Հարգելի՛ գեներալներ, սպաներ, ենթասպաներ, զինվորներ, հայոց բանակի քաղաքացիական հատուկ ծառայողներ և բանվոր-ծառայողներ:
Ջերմորեն շնորհավորում եմ Ձեզ Ամանորի և Սուրբ Ծննդյան տոների առթիվ:
Ամանորը և Սուրբ Ծնունդը համաժողովրդական ընդգրկում ունեցող տոներ են: Յուրաքանչյուր հայ ընտանիքում, ինչպես աշխարհի շատ ժողովուրդների մոտ, այդ օրերի տոնական ուրախ տրամադրությունը զուգակցվում է անցնող տարվա ձեռքբերումների վերհիշման և ապագայում նոր ցանկությունների ու նպատակների իրականացման ակնկալիքների հետ: Զինված ուժերի ողջ անձնակազմը դիտելով որպես մի մեծ, բազմաշերտ ընտանիք և չխախտելով արդեն ստեղծված ավանդույթը՝ ամանորյա իմ շնորհավորական ուղերձում ցանկանում եմ շատ հակիրճ ամփոփիչ խոսք ասել տարվա ընթացքում կատարած աշխատանքների ու ձեռքբերված հաջողությունների մասին:

Խորհուրդ մեծ և սքանչելի
Որ յայսմ աւուր յայտնեցաւ,
Հովիւքն երգեն ընդ հրեշտակս`
Տան աւետիս աշխարհի:
Ծնաւ նոր արքայ
Ի Բեթղեհեմ քաղաքի…

Անցնող տարվա ընթացքում ՀՀ և ԼՂՀ սահմաններում իրավիճակը եղել է լարված. թշնամու կրակից զոհվել ու վիրավորվել են ինչպես զինծառայողներ, այնպես էլ քաղաքացիական անձինք: Այդուհանդերձ, հայկական կողմը եղել է պայմաններ թելադրողի դերում և լիովին վերահսկել իրավիճակը: Հատուկ ուշադրություն է դարձվել հակառակորդի դիվերսիոն-հետախուզական խմբերի գործողությունների կանխարգելմանը: Մասնավորապես՝ մարզումների, զորավարժությունների ու պարապմունքների ընթացքում անձնակազմին ուսուցանվել են հանկարծակի հայտնված թշնամու դիվերսիոն-հետախուզական խմբի հետ ձեռնամարտի բռնվելու և նրան ոչնչացնելու հնարքներ:

«Ես նրան կբնութագրեի որպես ծայրահեղ համեստ մարդ… Նա երբեք իր մասին գովեստի խոսք չասաց, թեև հպարտանալու շատ բան ուներ, և ոչ էլ թույլ տվեց, որ ուրիշներն իրեն գովեն…»: Այս, հենց այս խոսքերով էլ ես ինքս կուզենայի բնութագրել պահեստի գնդապետ Ռազմիկ Սիմոնյանին, մի մարդու, որ ժամանակին զբաղեցրել է Հայաստանում տեղակայված ԽՍՀՄ 7-րդ բանակի ռազմական հակահետախուզության վարչության պետի պաշտոնը, ծառայել է Աֆղանստանում և արտասահամանյան մի շարք երկրներում, այնուհետև ամբողջովին նվիրվելով ազգային բանակի շինարարության և ազգային անվտանգության խնդիրներին` պատերազմական դժվարին ժամանակշրջանում հիմնել ռազմական հակահետախուզությունն ու դարձել կարևորագույն այդ կառույցի առաջին զինվորն ու վարչության պետը, սակայն այդպես չեմ կարող վարվել, որովհետև այս մտքերը ոչ թե իմը, այլ գնդապետ Ռազմիկ Սիմոնյանինն են, և ասված են իր մեծ հայրենակից, խորհրդային առասպելական հետախույզ, ԽՍՀՄ հերոս Գևորգ Վարդանյանի հասցեին, ուստի և ես դրանք չակերտների մեջ եմ առնում:

Փոխգնդապետ Արմեն Հովհաննիսյանը գնդապետ Կ. Սեդրակյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի մոտոհրաձգային գումարտակներից մեկի հրամանատարն է: Այս անգամ զորամասի ամփոփիչ քննություններն ընդունում է հրամանատարի կազմավորած հանձնաժողովը: Նախորդ օրվանից սկսված ձնահողմն սպառնում է խափանել օրվա կարգացուցակով նախատեսված միջոցառումների, մասնավորապես քննությունների անցկացումը: Տարածքը, շարահրապարակը մաքրելը դառնում է անիմաստ: Գումարտակի հրամանատարը լավատես է.

Հաճախ ենք կարդում կամ լսում` հայ խաղաղապահների զորախումբը հերթական անգամ մեկնեց աշխարհի այս կամ այն երկիր` խաղաղության հաստատման, պահպանման, մարդասիրական առաքելություն իրականացնելու: Իմ նյութի հերոսը` գեներալ-մայոր Արթուր Սիմոնյանի հրամանատարությամբ գործող խաղաղապահ բրիգադի վաշտերից մեկի հրամանատար, կապիտան ԱՐՏԱԿ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆԸ, չորս անգամ մեկնել է խաղաղապահ առաքելության, եղել Կոսովոյում, Իրաքում եւ Աֆղանստանում: Նրան հանդիպեցի զորամասում: Առաջին իսկ հայացքից երիտասարդ սպան հմուտ զինվորականի տպավորություն է թողնում: Ձայնը, խոսքը, կեցվածքը հուշում են` իմ առջեւ իր գործի մասնագետն է՝ ունակ «պարտադրելու» խաղաղություն, պայքարելու անհանդուրժողականության եւ ատելության դեմ: Դեռ փոքրուց Արթուրը որոշել էր` պետք է իր գործով օգտակար լինի մարդկանց, ուստի ուզում էր հրշեջ կամ բժիշկ դառնալ…

Եւ այսպես, Ռուսաստանի հզորացման պարագայում Հայաստանին կարող է մտահոգել միայն մի հարց. եթե Ադրբեջանն ապագայում նույնպես անդամակցի Մաքսային միությանը կամ Եվրասիական միությանը, և եթե Թուրքիան անվտանգության հարցերում դառնա Ռուսաստանի հիմնական գործընկերներից մեկը, արդյո՞ք այս կամ այն մոտավորությամբ չի կրկնվի 1921 թվականի իրավիճակը, երբ Ստալինի միանձնյա որոշմամբ Արցախը հայտնվեց Ադրբեջանի կազմում: Հարկ է նկատել, որ հատկապես ՌԴ նախագահ Վ.Պուտինի Հայաստան կատարած այցից հետո հայ հասարակության մեջ և ԶԼՄ-ներում սկսեցին հնչել մտահոգություններ` կապված Արցախյան հիմնախնդրի վրա ռուս-թուրքական հարաբերությունների հնարավոր բացասական ազդեցության հետ: