Գերության մեջ հայտնված ազերու հետ իր տան պատշգամբում զրուցում էր Սուրիկը։ Գերուն ճանաչում էին ջոկատի տղաները, նա հայտնի էր յուրայինների մոտ իր հեղինակությամբ, պատերազմի դաշտում իր դաժանությամբ ու հայատյացությամբ։ Գիտեին նաեւ, որ մեծ կարողությունների տեր է։ Սուրիկը լուռ էր, ինքնամփոփ։ Ազերին, դա լավ նշան համարելով, անընդմեջ խոսում էր, փորձում համոզել Սուրիկին. «Կարդա՛շ, լեզուդ ինչ կպտտի, ինչքան՝ ոսկի, փող, մալ, դովլաթ, գիշերս լուրն ուղարկեմ՝ առավոտը չբացված` էստեղ լինի։ Ապահով մինչեւ կյանքիդ վերջ կապրես։ Իմ մահը քեզ ի՞նչ կտա։ Խնդրում եմ` բաց թող ինձ, գնամ հասնեմ մորս, ընտանիքիս, երեխաներիս, եղբայրներիս»։

Գեւորգ Դավթյանը զոհվեց 1994-ի ապրիլի 25-ին, Թալիշի բարձունքին։ Գեւորգի մահվանից անցել է 18 տարի։ Ալինան դժվարություններով զոհել, մեծացրել է իրենց երեք երեխաներին՝ Քրիստինեին, Գայանեին, Սերյոժային։ Չորս թոռնիկներից մեկը կրում է պապի անունը։ Տարիներն անցնում են, իսկ Ալինան չի դադարում նամակներ գրել ամուսնուն։ Գրում է չափածո ու արձակ, կիսում է իր խոհերը, մտորումները, դժվարին պահերին հարցումներ է անում, եւ ամուսինը հուշում է, օգնում, որ գտնի այդ հարցերի պատասխանները։ Պատասխանները գտնում է երազում կամ արթմնի։ Վերջերս լույս տեսավ նրա ստեղծագործությունների ժողովածուն:

Ին՞չ կազմություն ունի մյուռոնը:
Մյուռոնը քրիստոնեական բոլոր եկեղեցիներում օծման համար սրբազան բուրավետ յուղ է, որ կաթողիկոսի օրհնությամբ ու ձեռքով պատրաստվում է ձիթապտղի յուղից, որին խառնվում է բալասան և 40 տեսակի հոտավետ ծաղիկներ, փայտեր ու բույսեր:
Որտեղի՞ց է սկիզբ առնում մյուռոնը կամ մեռոնը:
1669 թվականի հայկական մագաղաթյա «Պատմություն մեռոնօրհնության մասին» ձեռագրում, իհարկե նաև Աստվածաշնչի (Ելք 30:22-30) ու Ավետարանի մի շարք գլուխներում Մեռոնի խորհուրդն իր լավագույն արտահայտությունն է գտել:

Ազատագրական պայքարի առաջին օրերին, երբ զինված թուրքերը ինքնավստահ ու լկտի գործողությունների էին դիմում սահմանամերձ բնակավայրերում, այլ հնար չկար՝ մեզ նույնպես հարկավոր էր զինվել։ Եվ ուզում եմ հատկապես նշել հայուհիների, հայ մայրերի ցանկությունը, մտահոգությունը` ամեն կերպ մեզ օգնելու, սատարելու, զենք ձեռք բերելու, զինվելու համար։ Օգնելու, սատարելու նրանց ցանկությունը շատ մեծ էր, երբեմն լինում էին հետաքրքրաշարժ դեպքեր, սակայն ամենակարեւորն այն է, որ ուզում եմ չմոռացվեն այդ անունները…
Երեւանում մորաքրոջս 80-ն անց Աշխեն սկեսուրը մի օր կանչեց, թե. «Սեյրա՛ն, բալա՛, գնում ես, Շուղի պապին վերցնում ես, գնում ես էս ինչ տեղը, շենքի արեւելյան պատի տակը փորում եք, զենք կա ու պատրոն…»:

Այս վկայությունը Հայաստան տեղափոխված մի հայ երիտասարդ պատմեց, որը մի ժամանակ Իրանում ապրելով՝ ստիպված մասնակից է եղել Իրանա-Իրաքյան պատերազմին. «Ինձ որպես զինվոր տարան պատերազմ։ Շուրջ բոլորս մահմեդականներ էին, ու ինձ որպես քրիստոնյա դժվար էր նրանց հետ ծառայել, բայց ամեն օր առանձնանալով՝ թաքուն խաչակնքվելով աղոթք էի անում ու մեր Տեր Հիսուսին խնդրում, որ ինձ անփորձանք տուն վերադարձնի։ Մի անգամ, երբ գիշերային պահակազոր ծառայության ուղարկեցին, պոստում կանգնած ժամանակ, անկախ ինձանից սկսեցին չար եւ անհանգստացնող մտքեր այցելել։ Սկզբում բանի տեղ չդրեցի ու շարունակում էի տարածքը հսկել, բայց հետզհետե այդ մտքերը սկսեցին իշխել վրաս, ինքնասպանության մղելով։

Չեմ հիշում, թե քանի տարեկան էի այն ժամանակ։ Միայն հիշում եմ, որ մարդկանց մեջ շատ բարություն կար և շատ մեծ սեր։ Մեր փոքրիկ բանավանի բնակիչներն էլ, ինչպես բոլոր գյուղերում ու ավաններում, ամեն երեկո հավաքվում էին մեկն ու մեկի տանը՝ լոտո խաղալու կամ հենց այնպես զրուցելու։ Եվ երբեք ոչ ոք չէր գանգատվում ժամանակի սղությունից ու ոչ մի տեղ չէին շտապում։ Ազգակցական կապ չունեցող մարդիկ հավաքվում էին ում տանը պատահեր ու կիսում էին այնքա՜ն դժվարությամբ ճարվող մի կտոր հացը կամ եգիպտացորենի շիլան։
Ահա այդ ժամանակ էր, որ Գևորգ հայրիկն ու Արշալույս մայրիկը հայտնվեցին մեր բանավանում։ Փոքրիկ բանավանի համար յուրաքանչյուր փոփոխություն մեծ նորություն էր, և յուրաքանչյուր գաղտնիք մեկ շաբաթից ավելի չէր մնում չբացահայտված։

-Օմարի մարտերում Տիգրանը կորցրել էր ոտքերը եւ բուժվում էր Երեւանի կենտրոնական հոսպիտալում։ Կինս՝ Աննան, բուժքույր էր։ Կնոջս եղբայրը՝ Գեւորգը, զոհվել էր Օմարում։ Տիգրանը պատմում էր Օմարի կռիվներից, զինվոր տղաների հերոսություններից։ Մտերմացել էինք,- պատմում է Խաչիկցի Արմենը։ -Մի օր էլ, երբ հոսպիտալ էի գնացել, Տիգրանն ասաց.
-Որոշել եմ ամուսնանալ, հարսանիքիս քավորն էլ դու պետք է լինես։
Անկեղծ ասած, ֆինանսական վիճակս այնքան էլ բարվոք չէր, բայց ո՞վ կհրաժարվի նման առաջարկից։