Գեներալ Քրիստափոր Իվանյանը Հայրենական մեծ պատերազմի առաջին օրերից մինչև մեծ Հաղթանակի օրը անընդհատ մարտի մեջ է եղել: Նա տասնմեկ անգամ վիրավորվել է, սակայն միշտ մնացել է շարքում՝ սրբորեն կատարելով իր զինվորական պարտքը:

Մենք՝ հայերս, հերոսական ժողովուրդ ենք։ Կարող ենք մեր երկիրը ոսոխից պաշտպանել, հարկ եղած դեպքում՝ հերոսաբար կռվել։ Ուստի, ամեն մի հայ երիտասարդ պետք է անցնի զինվորական բովով, սովորի զինվորական արվեստը, պատրաստ լինի իր ժողովրդի պատիվը պաշտպանելու։

1915-1916 թթ. Օսմանյան կայսրությունում երիտթուրքական կառավարությունը իրականացրեց ցեղասպանություն՝ ոչնչացնելով 1,5 միլիոնից ավելի հայերի: Սակայն մի շարք բնակավայրերում հայերը դիմեցին ինքնապաշտպանության, որը հնարավորություն ընձեռեց փրկվելու, կամ էլ զենքը ձեռքին արժանապատվորեն մահն ընդունելու:

Ավանի վերջին տնից էլ հեոու է զորանոցը։ Ճանապարհը մեկ-մեկ փոսերն է ընկնում, հիշեցնելով, որ մեզնից առաջ այստեղով պատերազմն է անցել։

Գարուշ Սերգեյի Կոնստանտինովը Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից է, հրետանավոր, գվարդիայի ավագ սերժանտ։
20-ական թվականների վերջին Կոնստանտինովները տեղափոխվել են Բաքու։ Այստեղ նա ավարտել է 91-րդ միջնակարգ դպրոցի 9-րդ դասարանը, աշխատանքի անցել կարի ֆաբրիկայում։

Ամեն անգամ, երբ խոսում ենք պատերազմի մասին, աչքերիս առաջ պատկերանում է Գյումրիի զինկոմիսարիատը՝ սենյակներից մեկի դռան առջեւ խռնված աղջիկների բազմությունը… Կամավորներ են, դիմել են զինկոմիսարիատ՝ ռազմաճակատ գնալու խնդրանքով։

«Հետախույզի կյանքում կարևորագույն նախապայման է դավաճանության զոհ չդառնալը»,- սա խոսքն է աշխարհի հարյուր լավագույն հետախույզների ցանկում գրանցված, կենդանության օրոք Խորհրդային Միության հերոսի կոչման արժանացած միակ հետախույզ Գևորգ Անդրեյի Վարդանյանի: Նրա մասին է ակնարկ-հարցազրույցը: