Ազգային բանակ
Օրերս զորավարժարաններից մեկում, պատրաստության պլանի համաձայն, հերթական պատրաստությունն անցավ հատուկ նշանակության ստորաբաժանումներից մեկը։ Սա ձմեռային վարժանքի առաջին փուլն էր։
Արթուր Գրիգորյանը պաշտպանության նախարարության պատվերով սովորում է Երևանի պետական բժշկական համալսարանի ինտերնատուրայում, որտեղ, մեկ տարի սովորելուց հետո, նա և իր համակուրսեցիները հինգ տարի ժամկետով՝ որպես բժիշկ, կմեկնեն զինվորական ծառայության:
Ուսումնական զորամասերից մեկում ժամկետային զինվորները սերտում են առաջին բուժօգնության հիմունքները։
Մարտական դիրքերում, հատկապես արևելյան սահմանագոտու բարձունքներում, խորը ձմեռ է։ Տեսանելիությունը լիարժեք չէ, եղանակն է խանգարում. տեղումներն ու քամիները գրեթե անդադար են։ Սակայն մարտական հերթապահությունն այստեղ անփոփոխ է՝ մշտական զգոնությամբ, բարձր կարգապահությամբ։ Օգնում են նաև տեսադիտարկման սարքերը, ժամանակակից միջոցները։
-Մշուշը իջել, հասել է սարերի լանջերին: Մերձակա գյուղերը արդեն կտրվել են տեսադաշտից, իսկ ձյունը, տե՛ս, շարունակում է մաղել ու համատարած ճերմակով ներկել ամեն ինչ,- ասում է մայոր Հայկ Ջանինյանը: Նա գումարտակի հրամանատարի տեղակալն է և իր զորքի հետ պաշտպանում է Տավուշի սահմանը: Ես նրա ձայնի մեջ դժգոհության երանգներ եմ որսում:
Հայկական բանակում հայազգի զինվորների կողքին ծառայում եւ մեր սահմաններն ամուր ու անառիկ են պահում նաեւ ազգային փոքրամասնությունների զավակները:
Այլազգի երիտասարդները ծառայում են ոչ պակաս պատվախնդրորեն ու նվիրումով։
Զինվորական բոլոր մասնագիտություններն էլ կարևոր են, սակայն խելացի պատերազմ վարելու գլխավոր նախապայմանը գրագետ ու պատրաստված հետախուզությունն է: Առանձնահատուկ դերակատարում ունեցող հենց այս զորատեսակի զինծառայողներն են համարվում բանակի այսպես կոչված աչքերն ու ականջները: Մեր հետախույզների շնորհիվ բազմիցս բացահայտվել և չեզոքացվել են դիվերսիոն հետախուզական և այլ սադրիչ գործողություններ:
