Թեեւ ընդունված է պայմանականորեն «Եհովայի վկաներին» աղանդ կոչել, սակայն իրականում այն հերետիկոսություն է։ Աղանդը Եկեղեցու վարդապետության սկզբունքներից շեղված մի շարժում է, իսկ հերետիկոսությունը՝ այդ մոլորության մեջ հարատեւումն է, որով որեւէ կրոնական խմբակ ամբողջովին հակառակվում է նաեւ Քրիստոսի Սուրբ Եկեղեցու փրկագործ դավանական ճշմարտություններին:
«Եհովայի վկաներ» կազմակերպությունը 5-րդ դարում Եկեղեցու դեմ ծառացած արիոսական հերետիկոսության վերածնունդն է (արիոսականները ուրանում էին Հիսուս Քրիստոսի Աստվածությունը)։

-Ընդմիջման ժամ էր։ Ծառերի հովին նստել էինք հացի։ Մոտեցավ տղաս՝ Գեւորգը։ Մինչ այդ էլ անտրամադիր էի, մտքով նրա հետ։ Երեկոյան նորից էի փորձել համոզել, որ էլ չգնա, որ մնա եւ տեր կանգնի իր փոքրիկ երեխաներին, բայց ամեն ինչ ապարդյուն՝ «պիտի գնամ ու վերջ։ Որ ամեն մեկն այդպես մտածի ու չգնա, ո՞նց կլինի»։ Այս պատճառաբանություններով էլ կիսատ էր մնացել մեր զրույցը։ Հացի պատառը կանգնել էր կոկորդումս։ Տղաս դանդաղ, մտածկոտ մոտեցավ. «Մամ ջան, գնում եմ, տղաներիս հետ նկարվել եմ, նկարը խնդրում եմ վերցնեք»։

Գագիկ եւ Սուսաննա Սահակյանները երջանիկ են։ Երջանկությունը նրանց հետ էր ի սկզբանե, երբ Տիրոջ կամքով նրանք ամուսնացան, տունուտեղ դրեցին։ Տառապանքի հետ ճերմակեցին։ Գագիկ Սահակյանը Մարտակերտում էր, երբ Վեդիում որդու կարոտով աչքերը փակեց սիրելի հայրը։ Հաղթանակով վերադառնալով՝ նա այցելեց հոր շիրմին. «Հայրի՛կ, գիտեմ, դու ինձ ներել ես, ներել ես, որովհետեւ գիտեիր, որ որդիդ այնտեղ պետք է լինի»։
Երեխաները՝ Խաչիկը, Անուշն ու Արփինեն, այն օրերին սիրառատ ու կարոտալի նամակներ էին գրում հորը՝ «Հայրի՛կ, մենք քեզ շատ-շատ ենք սիրում, հայրի՛կ, ե՞րբ ես գալու»։

Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին շրջանից ռազմաճակատ է մեկնել 7180 հոգի, որոնցից զոհվել եւ անհետ կորել են 3207-ը:
Չնայած իրենց ծայրահեղ նեղ վիճակին, շրջանի բնակչությունը մեծապես օգնել է ռազմաճակատին: Մանկավարժներն իրենց աշխատավարձի 40-45 տոկոսն ամեն ամիս փոխանցել են պաշտպանության ֆոնդին: Գեղհովիտցի Հարություն Մարտիրոսյանն իր միջոցներով գնել եւ բանակին է նվիրել մեկ տանկ: Տանկային շարասյան կառուցման համար 20 հազար ռուբլի է տվել սառնաղբյուրցի Անդրանիկ Մանուկյանը:

Ձեզ չեմ մոռացել,
Իմ լավ ընկերներ.
Ամեն Աստծո օր,
Իրիկվա մթնում
Հաղթական շարքով,
Մարտական կարգով,
Խրո՛խտ,
Անսասա՛ն,
Անցնում եք գնում
Հավերժի ճամփով։

Եթե զորամասերը մեր բանակի ուժն են, ապա հոսպիտալները՝ խիղճը։ Երբ բուժում ես զինվորին, ամենալավ դեղը փորձին ու մասնագիտական հմտությանը հավասար խիղճն է։ Ես բժշկի խղճի, համակ ուշադրության, բարության վկան եմ եղել կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալում։ Չեմ կարող ասել, թե ինչպիսին է ամբողջ հոսպիտալը, բայց այն, ինչ տեսանք, այն վերաբերմունքին, որ մենք արժանացանք կլինիկայի կրծքային վիրաբուժության բաժանմունքում, մեր սիրտը ափեափ լցրեց շնորհակալական զգացումով։

Երբ հայրս մեկնեց ռազմաճակատ, ես 13 տարեկան էի։ Հայրենական պատերազմն ինձնից ու իմ սերնդակիցներից խլեց մեր մանկության գունեղ երազները, բոլորս միանգամից մեծացանք ու հասունացանք։ Այդ ժամանակ էլ հենց որոշեցի զինվորական դառնալ՝ գիտակցելով, որ ուժեղինն է աշխարհն ու իրավունքը։ Որտեղ էլ որ ծառայել եմ, հայի պատիվը միշտ բարձր եմ պահել,- հպարտորեն խոստովանում է 81-ամյա գնդապետը, ով այսօր էլ ձիգ զինվորական կեցվածք ունի, նրա արտաքինը պատկառանք է ներշնչում։
ԽՍՀՄ ԶՈՒ-ից զորացրվելուց հետո որպես զինղեկ աշխատանքի էր անցել N 96 դպրոցում, երբ սկսվեց Արցախյան շարժումը։