Սմբատ Քոչարյանը ուսումնական կենտրոնում սովորելուց հետո ծառայության անցավ զինված ուժերի զորամասերից մեկում: Ծնողները հպարտությամբ են պատմում իրենց զինվոր որդու մասին: Ու երբ ծանոթանում ես ծնողների կենսագրությանը, հասկանում ես, որ հպարտություն բառը այստեղ կարելի է հասկանալ այսպես՝ վաստակած, ձեռք բերված հպարտություն:

Ամանորի հազարումի մաղթանքների մեջ ամենահաճախակին «Երջանկություն եմ ցանկանում» բարեմաղթանքն է:
Իսկ ի՞նչ է, ի վերջո, երջանկությունը: Գիտական մեկնաբանությամբ՝ երջանկությունը մտավոր զգացմունքային վիճակ է, որը ուղեկցվում է դրական կամ հաճելի ապրումներով ու զգացումներով, որոնք էլ իրենց հերթին առաջացնում են բավարարվածության ուրախ վիճակ:

«Հայաստանի զինված ուժերը հետխորհրդային տարածաշրջանի ամենամարտունակներից մեկն են. երկրի ղեկավարությունը մեծ ուշադրություն է դարձնում բանակի պաշտպանունակության վրա:

Մեկուկես տարի առաջ` օգոստոսի 1-ի լույս 2-ի գիշերը, Մարտակերտի ուղղությամբ հակառակորդի հետախուզադիվերսիոն ներթափանցման փորձը կասեցնելիս զոհվեց ավագ լեյտենանտ 25-ամյա Զորիկ Գևորգյանը: Անհավասար կռվում Զորիկը երկու տեղից վիրավորվեց. հրազենային երրորդ վիրավորումը ճակատագրական եղավ երիտասարդ հայ սպայի համար:

Վարդան ջան, տղա՛ս, ասես երեկ լիներ, որ մայրիկիդ ձեռքը բռնած առաջին անգամ մտար դասարան: Այնքան լավ փոքրիկ էիր, խելոք, ուշիմ, պարտաճանաչ, աշխատասեր… Բոլորս քեզ շատ էինք սիրում քո բարության, ազնվության, համարձակության ու ընկերասիրության համար…

Սիրելի՛ Վարդան, եղբա՛յրս, փետրվարի 5-ին դու նշելու ես ծննդյանդ 20-ամյակը: Նշելու ես զենքը ձեռքիդ, Օմարի բարձունքներում: Ծառայում ես մեր սահմանի ամենաբարդ հատվածում, պարտաճանաչությամբ, սիրով, նվիրումով եւ ամենայն լրջությամբ ես կատարում քո պարտականությունները:

Առհասարակ հայ ընտանիքում ընդունված է Նոր տարին դիմավորել տանը, սեփական օջախում, մի հարկի տակ ու միասին, տոնական սեղանի շուրջ: Կարծում եմ՝ նույնն է նաև բանակում: Քո տունը դառնում է զորամասը, զորանոցը, իսկ ընտանիքը՝ քո վաշտը, ծառայակից ընկերներդ: