Բարձրանում է մի սերունդ, որը թոթափում է ստրուկի հոգեբանությունը և փորձում է իր երկիրն իրենը համարել։ Բարձրանում է մի սերունդ, որի ավագները (սերնդեսերունդ) պետություն ու պետականություն չեն ունեցել ու չեն սիրել պետությունը, որովհետև այն իրենցը չի եղել։ Բարձրանում է մի սերունդ ավագների խեղված մտածողության և երկրին տեր լինելու սեփական գիտակցության արանքում։ Մենք պիտի կարողանանք օգնել այս սերնդին…

Ադրբեջանական նավթի մասին առասպելը աստիճանաբար հօդս է ցնդում: «Նավթային երկիր» հորջորջվող Ադրբեջանում շուտով ընդհանրապես նավթ չի լինելու: Նավթային թափոնները որպես նավթ ներկայացնելը այս երկրի «քաղաքականության» հիմնաքարն է: Հենց այդ խաբեության վրա կառուցվեց Բաքու-Ջեյհան նավթամուղը ու, դա վերջն էր` Արևմուտքը, մի անգամ խաբվելով, այլևս չի խաբվի:
Ադրբեջանական ներկայիս քաղաքականության (Արևմուտքի աչքին թոզ փչելու) նոր խաբկանքը Ղազախստանից նավթ, իսկ Թուրքմենստանից եղբայրաբար էժան գազ գնելն ու իր «կայացած նավթագազամուղով» Արևմուտքին թանկ գնով վաճառելն է` խոշոր շահույթի ակնկալիքով: Այնինչ Ադրբեջանը իր ջայլամային քաղաքականությամբ չի ուզում տեսնել, որ Ռուսաստանը արդեն իսկ Թուրքմենստանի գազը իր տարածք է տեղափոխում Կասպից ծովի մյուս ափով:

Չորս քույր ենք, մեկ եղբայր։ Բացի եղբորիցս ու մի քրոջիցս երեք քույրերով ապրում էինք գյուղում։ Ամեն մեկս ուներ իր օջախը։ Հայրս պահեստի մայոր էր, մասնակցել էր Հայրենական մեծ պատերազմին։ Հայրենասեր մարդ էր։ Գյուղի կոլտնտեսության նախագահն էր։ Անընդհատ կռիվներ էր տալիս գյուղը շրջապատած 25 ադրբեջանական գյուղերի բնակիչների հետ։ Մի տեղ տրակտորն էին մտցնում ու սկսում վարել մեր գյուղին պատկանող արտերը, մի այլ տեղից անասուններն էին քշում մեր արոտավայրերը։ Հայրս դեմ էր կանգնում, ծեծում հետ էր ուղարկում։ Իսկ նրանք էլ փախչում էին ու հետ նայելով ասում.

«20-ամյա հերոսական ճանապարհի հուշերով, ազգային հպարտության զգացումով, գալիք հաղթանակների հանդեպ անխախտ հավատով… ու հույսով, որ հայոց բանակի 20-ամյա տարեգրությունը ոգեշնչման աղբյուր կդառնա բազմաթիվ հայրենասեր սերունդների համար»,- ահա այս ուղերձով է սկսվում Արցախի հերոս, Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի «Հայկական բանակի 20-ամյա տարեգրությունը» ստվարածավալ գիրքը։ Այն ազգային բանակի ակունքներում կանգնած և նրա ձևավորման ու կայացման գործում հենքային դերակատարում ունեցող զինվորականի հիշողություններն են զինված ուժերի անցած ուղու մասին։ Այն Արցախյան պատերազմի զորահրամանատարի մտորումներն ու հույզերն են ազատամարտի տարբեր դրվագների՝ վերելքների ու վայրէջքների, պարտությունների ու հաղթանակների շուրջ։ Այն ռազմագետի քննախույզ ու անաչառ վերլուծություն է՝ մտավորականի բարոյական շեշտադրումներով ու գնահատականներով։

Հավաստիացնում եմ, որ ԶՈՒ ՌԲ ծառայությունը պատրաստ է կատարելու իր առջեւ դրված խնդիրները ինչպես խաղաղ, այնպես էլ պատերազմական պայմաններում:
Շնորհավորում եմ մեր բանակին ու ժողովրդին բուժծառայության կազմավորման 20-ամյակի և ռազմական բժիշկների մասնագիտական տոնի առթիվ։ Բոլորին մաղթում եմ անձնական երջանկություն և աշխատանքային ձեռքբերումներ։

Ազգային բանակում ուսումնական տարին մոտենում է ավարտին։ Զորամասերը նախապատրաստվում են ամփոփիչ քննությունների։ Անկախ այն բանից, թե որ զորամասն ի՞նչ գնահատականով կեզրափակի ուսումնական տարին, վստահաբար կարելի է ասել, որ անցնող տարին առանձնանում է ինչպես շտաբների, այնպես էլ զորքերի մարտունակության բարձրացմանը նպաստող միջոցառումներով՝ զորավարժությունների քանակով։ Մարտական խնդիրը կատարելու, մարտական կրակի վարման հնարավորություն ստացան գրեթե բոլոր զորատեսակների ստորաբաժանումները, մարտական հաշվարկները։ Ինչպես անցած տարիների ընթացքում, այս անգամ էլ ուսումնական ժամանակաշրջանը նպատակային է օգտագործել զինված ուժերի քիմիական զորքերի առաջատարը՝ փոխգնդապետ Մ. Վարդանյանի հրամանատարությամբ գործող ՌՔԿՊ զորամասը։

…Ղարաբաղյան շարժման առաջին օրվանից Լ. Ազգալդյանը, որպես ռազմական առաջատար գործիչ, մասնակցել է ազգային-ազատագրական պայքարին, գործուն դերակատարում ունեցել ազգի սրբազան իղձերն ու արժանապատվությունը զենքը ձեռքին ամեն տեսակ ոտնձգությունից պաշտպանելու գործում։ Համագործակցել է Հանրապետական կուսակցության և Անկախության բանակի հիմնադիր Աշոտ Նավասարդյանի հետ, շատ բաներով նպաստել է Անկախության բանակի կազմավորմանը` երբեք չհավակնելով կուսակցական գործչի դերին։ Երդվյալ անկուսակցական լինելն էլ հետագայում պատճառ դարձավ նրանց բաժանման։