Երբեք չես կարող ասել, որ առաջնագծում լարվածություն չկա: Եթե 30, 40, 50 մետրի վրա` դեմառդեմ հակառակորդն է, ուրեմն լարվածություն կա, ուղղակի մեր զորքերը իրավիճակը վերահսկում են լիարժեքորեն: Եվ վերահսկում ենք մեր դիրքապահ զինվորների փայլուն մարտական ծառայության շնորհիվ: Ես միշտ էլ ասել եմ և համոզված եմ, և հենց այս վերջին՝ ռազմական տեսանկյունից փայլուն իրականացված գործողություններն էլ դրա վառ ապացույցն են, որ հայ զինվորը պատրաստ է ցանկացած խնդրի և առաջադրանքի կատարմանը:

Մեկ շաբաթից զինված ուժերի զորամասերի սերժանտական կազմը կհամալրվի նորեկներով: ՀՀ զինված ուժերի մարտական պատրաստության պլանի համաձայն` ամառային ուսումնական փուլի շրջանակներում գնդապետ Ա. Պետրոսյանի հրամանատարության տակ գտնվող զորամասում դեկտեմբերի 8-13-ը անցկացվեցին կրտսեր հրամանատարական կազմի ուսուցման դասընթացներ, ամփոփվեցին քննությունների արդյունքները:

Երևանի տարածաշրջանային թիվ 1 պետական քոլեջի ուսանողներն այլևս հաճույքով են մասնակցում նախնական զինվորական պատրաստության դասերին. բանն այն է, որ նախարարի խորհրդական, գեներալ-լեյտենանտ Մուրազ Սարգսյանի անմիջական ջանքերով վերանորոգված դասարանը ոչ միայն հարմարավետ է, այլև հրապուրիչ: Պաշտպանության նախարարությունն իր հերթին հոգացել է դասարանի նյութատեխնիկական ապահովումն ու կահավորումը:

Ես միշտ ցանկություն ունեի մեր սպաների մասին երգ գրելու, բայց չէր ստացվում: Նեղվում էի, երբ հայ սպաներին «господа офицеры» ստեղծագործությամբ էին ողջունում… Լավ երգ է, բայց մերը չէ: Մի օր ժողովի էի, պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը խոսեց սպայի պատվի մասին, դիպուկ խոսեց, տպավորիչ: «Պատիվ» բառը մեխվեց գլխումս, եկա տուն եւ գրեցի բառերը… Առաջին երգն է, որ նախ խոսքն եմ գրել, հետո երաժշտությունը:

Բուզլուխի հաղթանակը վերջ տվեց հայության անվերջ նահանջին:
Բուզլուխի ճակատամարտը վերջ տվեց այն նահանջին, որը սկսվել էր դարեր առաջ՝ Վարդանանց պատերազմից, թերևս դրանից էլ առաջ և շարունակվում էր մինչև մեր օրերը…
Բուզլուխի ճակատամարտը տեղի ունեցավ 1991 թվականի սեպտեմբերի 14-ին: Այն տևեց 7 ժամ 10 րոպե` ակնթարթ մեր ժողովրդի հազարամյակների պատմության մեջ:

Ավստրիայի Փոլթեն քաղաքի ուսուցիչ Ռոբերտ Կլիմենտը 1988թ. դեկտեմբերի 7-ին կործանիչ երկրաշարժից հետո առաջիններից մեկն էր, որ հասավ Լենինական, ականատես եղավ այն ամենին, ինչ կատարվել էր քաղաքում հաշված վայրկյանների ընթացքում: Վերադարձավ Ավստրիա եւ Վիեննայում հրատարակեց «Լենինականի մանուկները» վերնագրով գիրքը՝ քաղաքի երեխաների ճակատագրերի մասին:

Փոքրիկս, ճիշտն ասած, ես այսօր ժամանակին տուն չեմ գա,
մի տեղ կուշանամ – լավ ու սիրուն, ազատ ու անուշաբույր,
անփույթ ու անկաշկանդ, երանավետ ու անդրերկրային մի տեղ,
մի խելքից դուրս տեղ…