Աստծո Միածին Որդու գալստյամբ կրկին օրհնվեցին մարդկային բնությունը և բոլոր զգալի արարածները, որոնք անիծվել էին Ադամի մեղսագործության պատճառով: Սակայն բոլոր պտուղներից առավել օրհնվում է խաղողի ողկույզը, քանի որ Տերը խաղողի որթը ամենազորավոր ծառերից ավելի վեր բարձրացրեց և պատվեց առավել, քան մյուս տնկիները` Իրեն Խաղողի որթ անվանելով` ըստ այս խոսքի. «Ես եմ ճշմարիտ որթատունկը» (Հովհ. ԺԵ 1):

Լույս է տեսել պատմաբան-քաղաքագետ, ՌԴ հումանիտար գիտությունների ակադեմիայի անդամ, պրոֆեսոր Արմեն Հովսեփյանի «Հայրենական մեծ պատերազմը նաեւ հայության գոյամարտն էր» գիրքը, որը նվիրված է Երկրորդ աշխարհամարտին եւ առանձնապես՝ Հայրենական մեծ պատերազմին հայ ժողովրդի մասնակցությանը։ Թեեւ 67 տարի է անցել Հայրենական մեծ պատերազմի ավարտից, սակայն այդ ժամանակաշրջանի հանդեպ հետաքրքրությունը չի մարել։

«Մի սիրո պատմություն». այսպես է կոչվում օգոստոսի 10-ին Վետերանների միությունում հանրությանը ներկայացված վեպը: Հեղինակը Հայրենական մեծ պատերազմի ակտիվ մասնակից 90-ամյա Արտավազդ Մաթեւոսյանն է: Վեպը իրական հենքի վրա հյուսված սրտառուչ մի պատմություն է, որի գործողությունները տեղի են ունենում Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին:

Արշալույս գյուղում ասեղ գցելու տեղ չկա։ Մահացել է Նազիկ մայրիկը։ Թաղման թափորը բազմամարդ է, անթիվ-անհամար։ Բարկ արեւը խումբ-խումբ կանգնած մարդկանց վերհուշ-պատմություններն է ամբարում-հավաքում, որ պահ տա դարերին։
Երբ պատերազմն սկսվեց, Նազիկ մայրը դուրս եկավ գյուղամեջ ու որոտաց. «Հա՛յ տղամարդիկ, դուրս եկեք կռվի, թե՛ վախենում եք թշնամուց՝ հայոց կանայք կզինվեն, դուրս կգան պայքարի»,- այսպես ասաց իր որդիներին, իր տոհմին, իր ազգակից հայերին. ձայնը տարածվեց Հայաստան աշխարհով մեկ…

Բոլորն արդեն ունեն կարի մեքենա, ռադիո, սառնարան եւ հեռախոս։
-Հիմա ինչո՞վ ենք զբաղվելու,-հարցրեց գործարանատերը։
-Ռումբերով,- ասաց գյուտարարը։
-Պատերազմով,- ասաց գեներալը։
-Դե ինչ,- ասաց գործարանատերը,□եթե այլ կերպ հնարավոր չէ…

Հիսուսի համբարձումից հետո Մարիամ Աստվածածինն ապրում էր Հովհաննես առաքյալի խնամքի ներքո, ինչպես որ Տերը պատվիրեց խաչափայտի վրա։ Տիրամայրն իր օրերն անցկացնում էր ջերմեռանդ աղոթքով եւ վայելում էր աշակերտների ուշադրությունն ու հոգատարությունը։
Մի օր Գաբրիել հրեշտակապետը հայտնվեց Կույսին եւ ասաց, որ երեք օր հետո երկինք պիտի փոխադրվի։ Մարիամն անչափ ուրախացավ եւ բարձրացավ Ձիթենյաց լեռը՝ աղոթելու։

Առաջին հայացքից զարմանալի կարող է թվալ՝ «խաչքար» բառը որևէ այլ լեզվով չի թարգմանվում, այն օտար լեզուներ է անցել նույնությամբ և, որքան էլ դժվարահունչ, քաղաքակիրթ աշխարհում արտասանվում է ճիշտ այնպես, ինչպես հայերենում։ Այդպիսի բառեր ունեն նաև այլ ազգեր, և զարմանալի ոչինչ չկա. թարգմանվելիս դրանք կորցնում են իրենց նախնական իմաստները, մի տեսակ կտրվում բնարմատից, աղքատանում, և օտար լեզվի ոչ մի համարժեք բառ այդպես էլ չի փոխարինում այն բառին, որ կա «բնագրում», այսինքն՝ տվյալ ազգի լեզվում։ Ուրեմն՝ ինչո՞ւ թարգմանել։