Կարգապահական վաշտի գործունեությամբ պայմանավորված՝ կտրուկ նվազել է կանոնադրական խախտումների թիվը, իսկ իրավապահ մարմինների հետ կազմակերպվող համատեղ միջոցառումների շնորհիվ բարձրացել է զինծառայողների իրավական պատրաստվածության մակարդակը: Նման դրական տեղաշարժ արձանագրեց գնդապետ Ժիրայր Պողոսյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի սոցիալ-իրավական հարցերով սպա, կապիտան Աշոտ Սարգսյանը

Ինչպես յուրաքանչյուր գործընթաց, բանակաշինությունը նույնպես հարուստ է զվարճալի իրադարձություններով, իրական ու մտացածին պատմություններով, մանրապատումներով, հումորով ու անեկդոտներով։ Ընդ որում, դրանք ստեղծվում են առանձին զորատեսակների զինծառայողների կողմից ու վերաբերում են տվյալ բնագավառի իրադարձություններին ու մարդկանց։
Ներկայացնում ենք մանրապատումներ ինժեներասակրավորային զորատեսակից։

Երեկոյան զրուցում էի զինվորներից մի քանիսի հետ: Անկեղծ խոսակցությունը ոգևորել էր տղաներին: Երբ արդեն ուշ էր, ու նրանք գնացին քնելու, մտածում էի, որ, այնուամենայնիվ, հայրերի ու որդիների հավերժական հակադրության մեջ որդիները միշտ ճիշտ են: Մենք՝ մեծերս, նրանց հետ քիչ ենք շփվում, զրուցում ու բնականաբար նրանց լավ չենք ճանաչում: Ինձ զարմացրել էր երիտասարդ տղաների խորը, հիմնավորված հայրենասիրությունը, ավելին` հայրենապաշտությունը, զարմացել էի ազգային արժեքների նկատմամբ նրանց անկեղծ նվիրվածության համար, հրամանատարի հետ, թեկուզ կյանքի գնով, ցանկացած ռազմական առաջադրանք կատարելու նրանց պատրաստակամության, և բանակի հրամանատարության խոսքի, յուրաքանչյուր բառի նկատմամբ ունեցած անկեղծ հավատի համար: Չէ՛, նրանք շատ ավելի լավն են, քան մենք պատկերացնում ենք:

Ռազմական ոստիկանության հետ համատեղ աշխատանքի, ինչպես նաև զինծառայողներին իրավական ակտերի ճիշտ մատուցման և դրանց կատարման հետևողական վերահսկության շնորհիվ զինված ուժերում նկատելի է կանոնադրական խախտումների թվի նվազում: 2013 թվականին այսպիսի դրական միտումներ են գրանցվել գնդապետ Կարեն Առստամյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում:

Խոհարարուհի Արմինե Հայրումյան. -Սիրելի՛ ծնողներ, հանգիստ կացեք, ձեր տղաների մայրն էլ, տատն էլ, տո հենց հայրն էլ, պապն էլ ես եմ, ոնց թե՝ ինձ չլսե՞ն, շերեփը տեսնում եք… մի աման էլ ճաշ կլցնեմ…

Իմ որդին է ինձ ուժ տալիս հիմա։ Նա իմ սրտի մեջ է, իմ երակներում։ Որդիները չեն կարող լքել մայրերին։ Ես պիտի Արմենին արժանի մայր լինեմ։ Գիտեք, հիմա մեռնելը շատ հեշտ է ինձ համար, ապրելն է դժվար… Ես գիտեմ հանուն ինչի ապրել։

Օրերս զինկոմիսարիատից թոշակ ստանալիս պատահաբար հանդիպեցի տիկին Ալլային։ Գրկախառնվեցինք, միմյանցից հարցուփորձ արեցինք։ Ուրախացա, երբ իմացա, որ մինչև հիմա ծառայում է մեր հարազատ զորամասում։ Նա այնպիսի հրճվանքով էր պատմում զորամասից, իր աշխատանքից, կարծես հենց նոր էր սկսել ծառայությունը։ Ես Ալլային շատ վաղուց գիտեմ։ Նա պատերազմի ժամանակ եղել է մեզ հետ՝ Հորադիզում, երբ մեր հրամանատարն էր Միքայել Գրիգորյանը։ Ալլան միշտ բարի էր մեր հանդեպ և միշտ հյուրասիրել է մեզ իր եփած համով ճաշերով։ Մայրական հոգատարությամբ լվացել է մեր հագուստը, մոր նման հոգատար եղել։ Նա մեր այն հերոսուհի մայրերից է, որոնք ապրում են լուռ, աննկատ և իրենց վաստակի համար երբեք չեն ակնկալում պարգև ու գնահատանք…