Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

#35 (1104) 10.09.2015 – 16.09.2015

ԳԵՆԵՐԱԼ-ԳՆԴԱՊԵՏ ԳՈՒՐԳԵՆ ԴԱԼԻԲԱԼԹԱՅԱՆ

Գեներալ-գնդապետ Գուրգեն Դալիբալթայանին ճանաչել եմ դեռեւս խորհրդային բանակում ծառայելու տարիներից: Նրան առաջին անգամ հանդիպեցի հյուսիսկովկասյան զինվորական օկրուգում ծառայելու ժամանակ` զորավարժարանում 1981 թվականին: Այդտեղ էլ ծանոթացանք: Հիշում եմ իմ առաջին տպավորությունը: Նա զինվորականի դասական կերպար էր` զուսպ սակավախոս, կանոնիկ, առանց պաթոսի ու արտիստականության, անսահման աշխատասեր, ինքնազոհ ու նվիրյալ: Նա մարդու այն տեսակն էր, որ հայրենիքն առանց բառերի է սիրում, խուսափում է ցուցադրականությունից: Սառը, հավասարակշիռ, կարծես` էմոցիաներից զուրկ կերպարի տակ, այդուհանդերձ, հայրենիքն անսահման սիրող ու հայրենիքի ցավով ապրող սիրտ էր թաքնված:

ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ ԳԵՆԵՐԱԼԻ ՀԵՏ

Գեներալ Գուրգեն Դալիբալթայանի մահվան լուրը ինձ հիշեցրեց Քելբաջարը՝ 22 տարի առաջ, 1993 թվականի ապրիլին: Հայկական զորամիավորումները ազատագրել էին Ադրբեջանի Քելբաջարի շրջանը, որ հետո պիտի վերանվանվեր Քարվաճառ: Ես ծառայում էի պաշտպանության նախարարության «Զինվորե շաբաթաթերթում (հետագայում վերանվանվեց «Հայ զինվորե), խմբագրի տեղակալն էի եւ թերթի լուսանկարիչ Գերման Ավագյանի, ՊՆ-ի լրատվական ծառայության պետ Արմեն Դուլյանի, ծառայության լրագրող Բաղդասար Մհերյանի եւ օպերատորի (անունը չեմ հիշում) հետ «Նիվաե-ով գնացինք Քելբաջար:

ՎԱՐՁԿԱՆՈՒՀԻՆ ԵՎ ԳԵՆԵՐԱԼԸ

Ինչքան էլ ինքս ինձ նզովյալ վախկոտի մեկը համարեի (քանի որ անզոր էի, անկարող խոստովանելու Մարիայի հանդեպ զգացմունքս), միևնույն է, հերիք էր մտածեի, որ վաղը նորից եմ տեսնելու նրան, աննկատ մոտենալու և խելակորույս կլանելու եմ լեռնային առվակի պես մաքուր, անապակ մարմնի շունչը, վարսերի անուշ բույրը, գիշերվա անթափանց մթնում անգամ ինձ համար արև էր ծագում հենց միայն երազներիս թագուհուն վերստին հանդիպելու վայելքից: Եվ անպտուղ տառապանքս ինձ այնքան թանկ, այնքան քաղցր էր թվում, որ երջանկությունից մինչև լույս արթուն էի մնում` հաշվելով ժամերը, րոպեներն ու վայրկյանները…

ԱԶԱՏ ՊԱՊԸ

Թալին քաղաքից ոչ հեռու մի գյուղ կա, որը կոչվում է Ներքին Բազմաբերդ: Այնտեղ Ազատ պապին բոլորը գիտեն ու սիրում են: Այդ պատճառով էլ նրա տունը դժվար չէր գտնել: Դարպասը կիսաբաց էր, եւ մենք, մի փոքր հապաղելով, ներս մտանք: Տան բակում անհոգ շրջում էին աքաղաղները, իսկ շեկ կատուն, թաթերը փորի տակ ծալած, խաղաղ տաքանում էր արեւին:
-Նե՜րս համեցեք, նե՜րս համեցեք,- մեզ ընդառաջ է գալիս տան տիկինը՝ Սոսեն:

«ԻՍԼԱՄԱԿԱՆ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ» ԽՄԲԱՎՈՐՈՒՄԻՑ ՁԵՐԲԱԶԱՏՎԵԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ԹՈՒՐՔԵՐԸ ՆԱԽ ՊԵՏՔ Է ԱԶԱՏՎԵՆ ԷՐԴՈՂԱՆԻՑ

Թուրքիան ոչ միայն հրաժարվել է միանալ ՆԱՏՕ-ի իր դաշնակիցներին «Իսլամական պետության» դեմ պայքարում, այլև վերապատրաստել, զինել և աջակցել է հազարավոր ահաբեկիչների ներթափանցմանը Սիրիա և Իրաք:
Բրիտանական «Գարդիան» պարբերականը հայտնել է, որ մայիսին, երբ Միացյալ Նահանգների հատուկ ուժերը Արևելյան Սիրիայում շրջապատեցին և սպանեցին ԻԼԻՊ-ի ղեկավար Աբու Սայաֆին, հարձակման ժամանակ առգրավված փաստաթղթերը բացահայտեցին Անկարայի սերտ համագործակցությունը ԻԼԻՊ-ի հետ: Հարյուրավոր հոդվածներ հրապարակվեցին ամբողջ աշխարհում՝ նկարագրելով ԻԼԻՊ-ին ցուցաբերած թուրքական աջակցության մանրամասները:

ՁԳՏՈՒՄ ԵՄ ՈՉ ՄԵԿԻՑ ՀԵՏ ՉՄՆԱԼ

Անցած տարի զորակոչվեցի կապի ուսումնական զորամաս: Ճիշտն ասած՝ մտքովս երբեք չէր անցել, որ օրերից մի օր կդառնամ կապավոր, և թող անհամեստություն չթվա, եթե ասեմ` հմուտ կապավոր եմ, որին այսօր լուրջ մարտական խնդիր է վստահված: Դեռևս ուսումնական զորամասում մեզ ուսուցանող սպաները, խոսելով առհասարակ կյանքի բոլոր բնագավառներում կապի կարևորության մասին, ասում էին, որ այն գործառույթները, որոնք կենդանի օրգանիզմում կատարում է նյարդը, այդ նույն նշանակությունն ու կարևորությունը կյանքում ունի կապը, որ այսօր, առանց ժամանակակից կապի միջոցներին ու դրա գաղտնիքներին տիրապետելու, դժվար, կարելի է ասել` անհնարին կլինի արդի մարտահրավերներին դիմակայելը, ժամանակակից պատերազմներում հաջողություն ունենալը: Եվ ես, ականջալուր նրանց խոսքերին, այնպես սովորեցի, որ գերազանց հանձնեմ ավարտական քննությունները:

ԽՈՋԻՎԱՆՔՈՒՄ

Սիրելի՛ զինվոր, եթե քեզ երբևէ բախտ վիճակվի լինել Վրաստանի մայրաքաղաք Թբիլիսիում, անպայման այցելիր հայ գրողների և հասարակական գործիչների պանթեոն: Կոչվում է նաև հայ գրողների Հավլաբարի պանթեոն: Հայ գրողների պանթեոն ճանապարհն անցնում է Սուրբ Երրորդություն մայր տաճարով, որը վրաց ուղղափառ եկեղեցու գլխավոր տաճարն է: Համարվելով Կովկասի ամենամեծ քրիստոնեական եկեղեցին` 10 տարի առաջ կառուցված տաճարը նկատելի է Թբիլիսիի ցանկացած կետից և Վրաստանի մայրաքաղաքի գլխավոր տեսարժան վայրերից մեկն է: