Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

Ուշադրության կենտրոնում

ԹՈՎՄԱՍ  ՆԱԶԱՐԲԵԿՅԱՆ

Առաջին համաշխարհային պատերազմը սկսվեց 1914թ. օգոստոսի 1-ին (հուլիսի 19-ին) պետությունների երկու խմբավորումների՝ Անտանտի (Ռուսաստան, Անգլիա, Ֆրանսիա) և Գերմանա-ավստրիական բլոկի (Գերմանիա, Ավստրո-Հունգարիա, Թուրքիա, որոնց 1915թ. միացավ նաև Բուլղարիան) միջև: Անտանտին հետագայում միացան նաև Իտալիան, Ռումինիան և Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները: Կայզերական Գերմանիան օգոստոսի 1-ին պատերազմ հայտարարեց Ռուսաստանին, օգոստոսի 3-ին՝ Ֆրանսիային, իսկ 4-ին Անգլիան՝ Գերմանիային: Պատերազմական գործողություններն ընդգրկեցին Եվրոպայի, Ասիայի, Աֆրիկայի և Հեռավոր Արևելքի տարածքները:

ԱԴՐԲԵՋԱՆԸ ՈՐՊԵՍ ՀԱՆԴՈՒՐԺՈՂԱԿԱՆ ԵՐԿԻՐ ՆԵՐԿԱՅԱՑՆԵԼԸ ԽԵՂԱԹՅՈՒՐՈՒՄ Է ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ՊԱՏՄԱԿԱՆ ԱՆՑՅԱԼԸ

2014 թ. մայիսի 17-ին ադրբեջանական «Բաքու փոստ» թերթի կայքում հրապարակվեց միջազգային հարաբերությունների ոլորտի իսրայելցի փորձագետ Արիե Գուտի հարցազրույցը, որում նա պնդում է, թե Ադրբեջանը «մնում է աշխարհի ամենահանդուրժողական երկիրը և միջքաղաքակրթական և միջկրոնական երկխոսության իսկական նմուշ է»:

ԶԻՆՎՈՐԻ ԿՈՂՔԻՆ` ԶԻՆՎՈՐԻ ՀԱՄԱՐ

Մասնագիտություններ կան, որոնց արժեքը, նշանակությունը հնարավոր չէ սահմանել, դրանք անգնահատելի են ցանկացած մարդու համար: Այդպիսին է բժշկի մասնագիտությունը, որ կոչված է պահպանելու մեկ այլ մարդու առողջությունը, անհրաժեշտության դեպքում՝ փրկելու կյանքը: Կրկնակի պատասխանատու է զինվորական բժշկի մասնագիտությունը: Զինվորական բժիշկը հոգ է տանում զինվորի` հայրենիքի պաշտպանի առողջության պահպանման մասին: Խաղաղ և պատերազմական իրավիճակում նրա մասնագիտական պատրաստվածությունից, հոգատար վերաբերմունքից է կախված հիվանդ կամ վիրավոր զինծառայողի շուտափույթ ապաքինումն ու շարք վերադառնալը:

ԳԵՆԵՐԱԼ-ՄԱՅՈՐ ՍԵՄՅՈՆ ԽՈՐԵՆԻ ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Կյանքից անժամանակ հեռացավ ՀՀ զինված ուժերի փորձառու մարտական զինվորականներից մեկը՝ գեներալ-մայոր Սեմյոն Խորենի Հակոբյանը։
Սեմյոն Խորենի Հակոբյանը ծնվել է 1956թ. օգոստոսի 1-ին: Ավարտելով դպրոցը. ընդունվել և ավարտել է ՌԴ Ռյազանի զինվորական ուսումնարանը և ծառայության է նշանակվել ՌԴ զինված ուժերի տարբեր ստորաբաժանումներում: 1981-1983թթ. ծառայել է Աֆղանստանում:

ԱՆԱՍՏԱՍ ՄԻԿՈՅԱՆ. ԾԱՆՈԹ ԵՎ ԱՆԾԱՆՈԹ

Խորհրդային Միության ականավոր պետական-քաղաքական գործիչ Անաստաս Միկոյանի անվան շուրջ բորբոքված կրքերը` նրա բրոնզե արձանը Երևանում տեղադրելու քաղաքապետարանի հայտնի որոշման առիթով, իմ կարծիքով, լեզվակռիվ հիշեցնող սիրողական, առավել` զգացմունքային մակարդակի դատողություններից այն կողմ չեն անցնում, մինչդեռ այն մի եզակի հնարավորություն կարող էր լինել` հայ քաղաքական մտքի տեղն ու դերը մեր հասարակական պետական կյանքում որոշելու, ճշգրտելու համար: Մանավանդ, եթե խոսքը Միկոյանի մեծության պետական գործչին է վերաբերում, մանավանդ հիմա, երբ բազմաթիվ ու դժվարին մարտահրավերների առաջ ենք կանգնած ոչ միայն մենք, այլև տարածաշրջանի մոտիկ ու հեռավոր բոլոր երկրները:

ՁՅՈՒՆԵՐԻ  ՄԵՋ  ՓՇՐՎԱԾ  ԵՐԱԶՆԵՐ

Անհատի պաշտամունքի տարիներին հայ ժողովուրդը ևս անմասն չմնաց այդ բռնաճնշումներից: Գնալով նոսրանում են այն մարդկանց շարքերը, ովքեր ահարկու, դժնդակ ու անմարդկային օրեր են ապրել ստալինյան «մահվան ճամբարներում»:
Սահում են տարիները, գաղտնազերծվում են պատմության փակ արխիվները: Եվ այսօր բռնադատվածների ժառանգներն են խռով հոգու մղումով «պեղում» դրանք:
ՀՀ զինված ուժերի շարքերում ծառայում են նաև բռնադատվածների ժառանգները, հսկում իրենց նախնիների երազած անկախ հայրենիքի սահմանները:

ՈՐՏԵՂԻՑ ԵՆ ՍԵՐՈՒՄ ԱԴՐԲԵՋԱՆՑԻՆԵՐԸ

Անցյալը հնարավոր չէ փոխել, խմբագրել, առավել ևւս` պատմությունը: Այս իմաստով տեղին է վերհիշել արցախցիների հետևյալ թևավոր խոսքը. «Սուտը կարող է հազար ոտ ունենալ, բայց երբեք չի կարող լեռը բարձրանալ…»:
Իսկ հիմա ընթերցողներին ներկայացնեմ տարիներ առաջ Բաքվում տեղի ունեցած մի պատմություն, որը միաժամանակ թե՛ ողբերգականի և թե՛ կոմիկականի ժանրից է: