ՄԻՀՐԱՆ ԱՎԴԱԼՅԱՆՆ Է, ՃԱՆԱՉԵՑԻ՞Ք…
Կճանաչեք երևի իրեն, ինքը Միհրան Ավդալյանն է, այն ավագ լեյտենանտը, որն օրեր առաջ կարողացել էր 7 զինվորի փրկել շրջափակումից ու դիրքը հետ վերադարձնել։ Միհրանին դրա համար շնորհեցին «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշան, իր մասին խոսեցին, պատմեցին, հիացան, բայց…
Շքանշանն ստանալուց ընդամենը մեկ օր անց Միհրանը զոհվեց, ավելի ճիշտ՝ անմահացավ ու չկարողացավ տեսնել անգամ իր նոր ծնված երեխային, որ դիրքեր բարձրանալուց մի քանի օր հետո էր լույս աշխարհ եկել։ Ինքը Միհրանն է, ճանաչեցի՞ք իրեն, թե՞ մի քիչ էլ պատմեմ…
Փոքր աչքերով, միշտ ուղիղ, երկար, կապված մազերով ու ծանր պայուսակով ես դպրոց գնալը համարում էի կյանքիս մեծագույն սխրանքը, որը պիտի պատվով կրեի։ Մեր դասարանում չարաճճի տղաների պակաս չկար, բայց կար մեկը, որն ամենաակտիվներից էր։ Ինքը սև, գանգուր մազեր ուներ ու ֆիզկուլտուրայի դասերին չէր զլանում մազերիցս քաշել ու բարձր ծիծաղել, ես էլ գերազանցիկի սինդրոմով հետևից վազում ու գոռում էի.
֊ Միհրա´ն, դե լավ, էլի, վայ, հո երեխա չես…
Երեխա էինք… Մեզ համար պատերազմները գրքերում էին։ Մեր Ջանֆիդայի դպրոցը հերոս Յուրա Դաշտոյանի անունն էր կրում, որը զոհվել է Արցախյան պատերազմի ժամանակ։ Յուրայի մասին պատմությունները բոլորս զարմանքով էինք լսում՝ մեզ համար ինքը կարծես ուրիշ ժամանակներից լիներ. ո՞նց թե՝ պատերազմ, ո՞նց թե՝ այդքան զոհեր, ո՞նց են մարդիկ ապրել էդ ցավով։ Մի անգամ հերթական միջոցառումն էինք անում Յուրայի պատվին, ինձ էլ բաժին էր հասել զինվորին սպասող մոր դերը։ Դասարանի տղերքը պետք է կռվի տեսարան խաղային՝ զենքերը ձևական պահեին, գետնին ընկնեին, կեսը զոհվեր, կեսը՝ ողջ մնար։ Միհրանին զոհվողներից մեկի դերն էր բաժին ընկել, չեք պատկերացնի՝ ինչքան խանդավառված էր խաղալիք զենքը բռնել եւ աջ ու ձախ կրակում, հետո գետնին ընկնում, էլի բարձրանում, իր համար զինվորի դեր խաղալը այնքա՜ն երջանկալի էր, որ աչքերը պսպղում էին ամբողջ դերի ընթացքում, վերջում էլ էնքան բնական «զոհվեց» ու թափով ընկավ բեմին, որ հիշում եմ՝ մեզնից մի քանիսը վախեցած նայեցին նրան, գլուխը թաքուն բարձրացրեց, կուլիսների կողմը նայեց, աչքով արեց ու թեթև ժպտաց։
Ավարտելուց հետո երևի թե մեկ կամ երկու անգամ ենք իրար տեսել, բայց վերջին անգամ, որ տեսա, զարմացել էի՝ իմ ճանաչած թռվռուն ու չարաճճի Միհրանն իսկական կոկիկ զինվորական էր դարձել՝ չափված խոսքով, տղամարդկային կեցվածքով ու հայրենիքը պահպանողի խիզախությամբ։ Վստահ էր՝ հայրենիքին ծառայելն ամենաճիշտ ճանապարհն էր, որով պիտի գնար ու անգամ նորաստեղծ ընտանիքի հետ Թալիշ էր տեղափոխվել, բայց կռիվն սկսվելուն պես ընտանիքին ուղարկել էր Ջանֆիդա, ինքն էլ մնացել էր դիրքերում՝ պարտքը կատարելու… Ու կատարեց…
Վերջերս ընկերուհիներիցս մեկին էր պատահական տեսել, բոլորիցս հարցրել էր ու հենց հերթը հասել էր ինձ, ասել էր՝ էն մեր Անիկը ինչա էդքան երկար-֊բարակ գրում Ֆեյսբուքում, մարդ ալարում ա, թե կարդա։ Կներես, Միհրան ջան, այս անգամ էլ երկար ստացվեց, ստացվեց, որովհետև արժանի ես, որ քեզ ընդմիշտ հիշեն, քեզ ճանաչեն ու իմանան շատերը, պատկերացնեն, թե իրականում ինչ գնով է մեզ բաժին հասնում խաղաղությունը։
Միհրանն այսօր հուղարկավորվեց ու երևի թե մահացավ իր ամենաերանելի մահով՝ անմահացավ հանուն մայր հողի։ Միհրանը թողեց իր երկու երեխաներին, սիրելիին ու հարազատներին, որ բոլորս ապրենք ու հանուն իրեն, հանուն մնացած հերոսների #ՀԱՂԹԵՆՔ!!!
Ինքը Միհրան Ավդալյանն է, հերոս դասարանցիս, ճանաչեցի՞ք իրեն…
Անիկ Մարգարյան
15.10.2020
Խորագիր՝ #42 (1362) 21.10.2020 – 27.10.2020, Ճակատագրեր
