Անձրևաբեր ամպերը եկել-կախվել են գյուղի վրա: Մառախուղ է պատել չորս դին: Գարուն էր, ու գարնան հետ անկողին էր ընկել Նունուֆար տատը, որին մեծ ու փոքր գյուղում Նունո տատ են ասում: Ծնվել է դարասկզբին Հայոց ձորի շուրթին թառած Խերք գյուղում: Ապրած երկար տարիներից, որոնք սպիներ թողեցին տատի հոգում, մաշվել են ոսկորները, ականջները մի քիչ ծանրացել: Տարիներն անտեսանելի կորացրել են գեղեցիկ հասակը, գլխաշորի տակ խնամքով թաքցված երկար վարսերը դարձել են ճերմակ- ճերմակ՝ իր մանկության տարիներին Հայոց ձորը ծրարող ձյան նման: Անգամ չնչին թվացող մանրուքները նա հիշում է, պատմում:

Ես նրանցից մեկն եմ, ովքեր ապավինում են համերաշխության ու համագործակցության ուժին եւ հավատում են, որ մենք միայն այն ժամանակ կկարողանանք փրկել ու պաշտպանել մեր ժողովրդին, վառել մեր հանգած օջախների կրակը եւ չկորցնել ապագայի հույսը, երբ իրար կհասկանանք եւ կգործենք համերաշխ։
…Գործի ձեռնարկել, հավաքել մեր ուժերը, խտացնել անխառն սիրով, իրարու ձեռք երկարել՝ այս է իմ պատգամը։

1904-ին, առաջին անգամ ըլլալով, տեսա եւ ճանչցա զայն իր բնակարանին մեջ՝ Սեւքարեցի Սաքոյին միջոցով: Բանաստեղծը իր զվարթ ու խնդուն բնավորությամբ լավ տպավորություն եւ անուշ զգացումներ ունենալու հմայքը ստեղծեց մեջս: Առաջին տեսակցությամբ մտերիմներ ու բարեկամներ էինք: Մեկ նայվածք մը բավ էր հասկնալու ու ճանչնալու անոր սրտի անբիծ ու նկարագրին անաղարտ վիճակը: Մագնիսական ուժ մը քաշած կապած էր զիս իրեն ավելի սիրելու, ավելի մտերմանալու, ավելի հիանալու եւ հարգելու: Բաց էին իր տան դռները բոլորին առջեւ: Վանքի մը պես ամեն օր ուխտավորներ եւ այցելուներ կմտնեին ու կելնեին` վայելելով այդ նահապետական տան ճոխ բարիքներն ու սեղանները:

Մայոր Գնել Շահնազարյանի «Սրի ու Խաչի զորությամբ» գործը՝ նվիրված Հայոց մեծ զորավար Անդրանիկ Օզանյանի ծննդյան 150-ամյակին, հատված է հեղինակի «Գիրք սրի և սիրո» ժողովածուից: Ինչպես այս, այնպես էլ անտիպ մյուս ժողովածուներում («Հայոց մայրեր», «Հայոց այրեր», «Լույսի ճանապարհ, Արցախ», «Մատյան հիշատակաց», «Աղոթք», «Մեր հին երկինքը») հեղինակը հավաքել, գրի է առել դարավերջի մեր ազատամարտի հերոսական պատումներ, որտեղ չկա ողբ ու կական, լաց ու շիվան, այլ կա հերոսականություն, ազգային արժանապատվություն, որը մեզ պարգևեցին մեր ազատամարտիկներն ու նրանց փոխարինած հայ զինվորները: Այդ պատմությունները իրական են, ճշմարտացի և հարյուրամյա Հայոց Մեծ եղեռնի տարելիցին թող խաղաղություն, հանգստություն բերեն հայոց 1,5 մլն նահատակների անհանգրվան հոգիներին, իսկ ապրողներս ի վերջո ազատագրվենք զոհի բարդույթի հոգեբանությունից: Եվ դարավերջի հայոց դյուցազունների հերոսական պայքարից հետո ամեն մի հայի հոգուց պիտի որոտան Խ. Աբովյանի այս խոսքերը. «Էդ ու՞մ վրա եք ձեռք բարձրացնում, Հայոց մեծ ազգին չե՞ք ճանաչում»:

Վերջերս իմ Երեւան կատարած այցի ժամանակ ընկերս, որի անունը չեմ բացահայտի, մեզ համար եռօրյա ճամփորդություն կազմակերպեց դեպի Արցախ: Անբավարար քնի եւ հոգնածության պատճառով ես գիշերվա կեսին նրան գրեցի, որ չեմ կարող գալ: Կյանքում լինում են պահեր, երբ ձեռքից բաց ես թողնում հնարավորությունը եւ հետո լրացուցիչ ջանք ես գործադրում նույն այդ բանին հասնելու համար:

Ազգային ազատագրական պայքարին որդեգրված հայորդիները մկրտվեցին զենքով, գիտակցելով, որ հաղթանակը նվաճվում է արյան գնով: Գյուլիստանի բարձունքներում ոսոխն էր: Հայաթափվել էր Շահումյանը: Հայ օջախները մխում էին հակառակորդի հրետակոծությունից: Մարտակերտի սահմանամերձ գյուղերի բնակիչները բռնել էին գաղթի ճամփան: Մարդիկ չէին հաշտվում տարիների տուն-տեղ դրածը կորցնելու մտքի հետ: Դժվար ժամանակներ էին…

Հունվարի 15-ը ՀՀ «Մարտական Խաչ» 2-րդ աստիճանի (1996 թ.), ԼՂՀ «Մարտական Խաչ» 1-ին աստիճանի (2001 թ.) շքանշանների, «Շուշիի ազատագրման համար» (2002 թ.) մեդալի և բազմաթիվ այլ պարգևների ասպետ, գեներալ-մայոր Ռաֆայել (Ֆելիքս) Հովհաննեսի Գզողյանի ծննդյան օրն է։
Կադրային զինվորականը 1988 թ. զորացրվել է Խորհրդային բանակից և տեղափոխվել է Հայաստան։ Անձնվիրաբար իր ուսերին է վերցրել «հարազատ ժողովրդի ճակատագրի ամենասրբազան և ամենածանր խաչը»։
Հրամանատարի մասին պատմում են մարտական ընկերները, զինակիցները։