Երիտասարդ ռեժիսոր, գրող Արեգ Ազատյանը ծնվել է 1986թ. Երեւանում: Տպագրել է պատմվածքների երեք ժողովածու` «Կյանքը արեւից վերեւ», «Մարդու դատավարությունը», «Զատիկի ոտքից բռնած»: 2000 թ. արժանացել է Ռուբեն Սեւակի անվան գրական մրցանակի, 2004 թ.` գրականության բնագավառում Հայաստանի Հանրապետության նախագահի երիտասարդական մրցանակին:

Ավագ սերժանտ Դավիթ Մեսրոպյանը եւ եֆրեյտոր Նարեկ Շահինյանը ծառայում են նույն զորամասում, մոտոհրաձգային վաշտի կազմում: Հետեւակի մարտական մեքենայի անձնակազմերից մեկն են, Դավիթը ՀՄՄ-2-ի ջոկի հրամանատար է, Նարեկը` նշանառու-օպերատոր: Ծառայության ընթացքում լիարժեք տիրապետել են իրենց զինվորական մասնագիտությանը, գերազանց շահագործում եւ կիրառում են հատկացված զինատեսակը` հստակ գիտակցելով իրենց բաժին պատասխանատվությունն ու առաքելությունը:

Կրթական-ուսումնական բարեփոխումներին զուգահեռ, օրեցօր բարեկարգվում եւ կառուցապատվում է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտը։ Վերջերս շարք մտավ ինստիտուտի՝ իր տեսակի մեջ եզակի պահակային ավանը, որն ամբողջովին համապատասխանում է ՀՀ ԶՈՒ կայազորային ու պահակային ծառայությունների կանոնագրքի դրույթներին։ Այն անձնակազմին հնարավորություն կտա առավել լիարժեքորեն նախապատրաստվել ծառայությանը։

Ես պիտի տրամադրվեմ զրույցի։ Իսկ դրա համար անհրաժեշտ է, որ հերթական ակնարկիս հերոսի կենսագրության մեջ ինչ-որ հետաքրքիր, առինքնող բան գտնեմ։ Հենց այդ ակնկալիքով ես կարդում եմ նրա կենսագրությունը։ «ՊՆ կենտրոնական հոսպիտալի նեյրովիրաբուժության բաժանմունքի պետ, բժշկագիտության թեկնածու կապիտան Արման Հակոբյանը ծնվել է բժիշկների ընտանիքում։ Ավարտել է Երեւանի պետական բժշկական ինստիտուտը, ապա՝ Սանկտ Պետերբուրգի հետդիպլոմային ուսուցման ակադեմիան։ Մեկ տարի անց պաշտպանել է թեկնածուական թեզը «Հեմոռագիկ ինսուլտների բուժումը» թեմայով…»։

Վերջերս Հայաստան եւ Արցախ էր այցելել «Նեզավիսիմոյե վոյեննոյե օբոզրենիյե» թերթի թղթակից Վիկտոր Լիտովկինը: Նա հանդիպել է ՀՀ պաշտպանության նախարարի առաջին տեղակալ Դավիթ Տոնոյանի հետ, մասնակցել Հետախույզի օրվա հանդիսություններին, այցելել Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն, հանդիպել ԼՂՀ պաշտպանության նախարար գեներալ-լեյտենանտ Մովսես Հակոբյանի հետ, եղել պաշտպանության բանակի մարտական հենակետերում:

Հոկտեմբերը մեր հանրապետությունում ֆուտբոլային էր։ Ամսի ութին եւ տասներկուսին երկրի ազգային հավաքականը Եվրո-2012-ի ընտրական փուլում տպավորիչ եւ շատ կարեւոր հաղթանակներ տարավ Սլովակիայի եւ Անդորայի հավաքականների նկատմամբ, իսկ հոկտեմբերի 13-ին Վազգեն Սարգսյանի անվան հանրապետական մարզադաշտում տեղի ունեցավ «ՀՀ վարչապետի գավաթ-2010» մրցաշարի եզրափակիչը։ Հիշեցնենք, որ ֆուտբոլային այս առաջնությունն անցկացվում է երկրորդ անգամ։ Անցած տարի վճռորոշ խաղում պաշտպանության նախարարության թիմը խոշոր՝ 5։0 հաշվով հաղթեց արտակարգ իրավիճակների վարչության թիմին եւ նվաճեց պատվավոր մրցանակը։ Այս անգամ մեր ֆուտբոլիստների հետ եզրափակիչում գավաթի համար պայքարելու իրավունք էր ստացել հանրապետության գլխավոր դատախազության թիմը։

Ես հայկական բանակի զինվոր եմ, սերժանտ Աղասի Մարգարյանն եմ: Ծնվել եմ 1985թ. Շիրակի մարզի Գուսանասար գյուղում: 2002թ. դպրոցն ավարտել եւ ընդունվել եմ ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետ, հետո մագիստրատուրա: Ուսումս շարունակել եմ ռուս- հայկական սլավոնական համալսարանի քաղաքագիտության տեսության ամբիոնի ասպիրանտուրայում: Մագիստրոսական աշխատանքս «Այլախոհական շարժումը ԽՍՀՄ ազգային հանրապետություններում 1960-80-ական թթ.» թեմայով էր, առավել խորացված դրան անդրադարձել եմ ասպիրանտուրայում: Թող անհամեստություն չթվա, բայց մասնագետները բարձր կարծիք են հայտնել իմ կատարած աշխատանքի մասին եւ գերազանց գնահատել: Ճիշտն ասած, կրթությունը մեր ընտանիքի համար առանձնահատուկ նշանակություն ունի: Հայրս` Հենրիկ Մարգարյանը, մեր գյուղի միջնակարգ դպրոցի տնօրենն է, հայոց լեզու եւ գրականություն է դասավանդում: Մայրս` Համեստ Գասպարյանը, հանրահաշիվ, երկրաչափություն առարկաների ուսուցչուհի է: Դե նրանց երեխաներն էլ հաստատ չսովորող չէին լինի: