#34 (1405) 1.09.2021 – 7.09.2021
-Երբ պատերազմն սկսվեց, ավագ որդիս՝ Անդրանիկս, որպես դասակի հրամանատար, ամենաթեժ ճակատում էր, երկու օր անց կրտսեր որդիս՝ Արսենս, մեկնեց Արցախ: Ես մնացի մենակ (ամուսինս վաղուց է վախճանվել): Երկու երեխա ունեի՝ երկուսն էլ պատերազմի բոցերում էին 42 օր: 42 օր ես անցա ամենաիսկական դժոխքի միջով: …Հրադադարից երկու օր առաջ երկուսն էլ վիրավորվեցին ու տեղափոխվեցին հոսպիտալ: Արսենիս վնասվածքը մահացու չէր: Անդրանիկս…
Վարդան Կոնջորյանի նկարի տակ հրամանատարը գրել է՝ իմ քաջ զինվոր: Այսքանը: Ոչինչ չի պատմել հայրենիքի պաշտպանության ժամանակ զոհված զինվորի քաջագործություններից, մեծարանքի խոսքեր չի ասել, պարզապես գրել է՝ իմ քաջ զինվոր՝ այս երեք բառի մեջ դնելով իր ամբողջ հպարտությունը, ցավը, ափսոսանքը:
«Հայ զինվորի» հյուրասրահում «Արցախի հերոս», պաշտպանության բանակի հրետանու նախկին պետ, գեներալ-մայոր ԳԵՈՐԳԻ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆՆ է:
Հրաչ Հարությունյանը Երևանի Մխիթար Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանի ռազմաբժշկական ֆակուլտետն ավարտելուց հետո անցնում է պարտադիր ժամկետային ծառայություն Ստեփանակերտի հոսպիտալում, իսկ որոշ ժամանակ անց, իր իսկ ցանկությամբ, տեղափոխվում առաջնագիծ՝ Մատաղիս:
«Ապրել ու գործել միայն այն բանի համար, որի համար արժե մեռնել, և մեռնել միայն այն բանի համար, որի համար արժեր ապրել»: Նժդեհյան տողերը կենդանի պահած մեր հերոսներից է Միքայել Հակոբյանը։
Գանձակցի Արամ Ասատրյանը օրերս է զորացրվել: Հենց զորացրվելու օրն էլ պարգեւատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով եւ շնորհակալագրով։
Ամբողջ գյուղը՝ մեծ ու փոքր, հարազատ-բարեկամ հավաքվել էին դիմավորելու պատերազմի բովով անցած իրենց զինվորին, ծնողներին աչքալուսանք տալու։ Արամի տատն արցունքն աչքերին փարվել էր թոռանն ու մրմնջում էր. «Շնորհակալ եմ, Տե՛ր, հերոսս տուն եկավ»…
Հայրենիքը մենք չենք ընտրում, Հայրենիքը տրվում է ի վերուստ՝ մեզ դարձնելով դրա մի մասնիկը, մեր հոգին ձուլելով հայրենի հողի, բնության, ձայների, գույների, բույրերի ներդաշնակությունից: Պաշտպանել Հայրենիքը նշանակում է պաշտպանել սեփական տեսակը, դարավոր կենսագրությունը, մշակույթը, կենսատարածքը:
