Մայիսի 16-17 – Հայաստանի, Լեռնային Ղարաբաղի և Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարները ՌԴ ՊՆ միջնորդությամբ քննարկում են 1994թ. փետրվարի 18-ի արձանագրության կիրառման կարգին վերաբերող փաստաթուղթը. հայկական կողմը ստորագրում է այն, իսկ Ադրբեջանը՝ հետաձգում:
Հուլիսի 7 – Մինսկի խմբի նիստի ժամանակ ԼՂՀ պատվիրակությունը կտրականապես մերժում է հակամարտության գոտում թուրքերի մասնակցությամբ խաղաղարար ուժեր տեղակայելու առաջարկը:

Հրաձիգ զինվորի հիմնական զենքն է եղել ռուսական երեքգծանի` 7,62 մմ-ոց «Мосин-Наган» հրացանը, որն արձակում էր 7,62×54 R մմ-ոց փամփուշտներ (ռուսական «գիծը» հավասար է անգլիական դյույմի մեկ տասներորդին` 2,54 մմ, ուստի երեք գիծը հավասար է 7,62 մմ-ի): Կային նաեւ գերմանական «Mauser 98» (7.92×57 մմ-ոց փամփուշտներ) եւ ֆրանսիական «Lebel» (8×50 R մմ-ոց փամփուշտներ) հրացաններ: Չի բացառվում նաեւ խիստ սահմանափակ (մի քանի տասնյակից մինչեւ հարյուր միավոր) քանակությամբ այլ տեսակի հրացանների առկայությունը եւս:

Հուլիսի 2 – Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության կառավարությունը դիմում է Ադրբեջանի իշխանություններին` բանակցություններ սկսելու առաջարկությամբ:
Հուլիսի 28 – Աղդամի ազատագրումից հետո ադրբեջանական կողմի նախաձեռնությամբ տեղի է ունենում հանդիպում ԼՂՀ ինքնապաշտպանական բանակի ստորաբաժանումներից մեկի ներկայացուցիչների եւ ադրբեջանական զինվորականների հետ:

Աղդամը կորցնելուց հետո վերախմբավորելով ուժերը` թշնամին ԼՂՀ հարավում դիմեց վճռական գործողությունների, սակայն Ինքնապաշտպանության ուժերը (ԻՊՈՒ) կանխող հարված հասցրին: Առջևում 93-ի աշունն էր, երբ ամբողջացավ ԼՂՀ սահմանների շուրջ ստեղծվող անվտանգության գոտին: Օգոստոսին մարդասիրական միջանցքի հարավային թևում և Արցախի հարավում ԼՂՀ ինքնապաշտպանական ուժերն ու Հայաստանի կամավորական ջոկատները գնացին առաջ՝ ոչնչացնելու միջանցքին, Սյունիքին ու ԼՂՀ հարավին սպառնացող թշնամական հենակետերը:

Թուրք-ադրբեջանական համագործակցության սկիզբը կարելի է համարել 19-րդ դարի 90-ական թվականները։
Օսմանցիներից սկիզբ առած թուրքիզմը, որը երիտթուրքերի օրոք ընդամենը քաղաքական կուսակցության ծրագիր էր, վերաճեց մեծապետական ազգայնամոլության, իսկ Առաջին աշխարհամարտից հետո՝ նաեւ համազգային գաղափարախոսության։ Այս գաղափարախոսությանը երիտթուրքերը հաղորդեցին ծավալապաշտական բնույթ։
Ինչպե՞ս սկիզբ առավ համաթրքության վարդապետությունը։

Այժմ բոլորին է հայտնի լրտեսների, գործակալների, մարդասպանների, ահաբեկիչների գործունեությունը: Այդ անազնիվ ու անմարդկային գործի պրոֆեսիոնալները որոշ ռազմավարություն, մարտավարություն և զենք փոխառել են անորսալի նինձյաներից, որոնք ապրել են միջնադարյան Ճապոնիայում և զբաղվել նինձյուցու մարտարվեստով: Նինձյաները եղել են բոլոր ժամանակների երևի թե ամենավարժված, ամենահմուտ և անգութ գաղտնի գործակալները: Սակայն նրանց հիմնական կոչումը ոչ թե սպանությունն էր, այլ լրտեսությունը և դիվերսիան:

ՀՀ անկախացումից հետո ռուսական հրամանատարության կողմից հայկական կորպուսի տնօրինությանն էր հանձնված 2-րդ, այլ տվյալներով` 3-րդ կովկասյան ավիաջոկատը, որը և դարձավ հայկական բանակի օդուժի հիմքը: Հայկական բանակի ավիաջոկատի հիմնադրման ամսաթիվ է համարվում 1918թ. օգոստոսի 15-ը: Ավիաջոկատի առաջին հրամանատարն էր պորուչիկ Վոիպովը, որին 1919թ. սկզբներին փոխարինեց հետագայում լավ հայտնի Արթուր Վասիլի Ղուլյան-Ռիլսկին (երբեմն նշվում է նաև Գուլյան): Սկզբնապես հայկական միակ ավիաջոկատն ուներ երեք ինքնաթիռ, երեքն էլ տարբեր մակնիշների` «Nieuport», «Morane-Saulnier L» և «Voisin III» կամ «Voisin V»: Պահեստամասեր չկային, և թռիչքներ գրեթե չէին կատարվում: