«ԱՄԵՆԱԼԱՎՆ ԱՅՆ ՏՂԱՆԵՐՆ ԵՆ, ՈՐ ԴԻՐՔ ԵՆ ՊԱՀՈՒՄ»

Արցախում ծառայող նորաթուխ լեյտենանտ Տիգրան Պողոսյանը քառօրյա պատերազմի օրերին, փրկելով զինակից ընկերոջ կյանքը, զոհվեց:

Օրերս Շիրակի մարզի Հոռոմ համայնքի  մշակույթի տան բակում բացվեց հերոսի անունը հավերժացնող խաչքար: Քանդակագործ Արտակ Համբարձումյանի կերտած խաչքարի շուրջն էին հավաքվել  մարզային իշխանության ներկայացուցիչներ, բարձրաստիճան զինվորականներ,  հերոսի մարտական ընկերները, քառօրյա պատերազմում զոհված հայորդիների մայրերը, հարազատներ,  համագյուղացիներ, հյուրեր:

Հոռոմի հոգևոր հովիվ քահանա Ղազարյանը կատարեց խաչքարի օրհնության կարգ, որից հետո ներկաները ծաղիկներ խոնարհեցին:

Լեյտենանտ Տիգրան Պողոսյանի հայրական տանն ենք: Բաժակ են բարձրացնում հերոսի վառ հիշատակի, նրա սխրանքի համար: Մոտենում եմ Տիգրանի հորը՝ Մխիթարին: Չափից դուրս հուզված, դժվարությամբ է խոսում.

-Չեմ  հավատում: Սրտիցս արյուն է գնում: Մի ուրիշ տղա էր: Ակտիվ, ժպիտը դեմքին: Ի՞նչ ասեմ…

Տիգրանի մայրը՝ տիկին Սիլվան, հյուրերի հետ է: Ջանում է միաժամանակ բոլորին հյուրասիրել: Աչքից ոչինչ չի վրիպում: Աչքերում թախիծ կա, բայց փորձում է  ցույց չտալ: Ամեն բան կարգավորելուց հետո նստում է կողքիս: Սիրտը լիքն է, ուզում է պատմել, թեթևանալ.

-Ժիր երեխա էր: Չարություններ շատ էր անում, բայց «համով» էր անում: Դպրոցում ուսուցիչներն ասում էին, որ Տիգրանի հումորն ուրիշ է:

Տիգրանս շատ լավ երգում էր: Հասնում էր Գյումրի` պարապելու: Հետո սկսեց սպորտով զբաղվել: Դա էլ թողեց: 10-րդ դասարանի ավարտականից առաջ եկավ, կանգնեց հյուրասենյակի մեջտեղում, թե՝ ինձնով չե՞ք հետաքրքրվում՝ որտե՞ղ կընդունվեմ, ի՞նչ կուզեմ: Որոշեց Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարան ընդունվել: Ամուսինս դեմ էր: Թե՝ այ տղա, ի՞նչ զինվորական: Խելք հավաքի: Չէ՛, չես գնալու: Բայց ես կողմ էի: Ասացի, որ կանենք այնպես, որ տղայիս սրտով լինի: Տղաս եթե ուզում էր՝ պիտի գնար: Ամուսնուս հետ գնացինք, դիմում գրեցինք… Տղայիս սպիտակ ձեռնոցներով որ տեսա՝ սիրտս լցվեց: Աշխարհն իմն էր: Ինքն էլ սպիտակ, շիկահեր: Զգաստ կանգնել էր, հպարտ …

Տիգրանս չէր սիրում, որ կողքինին ճնշում էին: Ե՛վ դպրոցում էր այդպիսին, և՛ կուրսանտ ժամանակ, և՛ դրանից հետո էլ: 2014թ. ավարտեց ռազմական համալսարանը: Երբ ավարտում էր՝ համալսարանի 20-ամյակն էր:   Պաշտպանության նախարարից դաշույն էր նվեր ստացել: Շատ էր ուրախացել:

Տիկին Սիլվան ուժեղ կին է: Աչքերը լցվել են, բայց իրեն զսպում է: Փորձում է հոգու ցավը ժպիտի տակ թաքցնել.

-Տիգրանս ուզում էր «Եղնիկներում» ծառայել, բայց Մարտակերտ ընկավ: Մենք էլ շատ էինք ուրախացել: Ասում էինք՝ քաղաք է, հանգիստ կլինի: Ինքն էլ շատ գոհ էր: Համակերպվել էր, հարմարվել: Որոշել էր ամուսնանալ: Հեռավորությունից էր նեղվում: Միակ անհանգստությունը դա էր: Մնացած ամեն ինչն իր սրտով էր: Ասում էր՝ «Մա՛մ, սպան զինվորի ընկերն է ու միշտ նրա կողքին պիտի լինի»…

…Վերջին անգամ զանգեց ապրիլի 21-ին: Այդ օրը Տիգրանիս նշանածը՝ Մարին ու   եղբայրն էին խոսել հետը:  Ասել էր, որ արդեն ամեն բան լավ է, խաղաղ է: Ինձ  էլ ասում էին, որ չանհանգստանամ: Մարիիս ապրիլի 25-ին էլ էր զանգել: Ասել էր՝ մամային ասեք՝ առավոտը զանգ կտամ: Ես շատ հանգիստ էի: Մտածում էի՝ վտանգն անցավ: Գնացել էի եկեղեցի: Աղոթում էի: Ասում էի՝ փառքդ շատ, Տե՛ր, որ տղաս ինձ հետ մնաց: Սպասելով մնացի…

Ապրիլի 26-ին Տիգրանը էլի դիրքերում էր: Գիշերը ռմբակոծություն էր սկսվել:  Տղերքից մեկը ձայն էր տվել: Տիգրանս վազելով հասել էր զինվորներին: Մտածել էր՝ տղերքին բան է պատահել: Հետո նայել էր  դիտակետից` անձամբ տեսնելու, թե ինչ վիճակ է ադրբեջանցիների կողմում: Հենց այդ պահին թշնամին արկակոծել էր դիրքը: Տիգրանը ցատկել էր զինվորի կողմը և մարմնով պաշտպանել ու փրկել  իր զինվորի կյանքը…

Հպարտ եմ, բայց սիրտս կտոր-կտոր է լինում: Ուզում եմ խոսել, ձայնը լսել, բայց չկա ու չկա…

Տիկին Սիլվան մոտենում է Տիգրանի փառքի անկյունին: Մի փոքրիկ գրքույկ է ցույց տալիս: Հերոսի մտքերն են: Թերթում եմ: Աչքիս է ընկնում հերոս լեյտենանտի  հետևյալ գրառումը.

«Ամենալավն այն տղաներն են, որ դիրք են պահում»:

Լեյտենանտ Տ. Պողոսյան…

ՀԱՅԿ ՄԱԳՈՅԱՆ