Արսեն Հացագործյանին հանդիպեցի 1980թ., Երևանում: Անհատական թոշակառու էր: Մեկ տարի էր մնացել, որ լրացներ մեկ դարը: Նա այն հազվագյուտ ողջ մնացած վանեցիներից էր, որոնց գլխով եկել-անցել էին շատ արհավիրքներ: 1979 թվականին հրատարակվել է նրա «Գոյատևում» հուշապատումը, որը նվիրված է Վանի ապրիլյան հերոսամարտին: Տպագրության էր պատրաստել «Իմ կյանքի պատմությունը» երկհատորյակը և բանաստեղծությունների ժողովածուն: Հայոց Մեծ եղեռնի 100-ամյա տարելիցի առթիվ ընթերցողներին, անշուշտ, կհետաքրքրի Մեծ եղեռնից մազապուրծ Արսեն Հացագործյանի զրույցը, որն ավելի շատ նման էր մենախոսության:

Հանրահայտ ֆուտբոլիստը ծնվել ու հասակ է առել սպորտային ընտանիքում: Հայրը` ծանրամարտի սպորտի վարպետ, Հայաստանի բազմակի չեմպիոն, ՀՀ վաստակավոր մարզիչ, Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակից Ժորա Հովհաննիսյանն է, մայրը` սպորտային մարմնամարզության Հայաստանի բազմակի չեմպիոն և միութենական մրցաշարերի բազմակի մրցանակակիր Վարսենիկ Հովհաննիսյանը, կինը` գեղարվեստական մարմնամարզության սպորտի վարպետ Ջուլյա Սարյանը, իսկ որդին՝ ճանաչված ֆուտբոլիստ Ժորա Հովհաննիսյանը:

Սիրելի հայ ժողովուրդ,
պարոնայք սպաներ, զինվորներ ու ազատամարտիկներ
Շնորհավորում եմ բոլորիդ գալիք Ամանորի առթիվ, մաղթում առողջություն, երջանկություն և ամենակարևորը` խաղաղություն, որը մենք պաշտպանեցինք նաև վտանգներով ու մարտահրավերներով լի 2014 թվականին:
Ավարտվող տարին հագեցած էր ո՛չ միայն վերջին երկու տասնամյակներում նախադեպը չունեցող սահմանային լարվածությամբ, այլև բանակաշինության ձեռքբերումներով: Չնայած չդադարող սադրանքներին, մեծածավալ աշխատանքներ իրականացվեցին զորքերի մարտական պատրաստականության ու մարտական հերթապահության անվտանգության մակարդակի բարձրացման ասպարեզներում, առանձնակի ուշադրություն դարձվեց ուսումնամարտական նոր ու ավելի բարդ խնդիրների կատարմանը, մարտական կիրառման շրջաններում զորավարժությունների անցկացմանը և հատուկ ստորաբաժանումների պատրաստությանը:

Հարգելի գեներալներ, սպաներ, ենթասպաներ և զինվորներ, Հայոց բանակի քաղաքացիական հատուկ ծառայողներ և բանվոր- ծառայողներ:
Ջերմորեն շնորհավորում եմ Ձեզ Ամանորի և Սուրբ Ծննդյան տոների առթիվ:
Տարեմուտի սահմանագիծը մեզ համար միշտ լավ առիթ է եղել անցած տասներկու ամիսների աշխատանքը ամփոփելու և նաև գնահատելու համար: Ես այժմ գոհունակությամբ եմ ուզում դա անել, քանի որ մեր բանակի 22-ամյա տարեգրությունը ոչ թե պարզապես հարստացավ ևս մեկ տարով, այլ բոլորիս համընդհանուր ջանքերով և քրտնաջան աշխատանքով նշանավորվեց մի շարք ակնառու հաջողություններով:

Բանակ-հասարակություն կապն ավելի է ամրապնդվում, երբ անհատներն են կանգնում հայ զինվորի ու նրա ընտանիքի կողքին: Աննախադեպ աջակցություն եւ բարի կամքի փայլուն դրսեւորում էր բարերար Վահե Բադալյանի մեկնած օգնության ձեռքը այն ընտանիքներին, որոնք մարտական ծառայության ժամանակ այս տարվա ընթացքում կորցրել են իրենց հարազատներին:

Դեկտեմբերի սկզբներից սկսել է գործել տեղեկատվական-մշակութային մի նախագիծ` «Թալիշստանի ազգային հեռուստատեսությունը»: Այսպիսով, «Թալիշստանի ձայն» ռադիոյից հետո իրականանում է թալիշերենով ինքնուրույն լրագրողական լեզու ստեղծելու խնդիրը: Հիշեցնենք, որ թալիշները Անդրկովկասում մեծությամբ չորրորդ էթնոսն են և հիմնականում բնակեցնում են Ադրբեջանի հարավային շրջաններն ու հարակից տարածքները Իրանի Իսլամական Հանրապետությունում:

Ավարտվում է 2014 թվականը, սակայն մեր սրտերում դեռևս առկա է ցավը, ահավոր ցավը, որը վաղեմություն չունի, ու հավատացած եմ, որ երբեք չի հեռանա եզդի ժողովրդի սրտից և հոգուց: Մեր ժողովուրդը այնպիսի ցավ ապրեց Իրաքի Հանրապետության Շանգալ եզդիաբնակ նահանգում, որ նույնիսկ ամենազարհուրելի երազում հնարավոր չէր տեսնել: Հազարամյա պատմություն ունեցող եզդի ժողովուրդը իսլամական պետության հրեշների կողմից ենթարկվեց նենգ ոճիրի` ցեղասպանության, ֆիզիկական ոչնչացման, գերության ու ստրկության: