Ապրիլ ամսին գլխավոր ռազմական տեսչությունը համալիր ստուգումներ է անցկացնելու գնդապետ Գ. Խաչատրյանի հրամանատարությամբ գործող 89-րդ Թամանյան դիվիզիայի անվան զորամասում։ Բնականաբար, այդ կապակցությամբ ստորաբաժանումներն աշխատում, ուսումնական պարապմունքներն անցկացնում են կրկնակի եռանդով։ Նրանք ամեն օր զորամասի տարածքում և զորավարժարանում կատարելագործում են տեսական գիտելիքներն ու դրանք գործնական աշխատանքում կիրառելու հմտությունները։

Արդեն երկու ամիս է՝ Նաիրա Մելքոնյանը ենթասպաների դպրոցում մասնակցում է սերժանտական դասընթացների: Երկու ամսից նա սերժանտի կոչում կստանա եւ պայմանագրային ծառայության կանցնի ՀՀ զինված ուժերում՝ որպես ջոկի հրամանատար կամ դասակի հրամանատարի տեղակալ: Նաիրան վաշտի միակ աղջիկն է:

Զորամասի ԱՀԿ կենտրոնի տեխնիկ-օպերատոր, շարքային Հայաստան Գևորգյանի համար բանակում ծառայելը թաքուն ձգտում է եղել։ Իմանալով, որ զորամասին կին զինծառայող է պետք՝ նա միանգամից դիմել է հրամանատարությանը։ Մասնագիտությամբ լրագրող Հայաստանը արդեն 9 տարի ծառայում է և, իր խոսքով, վաղուց ընտելացել է զինվորական կարգապահությանն ու ծառայության դժվարություններին։ Ճիշտ է՝ լրագրությամբ այլևս չի զբաղվում, բայց չի էլ ափսոսում, ավելին՝ ուրախ է, որ թաքուն երազանքն իրականացել է։

Մենք երկինք սիրող ազգ ենք, մեր ազգային մենթալիտետը շատ ներդաշնակ է օդաչուի մասնագիտական խառնվածքին՝ սառնասրտություն, արագ կողմնորոշվելու ունակություն, հավասարակշռվածություն, հնարամտություն, համարձակություն։ Մեր բուհի ընդունելության քննությունների ժամանակ միշտ էլ մեծ մրցակցություն է լինում (կազմավորման օրից մինչև հիմա)։ Անցյալ տարի մեր նորընծա կուրսանտների 40 տոկոսը կարող էր անվճար սովորել հանրապետության քաղաքացիական բուհերում, այսինքն՝ մեր բուհ են դիմում բարձր առաջադիմությամբ շրջանավարտները…

Արտեմ Շահազիզյանը 2006թ. Ռուսաստանի Դաշնությունից վերադարձավ հայրենիք: Դպրոցն ավարտելուց հետո որոշեց ընդունվել ռազմական ավիացիոն ինստիտուտ: Արդեն չորս տարի է` յուրացնում է ուղղաթիռի տեխնիկի մասնագիտությունը. «Փոքր ժամանակ միշտ կոնստրուկտորի տուփ էի նվեր ստանում: Սիրում էի կոնստրուկտորով ուղղաթիռ պատրաստել: Ոչ ոք չէր կասկածում, որ ապագայում ուղղաթիռների հետ եմ գործ ունենալու: Մեր ընտանիքում զինվորականներ չկան, ես առաջինն եմ: Իմ պարտականությունն է տեխնիկան մշտապես պահել սարքին, մարտունակ վիճակում:

Վեց տարեկան էի, երբ հայրս զոհվեց։ Ինձ համար` երեխայիս համար, սովորական օր էր, բայց մեր տան ելումուտից, տղամարդկանց դեմքի այլայլված արտահայտությունից, կանանց լացակումած աչքերից հասկանալի էր, որ արտակարգ բան է պատահել։ Նաև մերոնց՝ տատիս, մայրիկիս, հորաքույրերիս զուսպ ողբից հասկանում էի, որ մեծ դժբախտություն է պատուհասել մեր գերդաստանին։

««Հայ զինվորը» 20 տարեկան է: Բանակի թերեւս ամենագլխավոր ու հավատարիմ տարեգիրը այսօր էլ բանակի հետ է, բանակի խոսափողն է, բանակի գաղափարախոսության արտահայտիչն ու քարոզիչը: Բանակաշինության ակունքներում կանգնած պարբերականը տարիներ շարունակ քարոզել է ուժեղ պետության, պաշտպանված երկրի գաղափարը, կոչ է արել ազգային համերաշխության, հանդուրժողականության, միասնականության, եղել է ինքնաճանաչողության, ազգային ինքնության պահպանման, ազգային հպարտության ջատագով, միեւնույն ժամանակ զարգացման ու առաջընթացի, համաշխարհային քաղաքակրթության ճշմարիտ արժեքներին ինտեգրվելու կողմնակից: