Հուլիսի վերջին և օգոստոսի սկզբին սահմանային լարվածության հիմնական թատերաբեմերից մեկը գնդապետ Էդվարդ Ասրիյանի հրամանատարությամբ գործող պաշտպանական շրջանն էր: Թվում է՝ տարիներ շարունակ հակառակորդը հենց այս ուղղությամբ է ամենաշատը խախտում հրադադարի պահպանման մասին եղած պայմանավորվածությունները, կրակում, փորձում խափանարար գործողություններ իրականացնել և հենց այստեղ է ամենաշատ զոհերը տալիս, ջարդվում: Խոստովանեմ՝ պաշտպանական շրջան իմ նախորդ այցի ժամանակ, երբ տեսա, որ հրամանատարությունը գնդապետ Է. Ասրիյանն է ընդունել, մտածեցի՝ կադրային ճիշտ որոշում է կայացվել, և դրական արդյունքները շուտով կերևան, որովհետև զորավարժություններից մեկի ժամանակ ես տպավորվել էի հենց նրա հրամանատարական ընդունակություններով, մասնագիտական հարուստ գիտելիքներով, պարզությամբ ու որոշումներ ընդունելու վճռականությամբ:

Զինվորական դառնալը իմ մանկության երազանքն է եղել: Հորեղբայրս՝ գեներալ-մայոր Սեմյոն Հակոբյանը, իսկական զինվորականի կատարելատիպ էր, եւ միշտ ուզում էի նրան նմանվել: Հենց նա էլ ողջունեց իմ զինվորական դառնալու մտադրությունը եւ խորհուրդ տվեց ընդունվել Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ: Ինստիտուտից հետո վիճակահանությամբ մեկնեցի ծառայելու «Եղնիկներում»: Այնտեղ ես շատ ընկերներ ունեի, այնպես որ՝ առաջին իսկ օրից ոչ մի խորթություն եւ օտարություն չզգացի: Իսկ տեղի բնությունը` շքեղ ու շռայլ:

Մարդկությունը պարբերաբար բախվում է տարբեր համաճարակների հետ, որոնք հազարավոր կյանքեր են խլում: Ժանտախտ, թռչնի ու խոզի գրիպ… Հիմա էլ՝ էբոլա… ԶԼՄ-ները ժամանակ առ ժամանակ գուժում են նոր համաճարակի մասին:
Որքանո՞վ են մեր բանակում վերահսկելի համաճարակի բռնկումները, ի՞նչ աշխատանքներ են կատարվում այս ուղղությամբ: Նմանաբնույթ հարցերի շուրջ էլ զրուցեցինք ՀՀ ԶՈւ ռազմաբժշկական վարչության հիգիենիկ և համաճարակային անվտանգության ծառայության պետի տեղակալ, փոխգնդապետ Արմեն Իսոյանի հետ:

Պայմանագրային զինծառայող Արտուշ Արզումանյանի տունը հեռու չէ` զորամասի հարևանությամբ: Զորամասն է հեռու` սահմանին` առաջնագծում: Սահմանին մոտիկ ու զորամասին մոտիկ մի փոքրիկ, համեստ կահավորված տան մեջ է ապրում նրա` մեր օրերի համար մեծ` հինգ հոգանոց ընտանիքը` կինը և երեք երեխաները: Այո՛, փոքրիկ է նրանց տունը, բայց, ինչպես ժողովուրդն է ասում, կարևորը այդ տան մեջ ապրողների սիրտն է, որ իսկապես մեծ է, այնքա՜ն մեծ, որ հանգիստ մի հայրենիք կարող է տեղավորել… Եվ ահա այս փոքրիկ, բայց մեծ տան շունչն ու հոգին տիկին Հռիփսիմեն է, որ համոզված է` ինքն էլ ամուսնուն հավասար տասնմեկ տարի դիրք է պահել:

Ցավի երրորդ նոպան սկսվեց կեսգիշերն անց: Ասես մի անտեսանելի ձեռք երկաթե մատներով ճանկել էր որովայնս ու սեղմում էր ամբողջ ուժով: Օդը չէր հերիքում: Երբ բժիշկները ներս մտան, խոսելու ունակությունս վերականգնվեց: Հապճեպ ասեղը խցկեցին երակս, ու ինչ-որ հեղուկ դանդաղ սկսեց հոսել մարմնիս մեջ` աստիճանաբար բթացնելով ցավը: Րոպեներ անց ես արդեն կարող էի «նկատել» բժշկին: Մոտ 30 տարեկան բարձրահասակ, բարետես տղամարդը ժպտում էր հազար տարվա ծանոթի պես:
-Պիտի վիրահատենք: Լեղապարկը կհանենք առանց որովայնը բացելու… մի փոքրիկ, դժվար ճանապարհ կանցնենք միասին…
-Դուք ո՞վ եք:
-Կենտրոնական հոսպիտալի վիրաբուժության բաժանմունքի պետն եմ` Սևակ Շահբազյանը:

Զինվորի համար նախատեսված հագուստը ժամանակ առ ժամանակ ենթարկվում է ինչպես արտաքին, այնպես էլ որակական փոփոխությունների` ելնելով միայն զինվորի շահերից: Այն պետք է լինի ոչ միայն եղանակային պայմաններին համապատասխան, այլ ավելի դիմացկուն, հարմար, զինվորի շարժումները չկաշկանդող: Այսինքն՝ զինվորական համազգեստի վրա ոչինչ հենց այնպես, պատահական ու ձեւական չի արվում:

Զինված ուժերում մարդու իրավունքների զարգացման առանցքային միտումը մարդկային գործոնի ու հայեցողության բացառման ներդրման գաղափարն է՝ սկսած զորակոչի պահից մինչև զինծառայության ավարտը: