ՆԱՄԱԿ ԻՄ ԱՐԾԻՎՆԵՐԻՆ

Իմ սիրելի ֆիզմաթի տղաներ: Դուք 13-ն էիք, երբ ավարտում էիք: Միայն տղաներից բաղկացած ձեր դասարանը` այդ հանգամանքով իսկ արդեն մի տեսակ խորհրդավոր ու զարմանալի էր, բոլորդ էլ` բնագետ, ծրագրավորող, բժիշկ դառնալու երազանքով եւ բնության պարգևած խելքով, մտքով ու տեսքով: Իսկ այսօր դուք բոլորդ ռազմիկներ եք` հայրենյաց զինվոր, եւ հիմա արդեն հայրենիքի սահմաններից ձեր շնչառությունը գալիս հասնում է ինձ: Դուք հերոսական գործ եք կատարում ամեն օր, բայց, ինչպես վայել է իսկական տղամարդուն, լուռ ու արժանապատվորեն՝ հասկանալով ձեր պարտքը հայրենիքի հանդեպ և մեր ընդհանուր, սրբազան տան մի անկյունը պաշտպանելով:

Հիշո՞ւմ եք. ավարտական «Վերջին զանգին» ձեր սիրած կատակերգության` «Տղամարդիկ» ֆիլմի հերոսների նման մեր ավանդական քոչարին էիք պարում և բարձրախոսով հնչող հարցումին` ո՞վ  պետք է  պաշտպանի Հայոց երկիրը` խրոխտ ձայնով  բացականչում էիք. «Ֆիզմաթի տղամարդիկ»: Դուք ձեր երդումը տվեցիք փոքր-ինչ շուտ, բայց հենց այդ օրը ես հասկացա, որ իմ արծիվ տղաները տղամարդ են դառնում:

«Թշնամուն ջախջախելու համար հարված ու հանճար է պետք,- ասել է Ղ. Ալիշանը: Դուք ունեք և՛ մեկը, և՛ մյուսը:

Համոզված եմ` պատվով կկատարեք ձեր մեծ առաքելությունը, կվերադառնաք ու թևեր կտաք նաև ձեր մյուս երազներին` հայտնագործելով ու կառուցելով, բժշկելով, գծագրելով ու ծրագրավորելով: Եվ երբ բոլորով կրկին հավաքվենք, դպրոցի բակում նորից կպարենք մեր քոչարին` անշուշտ նոր խորհրդով ու իմաստով…

Ես ամեն օր կաղոթեմ ձեր ու ձեր բոլոր՝ ինձ ծանոթ ու անծանոթ ընկերների համար, ձեր ծնողների հետ ձեզ կսպասեմ մի հպարտ սպասումով` ինչպես դիմավորում են ապագայի երազն ու գարնան լուսաբացը:

Զարուհի ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ,

Արթիկի N3 ավագ դպրոցի` 2013-14 ուստարվա

ֆիզմաթ հոսքի շրջանավարտների դասղեկ և

ինֆորմատիկայի ուսուցչուհի