Հոգևոր-մշակութային

Երբ սկսվեց մարտը, որն սկզբում դանդաղ էր ընթանում, Ռուբենն զգաց, որ ինքը չի կարող հենց այնպես կանգնած մնալ, որ անհրաժեշտ է մի բան անել, ինչ-որ կերպ գործել։ Սակայն անօգնական, շփոթմունքից կարծես կաթվածահար, կատաղի ցասումից լարված` չգիտեր, ինչպես թոթափեր լարվածությունը:

Ավետարանոցը Արցախի ամենահին ու ամենանշանավոր բնակավայրերից է, եղել է մելիքանիստ կենտրոն: Գրավոր աղբյուրներում հիշատակվում է XVII դարից, թեև գյուղում եղած պատմական հուշարձանները շատ ավելի հին են։

Այն աճում էր դանդաղ, տարածական շարժումներով մեկուսի կուտակվելով, առաջ մղվելով այն կետից, որտեղ մի ժամանակ ցած էր ընկել խուճապով։ Ցուցադրվում էր: Ամբողջ մարմնով: Զգում էր, որ արդեն իսկ բավական է իր ներկայությունը այնտեղ` ոռնացող դպրոցական տղաների շարքում: Ուղղակի չափից դուրս կլիներ նրանց նման գոռալ, իրեն ազատություն տալ, քանի որ հստակ գիտեր. հնարավոր չէր, որ նման որևէ արարք իր համար նշանակություն ունենար։

1826-28 թթ. ռուս-պարսկական պատերազմի հերոսներից էր Հովհաննես Ասլանյանը։ Ծնունդով (1802) Աշտարակի շրջանի Բյուրական գյուղից էր, ծառայում էր ռուսական բանակում։ 1927-ի ապրիլին ռուսները մտնում են Երեւանի խանության սահմանները, եւ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Ներսես Աշտարակեցին, որպես հավատարիմ մարդու, Հովհաննեսին կարեւոր հանձնարարությամբ ուղարկում է իր աթոռանիստ Էջմիածին։