«Խոստում եմ տալիս դառնալ հայրենիքի անձնվեր պաշտպան, անմնացորդ նվիրվել ժողովրդին եւ Հայաստանի Հանրապետությանը, լինել Հայաստանի Հանրապետության օրինակելի քաղաքացի, զինված ուժերի հուսալի հենարան: Վարժարանի կոլեկտիվի կողմից ինձ տրված գիտելիքներն ու ֆիզիկական ունակությունները օգտագործել միայն ի նպաստ հայրենիքի պաշտպանության ու հզորացման, անառարկելիորեն ընդունել եւ առաջնորդվել վարժարանի կանոնադրությամբ, լինել ակտիվ, խիզախ եւ կարգապահ: Վարժարանն ավարտելուց հետո ընդունվել ռազմական ուսումնական հաստատություն, դառնալ հայոց ազգային բանակի արժանի սպա եւ բարձր պահել Մոնթեի վեհ անունը: Անողոք լինել ազգի թշնամու եւ ներողամիտ ու բարյացակամ թույլերի հանդեպ, եւ եթե չկատարեմ խոստումս, թող արժանանամ իմ ժողովրդի արհամարհանքին»:

Ազգային բանակում ուսումնական տարին մոտենում է ավարտին։ Զորամասերը նախապատրաստվում են ամփոփիչ քննությունների։ Անկախ այն բանից, թե որ զորամասն ի՞նչ գնահատականով կեզրափակի ուսումնական տարին, վստահաբար կարելի է ասել, որ անցնող տարին առանձնանում է ինչպես շտաբների, այնպես էլ զորքերի մարտունակության բարձրացմանը նպաստող միջոցառումներով՝ զորավարժությունների քանակով։ Մարտական խնդիրը կատարելու, մարտական կրակի վարման հնարավորություն ստացան գրեթե բոլոր զորատեսակների ստորաբաժանումները, մարտական հաշվարկները։ Ինչպես անցած տարիների ընթացքում, այս անգամ էլ ուսումնական ժամանակաշրջանը նպատակային է օգտագործել զինված ուժերի քիմիական զորքերի առաջատարը՝ փոխգնդապետ Մ. Վարդանյանի հրամանատարությամբ գործող ՌՔԿՊ զորամասը։

Ամեն մի ծնունդ երջանկություն է, մի նոր ճանապարհ ու կենսագրություն։ Եվ ամեն մի ծնունդ սպասում է, երջանիկ սպասում։ Սպասում են երկինքն ու արևը, բակի ծառերը, ծիրանենին ու խնձորենին, սպասում են հարազատները, ծնողները, ծաղկած մամուռները համբուրող խոխոջացող ջուրը։ Ծննդյան կապույտ ավետիսի հետ ինչ-որ տեղ ճաք է տալիս նուռը, հատիկ-հատիկ թափվում հողին ու սպասում կյանքի ճանապարհը վաղուց անցած մեկին կամ նոր-նոր այդ ճանապարհով անցնող մի մանուկի, որը փոշիների միջից գտել է մի բանալի ու վազում է իր ուրախությունը կիսելու, այդ ճանապարհն արդեն անցած-գնացած մեկի հետ, որն արդեն գրել է իր կենսագրությունը, գրել է, սակայն, ավարտին չի հասել, որովհետև բոլոր կենսագրություններն էլ ավարտ չունեն՝ նրանք քար առ քար լրացվում-բարձրացվում են վեր, դեպի երկնքի կապույտը…

Բժշկի մասնագիտությունը պահանջում է ծայրաստիճան պատասխանատվություն, քանի որ նրան է վստահվում ամենաթանկը՝ մարդու կյանքը։ Բժիշկը ազնիվ պետք է լինի, անշահախնդիր ու բարեխիղճ։ Մեզ մոտ բոլորն էլ մեծ նվիրումով են աշխատում։ Երբեմն-երբեմն հիշում եմ այն տարիները, երբ քաղաքի մի ծայրից մյուսը ոտքով կտրում-անցնում էինք աշխատանքի գալու համար ու չէինք տրտնջում։

Փոխգնդապետ Ալիկ Բաբայանը ծառայել է տարբեր զորամասերում: Ավարտելով Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտը` ծառայության է նշանակվել որպես ակումբի պետ, այնուհետեւ՝ հրաձգային գումարտակի, զորամասի հրամանատարի ԱՀՏԱ գծով տեղակալ:
Արժանացել է բազմաթիվ պարգևների՝ «Գարեգին Նժդեհ», «Անբասիր ծառայության համար» 1-ին, 2-րդ աստիճանի, «Բարեխիղճ և օրինակելի ծառայության համար» մեդալների…

ԼՂՀ Քաշաթաղի շրջանի Տիգրանավան գյուղի միջնակարգ դպրոցը 2010-ից կրում է Արցախի հերոս Պետրոս Ղևոնդյանի /Պետո/ անունը:
Կարծես երեկ էր… Հանդիսավոր տողանին մասնակցող աշակերտները խոնարհումով երդվեցին ու պարտավորվեցին. «…հայրենիքի իսկական քաղաքացի դառնալու համար մեզ ուղեցույց են Պետոն, Արցախյան ազատամարտում զոհված մեր բոլոր հերոսները: Նրանց հիշատակը մշտարթուն պահելը մեր սուրբ պարտքն է…»:

Նոյեմբերի 10-ին գնդապետ Վ. Գրիգորյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում մեծ շուքով նշվեց ազգային բանակի Հետախույզի օրը։ Միջոցառմանը ներկա էին պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, ոստիկանության պետ գեներալ-լեյտենանտ Վլադիմիր Գասպարյանը. ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետ գեներալ-գնդապետ Յուրի Խաչատուրովը, պաշտպանության նախարարի և ԳՇ պետի տեղակալները, Հայաստանում ՌԴ սահմանապահ զորքերի հրամանատարական կազմի ներկայացուցիչներ, ռազմական կցորդներ, գեներալներ, բարձրաստիճան սպաներ, մտավորականներ, հյուրեր, մայրաքաղաքի մի շարք դպրոցների մանկավարժներ ու աշակերտներ։