Անկասկած զորամասում ամենակարևոր անձը հրամանատարն է: Սա մի բարդ, աշխատատար ու հսկայական պատասխանատվություն պարունակող պաշտոն է, երբ ոչ բոլորն են կարողանում իրենց գիտելիքներն ու գործնական հմտությունները լիովին, երբեմն նաև իրենց ուզածի պես դրսևորել: Ամեն դեպքում, երբ բանակի ղեկավարները՝ պաշտպանության նախարարը և ԶՈՒ ԳՇ պետը, զորամասի հրամանատարի պաշտոնում որևէ սպայի նշանակման հարց են քննարկում, ուրեմն այդ սպան իր անցած ճանապարհով, գիտելիքներով, փորձով ու աշխատաոճով արժանացել է վերադաս հրամանատարության ուշադրությանը:

Վերջերս ենք վերադարձել ՀՀ ՊՆ «Լեռնային Հայաստան» առողջարանից, որտեղ հանգստանում էինք որպես Արցախյան պատերազմում զոհվածների հարազատներ: Անչափ տպավորված ենք առողջարանի անձնակազմի ջերմ վերաբերմունքից, ասես հարազատ մարդկանցով շրջապատված լինեինք:

Առանց թիկունքային ծառայության մասնակցության բանակում չի՛ իրականացվում որևէ ծառայություն, չի՛ անցկացվում որևէ միջոցառում: Նույնիսկ գիտական կոնֆերանսների կազմակերպման համար որոշակի թիկունքային ապահովումներ են կատարվում: Իսկ պատկերացնո՞ւմ եք, թե ինչ կլինի, եթե հանկարծ պատերազմի ժամանակ ձգձգումներով, ուշացումներով կամ պահանջվածից քիչ առաջնագիծ՝ կռվող զորամասերին հասցվեն զինամթերքը, սնունդը, հագուստը, վառելիքաքսուքային նյութերը…

Ալբերտի հետ ծանոթացանք ներհանրապետական երթուղայինում: Սիսիան գործուղման էի մեկնում: Նա մայրիկի հետ նոր էր վերադարձել ՌԴ-ից: Ճանապարհին կարճատև դադարի ժամանակ զրույցի բռնվեցինք: Իմ զինվորական համազգեստով, կոչումով հետաքրքրվեց: Պարզվեց` Ալբերտը բավականին կենսուրախ, ասող-խոսող տղա է, այնպես որ, ինչպես նման դեպքերում են ասում, բառերն աքցանով բերանից քաշելու կարիք չեղավ:

Հունիսի 20-ին Գորիսի Գրիգոր Տաթևացու անվան հրապարակում հանդիսավորությամբ նշվեց 1-ին զորամիավորման հիմնադրման 18-րդ տարեդարձը:
Հանդիսավոր արարողությանը մասնակցում էին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, ՊՆ բարձրաստիճան զինվորականներ, Սյունիքի մարզպետ Վահե Հակոբյանը, ԵԿՄ Սյունիքի մասնաճյուղի նախագահ Սուրեն Խաչատրյանը, Գորիսի քաղաքապետ Նելսոն Ոսկանյանը, քաղաքապետ Վաչագան Ադունցը, քաղաքի հասարակայնությունը, հյուրեր:

Համալսարանում սովորելու տարիներին մի սփյուռքահայ, ավելի ստույգ՝ բեյրութցի համակուրսեցի ունեի՝ Հակոբ Էսքիջյան: Մարդամոտ, ընկերասեր, ասող-խոսող տղա էր: Նա անցյալ դարի յոթանասունականների կեսերին Բեյրութում տեղի ունեցած մահմեդականների և քրիստոնյաների կռվի ժամանակ եղել էր հայկական թաղամասերի պաշտպանների շարքերում, վիրավորվել էր, կորցրել ձախ ոտքի կեսը: Հանրակացարանի երկրորդ հարկի նրա սենյակը բանասիրականի ուսանողների հավաքատեղին էր: Մենք ակնածանքով էինք լսում այդ պատերազմի մասին Հակոբի պատմությունները: «Ամեն ինչ տեսել եմ, անգամ սևամորթ հայ, միայն հայ օդաչու չէի տեսել, այն էլ հայրենիք գալուց տեսա: Պատկերացնում եք՝ Կիպրոսում բարձրացանք ինքնաթիռ ու տեսանք՝ օդաչուները հայերեն են խոսում, հայեր են, խենթացել էի, ուրախությունից լաց էի լինում:

Հայոց զինուժի հրետանու կրտսեր հրամանատար-մասնագետների պատրաստման հիրավի հզոր դարբնոց է դարձել հրետանային ուսումնական զորամասը, որի հրամանատարի պարտականությունները անցած ուսումնական տարում ստանձնեց գնդապետ Ա. Պետրոսյանը: Հեշտ բան չէ հինգ տարի անընդմեջ բանակի ուսումնական զորամասերի մեջ ճանաչվել լավագույնը: Ի դեպ, բանակի Պատվադրոշը մեկ անգամ էլ մշտական գրանցում է ստացել այս զորամասում: Եվ ահա հրամանատարությունը լիահույս է կրկնելու պատվաբեր հաջողությունը: