Գևորգ Մարզպետունի» վեպից,-«Մայրս միշտ ասում է, որ իմ մեջ հայրիկիս սկզբունքայնությունն ու համառությունն է տեսնում, իր մշտական պայքարը հանուն արդարության»:

Գեներալ-գնդապետ Գուրգեն Դալիբալթայանին ճանաչել եմ դեռեւս խորհրդային բանակում ծառայելու տարիներից: Նրան առաջին անգամ հանդիպեցի հյուսիսկովկասյան զինվորական օկրուգում ծառայելու ժամանակ` զորավարժարանում 1981 թվականին: Այդտեղ էլ ծանոթացանք: Հիշում եմ իմ առաջին տպավորությունը: Նա զինվորականի դասական կերպար էր` զուսպ սակավախոս, կանոնիկ, առանց պաթոսի ու արտիստականության, անսահման աշխատասեր, ինքնազոհ ու նվիրյալ: Նա մարդու այն տեսակն էր, որ հայրենիքն առանց բառերի է սիրում, խուսափում է ցուցադրականությունից: Սառը, հավասարակշիռ, կարծես` էմոցիաներից զուրկ կերպարի տակ, այդուհանդերձ, հայրենիքն անսահման սիրող ու հայրենիքի ցավով ապրող սիրտ էր թաքնված:

Գեներալ Գուրգեն Դալիբալթայանի մահվան լուրը ինձ հիշեցրեց Քելբաջարը՝ 22 տարի առաջ, 1993 թվականի ապրիլին: Հայկական զորամիավորումները ազատագրել էին Ադրբեջանի Քելբաջարի շրջանը, որ հետո պիտի վերանվանվեր Քարվաճառ: Ես ծառայում էի պաշտպանության նախարարության «Զինվորե շաբաթաթերթում (հետագայում վերանվանվեց «Հայ զինվորե), խմբագրի տեղակալն էի եւ թերթի լուսանկարիչ Գերման Ավագյանի, ՊՆ-ի լրատվական ծառայության պետ Արմեն Դուլյանի, ծառայության լրագրող Բաղդասար Մհերյանի եւ օպերատորի (անունը չեմ հիշում) հետ «Նիվաե-ով գնացինք Քելբաջար:

Գեներալ-գնդապետ ԳՈՒՐԳԵՆ ԴԱԼԻԲԱԼԹԱՅԱՆԻ հուղարկավորությունը զինվորական կարգով կազմակերպելու նպատակով ՀՀ պաշտպանության նախարարությունում ստեղծվել է հանձնաժողով պաշտպանության նախարարի գլխավորությամբ:
2015թ. սեպտեմբերի 1-ին իր մահկանացուն է կնքել նշանավոր պետական եւ ռազմական գործիչ, ՀՀ զինված ուժերի կայացման առաջամարտիկ, գեներալ-գնդապետ Գուրգեն Դալիբալթայանը:
Գուրգեն Հարությունի Դալիբալթայանը ծնվել է 1926թ. հունիսի 5-ին, Վրաստանում` Բոգդանովկայի (այժմ` Նինոծմինդա) շրջանի Մեծ Արագյալ գյուղում: